Το μάτι μου έπεσε σε φωτογραφία που συνήθως προσπερνάμε, αλλά αυτή τη φορά έμεινα. Η «ιστορική» -όπως δικαίως χαρακτηρίστηκε-χειραψία τού πρίγκιπα Κάρολου, της βρετανικής βασιλικής οικογένειας και του πρώην διοικητή και ηγέτη τής ένοπλης οργάνωσης του IRA, Τζων Άνταμς! Η χειραψία μεταξύ των δυο πλευρών έγινε στις 20/5/2015 και δεν χωράει αμφιβολία πως, αν αναλογιστεί κανείς τα συναπτά τριάντα έξη (36) χρόνια ένοπλης και σκληρής αγωνιστικής δράσης τής ιρλανδικής αντίστασης, με πάνω από 3.700 νεκρούς και τα συνεπακόλουθα, θα αντιληφθεί πως μια τέτοια σύρραξη δεν είναι εύκολο να φέρει κοντά τις δυο αντιμαχόμενες πλευρές. Η ιστορία είναι ακόμα νωπή. Εάν ανατρέξει κανείς στο ημερολόγιο βομβιστικών και όχι μόνο επιθέσεων του IRA, αλλά και τη σκληρότητα, καθώς και τα αντίποινα, των βρετανικών στρατιωτικών και αστυνομικών δυνάμεων, θα βρεθεί μπροστά σε απίστευτες αγριότητες εκατέρωθεν. Τώρα πια, δεν έχει καμία σημασία ποιος είχε δίκιο και ποιος άδικο. Πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις εξαρτάται από την ιστορική στιγμή, καθώς και από το πολιτικό και ιδεολογικό πρίσμα, με το οποίο θέλει κάποιος να δει τα γεγονότα και να τα κρίνει. Ένας εμφύλιος, ένας επαναστατικός απελευθερωτικός αγώνας, αφήνει τα ίχνη του σε πρώτο πλάνο κυρίως στις πληγές που υπέστησαν τα κοινωνικά στρώματα και οι οικογένειες ανυποψίαστων ή και εμπλεκόμενων θυμάτων.
Η ιστορία τών εθνών έχει δυστυχώς πολλά τέτοια παραδείγματα να παρουσιάσει (να θυμίσει). Και η χώρα μας, η Ελλάδα, γνωρίζει πολύ καλά τέτοιες ιστορικές πληγές, που άφησαν πάρα πολλά θύματα και καταστροφές που δεν έχουν επουλωθεί ακόμα… Αναρωτιέμαι αν αυτή η χειραψία (Κάρολου-Άνταμς) είναι από εκείνες που αφορούν σ’ έναν «άλλον κόσμο»; Τι να κάνουμε; Να πούμε πως δεν αφορά εμάς σε αυτή τη μεσογειακή λεκάνη τού ευρωπαϊκού νότου όπου κατοικούμε; Ομολογώ πως βλέποντας, παρατηρώντας με πολλή προσοχή τις επικοινωνιακές σχέσεις των κομμάτων και της κυβέρνησης με τα αντιπολιτευτικά κόμματα, τις αντεγκλήσεις στη Βουλή, τη συμπεριφορά τής προέδρου προς το βουλευτικό σώμα, τις τηλεοπτικές μάχες κλπ, αναρωτιέμαι αν η χειραψία εκείνη θα μπορούσε να είναι ένα παράδειγμα πολιτικού πολιτισμού, που τόσο πολύ τον έχουμε ανάγκη. Δεν λέω, και σε μας εδώ, οι μνήμες των εμφυλίων είναι ακόμα νωπές, άφησαν πίσω πολύ αίμα και μίσος και ο χρόνος κρατά ακόμα «κόκκινες γραμμές» στις σχέσεις των αντίπαλων πολιτικών φορέων. Ο απλός κόσμος όμως θεωρώ πως έχει ξεπεράσει τέτοια θέματα που ανήκουν πια στην ιστορία. Εάν διατηρείται ακόμα η αντιπαλότητα του ’44 και του ’47, της χουντικής επταετίας του ’67- ’74, αυτή αντέχει ακόμα επειδή υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις που διατηρούνται ακριβώς γιατί βασίζονται πάνω σε αυτή την ψύχωση. Ή για να το διατυπώσω διαφορετικά: δίχως τη νεκρανάσταση αυτής της ιστορικής μνήμης, δεν θα μπορούσαν να υπάρξουν κάποιοι πολιτικοί φορείς. Νομίζω πως δεν χρειάζεται περαιτέρω εξήγηση… Διανύουμε μια μεταπολιτευτική δημοκρατική και ειρηνική περίοδο, για πρώτη φορά, σαράντα χρόνων! Η δύσκολη οικονομική, εργασιακή, αξιακή και πολιτισμική φθορά και παρακμή τής χώρας επιτάσσει πολιτικές ηγεσίες φιλειρηνικές, με πνεύμα ενωτικό. Η χειρότερη μορφή πολιτικού χειρισμού τής δύσκολης κατάστασης είναι ο πολιτικός διχασμός σε μια περίοδο ανάγκης ομαλότητας, αλληλοκατανόησης και συνευθύνης. Η χειραψία Κάρολου-Άνταμς θα έπρεπε να γίνει παράδειγμα, για εσωτερική δική μας χρήση. Τις χειραψίες συμφιλίωσης τις έχουμε δει επανειλημμένως σε αντίστοιχες περιπτώσεις λαών που η καταπάτηση ελευθεριών και δικαιωμάτων ήταν αμείληκτη. Μετά, η προσπάθεια συνύπαρξης για το ξεπέρασμα των αγκυλώσεων, συνέβαλλε στην ανάγκη να δοθεί χείρα φιλίας. Οι δικές μας πολιτικές δυνάμεις ας κατανοήσουν πως από μόνες τους η καθεμιά, δεν μπορούν να βαδίζουν με την μοναχική τους αυταρέσκεια. Το ξεπέρασμα κρίσεων, είναι μια πολλή δύσκολη δουλειά, για να είναι μοναχική. Κι εδώ χρειάζεται ο συλλογικός σύγχρονος πολιτισμός τής χειραψίας…