Τα γεγονότα λίγο πολύ είναι γνωστά. Στις αρχές του 2011, μετά από μια γενικευμένη εξέγερση και με την ανοχή του στρατού ο λαός της Αιγύπτου ανέτρεψε το καθεστώς Μουμπάρακ. Ηταν η αιγυπτιακή εκδήλωση της λεγόμενης «αραβικής άνοιξης». Στις εκλογές που ακολούθησαν το κίνημα των Αδελφών Μουσουλμάνων κατέκτησε την πλειοψηφία και εξέλεξε και τον Μοχάμεντ Μόρσι πρόεδρο της Δημοκρατίας. Από την πρώτη στιγμή δε οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι επεδίωξαν να περιορίσουν τη δύναμη του στρατού, να ελέγξουν συνολικά την αιγυπτιακή κοινωνία και σταδιακά να ενισχύσουν τον ισλαμικό της χαρακτήρα.
Η εντεινόμενη οικονομική κρίση και η προσπάθεια επιβολής των ισλαμικών κανόνων στον τρόπο διακυβέρνησης και στη ζωή των ανθρώπων έβγαλαν ξανά τον, αστικό κυρίως, κόσμο διαμαρτυρόμενο στους δρόμους και στις πλατείες. Τελικά ο στρατός ανέτρεψε τον Μόρσι και διόρισε νέο πρόεδρο. Παρόλο όμως που οι ενέργειες αυτές είχαν την παρακίνηση και την έγκριση ενός μεγάλου μέρους του αιγυπτιακού λαού, δεν παύουν να είναι ένα πραξικόπημα.
Oμως εδώ αρχίζουν τα προβλήματα. Από τη μια πλευρά έχουμε μια σχετικά δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση που εκτός από την αδυναμία της να διαχειριστεί την καθημερινότητα επιδιώκει να επιβάλει και ένα θεοκρατικού τύπου καθεστώς. Από την άλλη τον στρατό, ο οποίος εμφανίζεται ως προστάτης του κοσμικού χαρακτήρα της κοινωνίας και με τη δύναμη των όπλων ανατρέπει τον εκλεγμένο πρόεδρο. Η αντίφαση αυτή, από τη σκοπιά της δυτικού τύπου δημοκρατίας, δεν είναι δυνατόν να επιλυθεί γιατί και τα δύο μέρη της κατατείνουν σε μια ολοκληρωτική κοινωνία, ελεγχόμενη είτε από το Ισλάμ είτε από τη στρατοκρατική απολυταρχία στο όνομα της αντίστασης σ? αυτό. Μήπως λοιπόν έχουν δίκιο όσοι ισχυρίζονται ότι η Δημοκρατία, όπως είναι γνωστή στη Δύση, δεν μπορεί να εφαρμοστεί σε κοινωνίες με άλλη οργάνωση και κουλτούρα; ?Η μήπως το πολιτικό Ισλάμ δεν μπορεί να συμβαδίσει με τη δημοκρατία και η μόνη λύση είναι η καταστολή του;
Τα ερωτήματα αυτά δεν αφορούν μόνο την Αίγυπτο αλλά ολόκληρη την Ανατολική Μεσόγειο και η απάντησή τους δεν είναι εύκολη. Οι δημοκρατικές δυνάμεις της Δύσης πάντως, πρέπει, μακριά από κάθε οριενταλιστική αντίληψη, να καταγγέλλουν τις αντιδημοκρατικές και θεοκρατικές πρακτικές απ? όπου κι αν προέρχονται και να συνδιαλέγονται με τις δυνάμεις εκείνες, θρησκευτικές ή κοσμικές, που δρουν με μετριοπάθεια και αποδέχονται τα πολιτικά και κοινωνικά ανθρώπινα δικαιώματα.