Ομολογώ ότι το τελευταίο διάστημα δυσκολεύομαι να κατανοήσω ορισμένα ερωτληματα και διλήματα που τίθενται, όχι από συνήθες ύποπτους που είτε προέρχονται από την Ν.Δ, αλλά και το Κίνημα Αλλαγής έχουν στηρίξει το καθεστώς ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ( μικρή είναι η χώρα, όσο και να κρύβονται τους γνωρίζουμε πια ) , αλλά από άλλους καθ΄όλα σεβαστούς. Δυσκολεύομαι για παράδειγμα να κατανοήσω το ερώτημα που έθεσε με τον τίτλο του άρθρου του ο κ. Νίκος Μαραντζίδης. « Το ζήτημα ειναι να φύγει ( μόνο ) ο ΣΥΡΙΖΑ;» αναρωτιέται. Κι όμως ο ίδιος είναι από τους τυχερούς που έχει στην διάθεσή του αποτελέσματα αλεπάλληλων ερευνών. Σ΄αυτές ( που πολλές παρουσίαζε μέχρι πρόσφατα στον ΣΚΑΙ ), το 75%- 80% έπαιρνε θέση , ότι αυτή η Κυβέρνηση δεν οδηγεί την χώρα σε σωστή κατεύθυνση και ένα παραπλήσιο ποσοστό θεωρούσε ότι η χώρα έχει πάει χειρότερα στην τριετία διακυβέρνησης της χώρας από την αριστεροακροδεξιά Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ. Προς τι λοιπόν αυτό το διλημα; Αν δεν απατώμαι , ζούμε σε Δημοκρατία και στις εκλογές όταν η πλειοψηφία θεωρεί ότι μια Κυβέρνηση δεν τα πήγε καλά , την αλλάζει. Τόσο αναντικατάστατος έγινε ο ΣΥΡΙΖΑ ( που δεν είναι μόνος για όσους το ξεχνούν, αλλά προτίμησε μετά από δύο εκλογές να κυβερνήσει με τους ΑΝΕΛ ), ώστε να διατυπώνεται τέτοιο ερώτημα; Και τι θα γίνει όταν φύγει ο ΣΥΡΙΖΑ; Μα θα βγει κάποιος άλλος, απ΄ότι φαίνεται η Ν.Δ. Και τι θα κάνει η Ν.Δ. Έχει πει πάνω κάτω τι θα κάνει,αλλά θα φανεί στην ζωή. Προς τι λοιπόν η αγωνιώδης αναζήτηση απάντησης σε ένα ερώτημα που οι απαντήσεις που ακολουθούν τις ερωτήσεις που γενιούνται, είναι αυτονόητες;
Όμως δεν είναι μόνο αυτό που σηζητιέται τελευταία προκαλώντας εντύπωση. Πολλοί εσχάτως ανακάλυψαν και την ανάγκη εθνικής συναίνεσης. Ανακάλυψαν δηλαδή μια αυτονόητη ανάγκη, που υπήρχε από την πρώτη στιγμή που η χώρα μπήκε σε κρίση και σε καθεστώς Μνημονίων. Τότε ο ΣΥΡΙΖΑ ( παρέα με Ν.Δ για κανένα χρόνο, αλλά και με το ΚΚΕ, την Χρυσή Αυγή, τα παιδιά των Εξαρχείων και άλλους που εμφανίστηκαν) έκαιγαν την Αθήνα, χαρακτήριζαν δοσίλογους όσους είχαν ψηφίσει Μνημόνιο/α, προπηλάκιζαν πολιτικούς αντιπάλους, οργάνωναν αντισυγκεντρώσεις που θύμιζαν παρακράτος δεκαετίας ΄60 , καλούσαν τους πολίτες να μην πληρώνουν φόρους, χαρακτήριζαν ξεπούλημα κάθε προσπάθεια ιδιωτικοποίησης και άλλα πολλά. Κι όμως αν από τότε εξασφαλιζόταν κλίμα εθνικής συνενόησης οπως στην πορεία επετεύχθη ανάμεσα σε ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ, όλα θα είχαν τελειώσει πολύ πιο γρήγορα. Όπως – αν δεν κάνω λάθος- αν σχεδόν πραξικοπηματικά δεν έπεφτε η Κυβερνηση το 2014 μέσα σε κλίμα που αν κάποιος ήθελε να ψηφίσει για Πρόεδρο της Δημοκρατίας τον κ. Σταύρο Δήμα χαρακτηριζόταν περίπου ως ύποπτος γθα χρηματισμό ( τόση πολιτική αλητεία), όλα θα είχαν τελειώσει από το 2015. Το παράδειγμα της Πορτογαλίας είναι πολύ χαρακτηριστικό, όπως και της Κύπρου, της Ιρλανδίας. Προς τι λοιπόν αυτή η ευαισθησία τώρα;
Μα μπορούμε να πορευόμαστε με το κλίμα στραμμένο προς το παρελθόν, με ρώτησαν φίλοι. Η αυτονόητη απάντηση είναι ασφαλώς όχι. Πολύ περισσότερο που η Ελλάδα βρίσκεται μπροστά σε ένα σύνολο από ανοικτά μέτωπα, με ορατό τον κίνδυνο από την γείτονα χώρα. Ωστόσο, μπορεί αυτή την διαδικασία να την εγγυηθεί ένα κόμμα που δίδαξε εθνικό διχασμό, που χώρισε τους Έλληνες σε πατριώτες και έτοιμους να πέσουν στα τέσσερα; Μπορεί να την εγγυηθεί ένα κόμμα που ακόμα και τώρα πορεύεται με επικοινωνιακά τρυκ, ψέματα και προσπάθεια να ενοχοποιήσει κάθε ενοχλητική αντίθετη φωνή, χτυπώντας αλύπητα κάθε έννοια διάκρισης των εξουσιών επιδιώκοντας το έλεγχο κάθε θεσμού; Μπορεί να την εγγυηθεί μια Κυβέρνηση που ακόμα και το Σκοπιανό το χειρίστηκε με τρόπο που να επιφέρει πλήγματα στην Ν.Δ και το θέμα της Συνταγματικής Αναθεώρησης το χειρίζεται με τρόπο που θα επιτρέψει τον διεμβολισμό του Κινήματος Αλλαγής; Η αυτονόητη απάντηση είναι όχι. Αυτή η Κυβέρνηση, ο ΣΥΡΙΖΑ πρωτίστως δεν μπορεί.
