Ο τίτλος είναι δανεικός, από άρθρο του Τάσου Γιαννίτση στο Βήμα (7/10/2007), έξι χρόνια μετά τη μεγάλη μεταρρύθμιση που δεν έγινε και που αν γινόταν θα απέτρεπε την επαναφορά του Ασφαλιστικού ως προβλήματος για περίπου 20 χρόνια. Οπως ο ίδιος ο πρώην υπουργός σημείωσε, «το Ασφαλιστικό έχει μια επικίνδυνη ιδιότητα. Όσο καθυστερεί η μεταρρύθμισή του τόσο εντείνονται οι μηχανισμοί αυτο-επιδείνωσής του. (…) Στην πραγματικότητα κανένα μεγάλο πρόβλημα δεν μένει άλυτο. Αν δεν λυθεί πολιτικά, το λύνει με σκληρό τρόπο η ίδια η πραγματικότητα. Μόνο που τέτοιες λύσεις θα είναι πολύ πιο επώδυνες για όσους θα τις υποστούν».
Είναι μάλλον αναμενόμενο ότι δικαιώνεται για μια ακόμη φορά ο Τάσος Γιαννίτσης. Το κάπως παράξενο είναι ότι, έστω τώρα που έχουν πια φανεί με δραματικό τρόπο οι επιπτώσεις εκείνης της ματαίωσης, όσοι πρωταγωνίστησαν ή συμμετείχαν στο χορό της άρνησης σιωπούν και δεν αναλαμβάνουν εκ των υστέρων την ευθύνη που τους αναλογεί (με την εξαίρεση του Σπ. Λυκούδη που βρήκε το θάρρος να το κάνει).