Τελικά το κόστος του να υπερηφανευόμαστε ότι έχουμε Δημοκρατία είναι αρκετά δαπανηρό στη σύγχρονη Ελλάδα.
Η αλήθεια είναι ότι οι κατά καιρούς διαδρομές μίζας είχαν διακομματική συναίνεση και τις ευλογίες συνόλου του κομματικού - πολιτικού συστήματος που εκ των υστέρων ,για λόγους εξαγνισμού, προέβαινε σε ανούσιες εκ των υστέρων καταγγελίες. Οι μίζες αυτές που δίνονταν ,αν τελικά αποδειχθεί ότι δίνονταν, προκειμένου να εξασφαλισθεί η προνομιακή διείσδυση πολυεθνικών κυρίως εταιρειών στην ελληνική αγορά και σε διάφορους κλάδους περιθωριοποιώντας την προσβασιμότητα άλλων μικρότερων ή μεγαλύτερων ελληνικών -πολυεθνικών εταιρειών και με την τακτική του αθέμιτου ανταγωνισμού (χρηματισμός παντός είδους) είχαν οδυνηρά αποτελέσματα τόσο για τους Έλληνες πολίτες που επιβαρύνονταν και με τις διογκωμένες τιμές των προϊόντων που αγόραζαν όσο και για την ποιότητα της Δημοκρατίας μας που έφτασε στο ναδίρ της αξιοπιστίας και της εμπιστοσύνης στα μάτια του μέσου Έλληνα πολίτη.
Οι ελεγκτικοί όμως τελικά μηχανισμοί είναι αυτοί που θωρακίζουν την ορθή εκτέλεση της δημοκρατικής λειτουργίας . Πολίτες που εκπροσωπούνται ακόμα και στα ανώτατα αξιώματα της χώρας μας δυστυχώς δεν αντιδρούσαν και δεν αντιδρούν στη λεηλασία επίσης του κράτους από προσλήψεις και χιλιάδες « ορκισμένους » μετακλητούς για να εξυπηρετήσουν στενά κομματικές μικρο σκοπιμότητες και συντεχνιακά συμφέροντα.
Σε αυτή την κοινωνία λήθης οι περισσότεροι επιδιώκουν να πετύχουν μια ασφαλή θέση εργασίας στο δημόσιο δίχως να εκτίθενται στο ρίσκο που συνιστά βασικό συστατικό της ελεύθερης ανθρώπινης βούλησης και που συσχετιζόμενο με την αναμενόμενη απόδοση πχ μιας επένδυσης καταλήγει σε αύξηση του δείκτη ευημερίας και προόδου.
Είναι ένα από αυτά που κάνουν κάποιες κοινωνίες να πηγαίνουν μπροστά, να προπορεύονται και κάποιες άλλες να παραμένουν οπισθοδρομικές, να είναι μονίμως ουραγοί των εξελίξεων που δεν δύνανται να ακολουθήσουν.
Η είσοδος της ψηφιακής οικονομίας έκανε τα πράγματα ακόμα πιο δύσκολα καθώς η δυσκολία συγχρονισμού με τις απαιτήσεις αυτού του τύπου της οικονομίας και η διαθεσιμότητα εργασίας μόνον υψηλής εξειδίκευσης σε σχέση με τη μοιρασιά του αποτελέσματος , προκάλεσε νέες εκρήξεις ανεργίας και ιδιαίτερα στους νέους.
Κάποιοι από αυτούς τους νέους βεβαίως για τους λόγους αυτούς αναζήτησαν την τύχη τους με κριτήρια περισσότερο ανταγωνιστικά και αίσθησης δικαίου εκτός Ελλάδας.
Ούτε αυτό όμως το τελευταίο απασχόλησε σοβαρά κανέναν από τους επίσημους φορείς της εκτελεστικής εξουσίας καθώς αν τους απασχολούσε θα πρότειναν βασικά κίνητρα για την επιστροφή αυτών των νέων.
Μέχρι το 2060 το εργατικό δυναμικό της χώρας μας θα μειωθεί κατά 30% ενώ η αντίστοιχη μείωση στην ήδη γερασμένη Ευρώπη θα είναι στο 10%.
Η κοινωνία μας γηράσκει, οι Ικανοί απελπίζονται και φεύγουν ενώ αυτοί που μένουν σκέφτονται διαρκώς πως θα βρούν τρόπο να φύγουν.
Η Οικογενειακή συνοχή « κρατά » εν ζωή κάποιους απ αυτούς που παραμένουν στη χώρα μέσω επιδοματικών οικογενειακών πολιτικών. Αλλά αυτό δεν έχει μακρύ χρόνο ζωής και υπονομεύει το μέλλον της χώρας μας.
Κατά τα άλλα η επίκληση της πολυπαθούς Δημοκρατίας σώζει μεν και ευαισθητοποιεί , συγκριτικά με άλλα πολιτεύματα , επικοινωνιακά αλλά με τον τρόπο λειτουργίας της διαβρώνει σταδιακά το μαλακό υπογάστριο της Κοινωνίας..