Με μελαγχολία και μεγάλη ανησυχία παρακολουθούμε τα αργά, αλλά σταθερά βήματα με τα οποία η εθνικολαϊκιστική κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, οδηγεί τη χώρα έξω από τα ευρωπαϊκό κεκτημένο, τόσο όσον αφορά στους θεσμούς, όσο και στις διεθνείς μας σχέσεις.
Το τελευταίο παράδειγμα, όπου η ΕΕ αν και καταδικάζει και δεν αναγνωρίζει το ψευτοδημοψήφισμα του δικτάτορα Μαδούρο, δε χωρεί σε επιβολή κυρώσεων, «επειδή η ελληνική κυβέρνηση προέβαλε αντίσταση», έρχεται να προστεθεί σε προηγούμνες διαφοροποιήσεις της Αθήνας σε θέματα εξωτερικής πολιτικής της ΕΕ.
Εκεί, όμως που αυτή η κυβέρνηση προχωρά γοργά είναι στα θέματα των θεσμών. Οι επιθέσεις τον τελευταίο καιρό στην Δικαιοσύνη με παραδείγματα. Η πολιτική αυτή, δηλαδή της διάβρωσης των θεσμών εκ των έσω, ανήκει στις θεωρίες του Αργεντίνου θεωρητικού του λαϊκισμού Ερνέστο Λακλάου, τον οποίο οι Συριζαίοι έχουν σε μεγάλη εκτίμηση.
Μπορεί επισήμως να αρνούνται ότι είναι λαϊκιστές- όπως ομολογούν οι ομοϊδεάτες τους Podemos στην Ισπανία, στην πράξη όμως εφαρμόζουν κατά γράμμα τις θεωρίες του Λακλάου. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε ότι τον Ιανουάριο του 2015, αμέσως μετά τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ,η συνεργάτιδα και σύζυγός του Λακλάου, Σαντάλ Μουφ έλεγε στο Βερολίνο ότι οι ιδέες της βρίσκουν τη δικαίωσή τους στην Αθήνα.
Ο Λακλάου, προέρχεται μεν από την μαρξιστική σχολή, ωστόσο διαφοροποείται τόσο από τους καλσσικούς μαρξιστές, όσο και τους νεομαρξιστές. Θεωρεί πχ μη χρήσιμη την θεωρία των τάξεων και μιλάει για τον διαχωρισμό της κοινωνίας σε «προνομιούχους» και «μη προνομιούχους». Κάτι μας θυμίζει αυτό, άλλωστε.
«Η «λαϊκιστική πολιτική»», όπως σημειώνει ο αναπληρωτής καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο ΑΠΘ , Ανδρέας Πανταζόπουλος, «μετωνυμία της λεγόμενης «ριζοσπαστικής πολιτικής», εξιδανικεύει τον «λαό» και θεωρώντας τον αδιάσπαστη, ομοιογενή και ενάρετη κοινότητα, τον στρέφει με πολεμικό τρόπο κατά των «ελίτ». Η βασική διαίρεση, όπως λέει είναι «λαός» vs «ελίτ», δηλαδή λαός κατά κατεστημένου, φτωχοί κατά πλουσίων. Μάλιστα, σημειώνει ότι για τους λαϊκιστές, οι καταγγελλόμενες ιθύνουσες ελίτ είναι πάντα στην υπηρεσία των «ξένων», μαζί εκτελούν τα «άνομα» σχέδιά τους για υποδούλωση του λαού και σφετερισμό της «εθνικής κυριαρχίας» του. Πάντα στον λαϊκισμό, η βασική κοινωνική διαίρεση, λαός κατά ελίτ, αποκτά εμφυλιοπολεμική διάσταση.
Έτσι λοιπόν, στο όνομα του λαού, θεωρούν ότι έχουν το δικαίωμα να «ξηλώσουν» ή τουλάχιστον να διαβρώσουν, και τους θεσμούς που αυτή η «ξενόδουλη ελιτ» έχει θεσμιθετήσει.
Η θεωρία αυτή διακατέχει όλες τις δράσεις της κυβέρνησης των εθνολαϊκιστών ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Ας θυμηθούμε τις επιθέσεις από τον Αλ. Τσίπρα και τους υπουργούς του «κατά της διαπλοκής», της «κακής ελίτ» που μας κυβέρνησε τα προηγούμενα χρόνια και φταίει για όλα τα δεινά μας κα η οποία, φυσικά, είναι στην υπηρεσία των ξένων… («γερμανοτσολιάδες», «στα τέσσερα», «γεσμεν» κλπ)
Έτσι, μπορούμε να αντιληφθούμε, την απέχθεια των σημερινών κυβερνώντων κατά των ανεξάρτητων αρχών, που θέτουν εμπόδια στα σχέδιά τους, την εχθρότητα και τα πονηρά σχέδια για την ΤτΕ και τον διοικητή της, τον οποίον δεν μπορούν να ελέγξουν, αλλά φυσικά και για τον Α. Γεωργίου, επικεφαλής, επίσης μια «ξενόδουλης» αρχής, της ΕΛΣΤΑΤ.
Βασικό όπλο, στα σχέδια αυτά είναι για τους σημερινούς λαϊκιστές η Δικαιοσύνη. Αξιοποιώντας την δυνατότητα που δίνει το Σύνταγμά μας, φρόντισαν να αλώσουν την κορυφή της Δικαιοσύνης, ώστε να παρεμβαίνει εν διατεταγμένη υπηρεσία με συνεχείς αναιρέσεις μέχρι τελικής καταδίκης- παρακάμπτοντας τις αντιστάσεις των ευσυνείδητων δικαστών- των «ξενόδουλων» υπηρετών των θεσμών, όπως ο κ. Γεωργίου.
Αυτά είναι ορισμένα παραδείγματα. Το ίδιο σοβαρές και με μακροχρόνιες συνέπειες είναι και οι παρεμβάσεις στην Παιδεία, η απαξίωση της αριστείας που για τους λαϊκιστές είναι «ρετσινιά».