Δεν μπορεί για ορισμένους λόγους ηθικής τάξης ταυτόχρονα. Η λήθη, μια πολιτική συμπεριφορά σαν να μην έγινε τίποτα στην Ελλάδα τα προηγούμενα χρόνια, συνιστά ξέπλυμα της μεγαλύτερης πολιτικής απάτης της νεότερης Ελληνικής Ιστορίας πάνω στην οποία με την βοήθεια ξένων κύκλων αλλά και κύκλων της οικονομικής ολιγαρχίας της χώρας στηρίχτηκε η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ. Ισοδυναμεί με ξέπλυμα των ευθυνών όσων παίζοντας τους επαναστάτες κατέστρεψαν την Ελληνική Οικονομία, χρεώνοντάς την από 100 έως 200 δις. ευρώ σύμφωνα με υπολογισμούς. Ισοδυναμεί με ξέπλυμα της κοροϊδίας του Δημοψηφίσματος που δίχασε τους Έλληνες και της προσπάθειας ελέγχου Θεσμών όπως η Δικαιοσύνη και οι Ανεξάρτητες Αρχές, αλλά και του Δημοσίου με χιλιάδες διορισμούς συγγενών και φίλων. Συνιστά ανοχή στο ξεπούλημα των Ελληνικών Τραπεζών ,αλλά φορέων στο ένα τρίτο και ένα τέταρτο του τιμήματος που είχαν εξασφαλίσει οι προηγούμενοι ( Ο.Λ.Θ και όχι μόνο). Αποτελεί ανοχή στο ψέμα, τον τυχοδιωκτισμό και τον πέρα από κάθε όριο λαϊκισμό που κυριάρχησε, μπολιάζοντας μίσος και δηλητήριο την Ελληνική Κοινωνία. Κανένας δεν έχει το πολιτικό και ηθικό δικαίωμα να κάνει ότι δεν καταλαβαίνει εκτός και αν ανήκει σ΄αυτούς που βοήθησαν σιωπηρά τον ΣΥΡΙΖΑ έτσι κι αλλιώς.
Ωστόσο, το ερώτημα παραμένει. Χρειάζεται συναίνεση στα εθνικά θέματα, για το άνοιγμα δρόμων για ανάπτυξη και αντιμετώπιση της ανεργίας και της κατάρρευσης του συνταξιοδοτικού-ασφαλιστικού, για μια νέα πορεία της χώρας ; Ασφαλώς και χρειάζεται. Γι αυτό και χρειάζονται εκλογές νέου ξεκινήματος, νέων συσχετισμών .Γι αυτό και χρειάζονται και εκλογές που θα σηματοδοτήσουν στρατηγική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ που δεν θα του επιτρέψει να διαδραματίσει ρόλο σαμποτέρ είτε αξιοποιώντας το ναρκοπέδιο που έχει ήδη στρώσει (νέα μέτρα για το διάστημα 2019-2021, πιθανά νέα μέτρα για την ρύθμιση του χρέους, Υπερταμείο για 100 χρόνια). Ήττα που δεν θα του επιτρέψει να οδηγήσει την χώρα σε αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις καταδικάζοντάς την στην οικονομική και κοινωνική καταστροφή, μόνο και μόνο για να επιβιώσει. Ήττα που θα βοηθήσει και τον ΣΥΡΙΖΑ να κάνει αυτοκριτική, να ξαναδεί τον εαυτό του στον καθρέπτη και επαναπροσδιοριστεί πράγματι ιδεολογικά, πολιτικά, προγραμματικά .
Σ’ ένα τέτοιο τοπίο, η εθνική συνεννόηση, η επανένωση των Ελλήνων, ο σχηματισμός Κυβέρνησης ευρείας σύνθεσης και με τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ μέσα αποτελεί αναγκαιότητα. Η χώρα δεν περνάει απλά κρίση. Βρίσκεται σε παρακμή και εθνικό μαρασμό, βρίσκεται μπροστά σε κινδύνους που αμφισβητούν την παρουσία της. Αυτό όμως προϋποθέτει σοβαρότητα και όχι επικοινωνιακά παίγνια, ευθύνη και όχι συνδικαλιστική τακτική, καθαρές κουβέντες και Εθνικό Σχέδιο ανάταξης και όχι ψευτοδιλήμματα.