Τα 200 χρόνια από την Επανάσταση του 1821 ήταν μια καλή ευκαιρία –όχι, ήταν η ιδανική ευκαιρία– για να επαναπροσδιορίσουμε την ταυτότητά μας, ως έθνος, ως λαός, ως κοινωνία, και να θέσουμε τους στόχους για τις επόμενες δεκαετίες.

Να αναμετρηθούμε με την ιστορική διαδρομή μας, με τις λαμπρές και τις σκοτεινές στιγμές μας, και να σκεφτούμε σοβαρά τι στο καλό επιδιώκουμε, πώς οραματιζόμαστε το μέλλον της χώρας, τον ρόλο της στον σύγχρονο κόσμο και πώς μπορούμε να το επιτύχουμε αξιοποιώντας τις δυνατότητές μας ως Ελληνες.

Με άλλα λόγια, να αποκτήσουμε και να ενισχύσουμε την εθνική αυτογνωσία μας, για να μπορέσουμε να διαμορφώσουμε ένα νέο, σύγχρονο εθνικό αφήγημα. Μαθαίνοντας από τα λάθη μας και αξιοποιώντας τα επιτεύγματά μας.

Τελικά έχεις την εντύπωση ότι, αντί όλων αυτών, προτιμήσαμε να τσακωνόμαστε για τον κιμά γαρίδας του Λαζάρου, για το αν η σοπράνο Ζαννή εκτέλεσε τον Εθνικό Υμνο, ενώ την είχε επιλέξει και ο ΣΥΡΙΖΑ σε μια ΔΕΘ, και για το αν η φορεσιά της Γιάννας Αγγελοπούλου ήταν αρμόζουσα ή φολκλόρ υπερβολή.

Διαβάστε τη συνέχεια στο protagon.gr

Πηγή: www.protagon.gr