Η Βρετανία ετοιμάζεται να πάρει ένα σκληρό μάθημα αν τελικά δεν υπάρξει συμφωνία για το Brexit και φύγει ατάκτως από την ΕΕ τον Μάρτιο του 2019 .
Κάθε μέρα που περνάει γίνεται ολοένα και πιο πιθανό το ενδεχόμενο το Ηνωμένο Βασίλειο να εγκαταλείψει την Ένωση χωρίς να έχει προηγηθεί συμφωνία ανάμεσα στο Λονδίνο και τις Βρυξέλλες .
Όπως επισημαίνει ο Γκιντεόν Ράχμαν στους Financial Times μπορεί ο υπουργός εξωτερικών της Βρετανίας Τζέρεμι Χαντ να προειδοποίησε την ΕΕ να μην διαβάζει λάθος την κατάσταση , υποτιμώντας τη δύναμη της θέλησης της Βρετανίας , στην πραγματικότητα όμως, υποστηρίζει ο αρθρογράφος , αυτή που έχει διαβάσει λάθος την κατάσταση και έχει υπερεκτιμήσει τη δύναμη της είναι η ίδια η Βρετανία.
Και αν ανατρέξουμε λίγο στην πρόσφατη ιστορία του Ηνωμένου Βασιλείου θα βρούμε πολλές στιγμές που η χώρα υπερεκτίμησε τις δυνάμεις της , πιστεύοντας πως είναι ακόμα μία πανίσχυρη αυτοκρατορία για να διαπιστώσει πως δεν είναι έτσι.
Αυτό ακριβώς συνέβη το 1956 όταν η αποτυχία της βρετανικής ( και γαλλικής ) εισβολής στη διώρυγα του Σουέζ έδειξε στους Βρετανούς πως δεν είναι πια υπερδύναμη , αντίστοιχη ταπεινωτική στιγμή ήταν και όταν αναγκάστηκαν να καλέσουν το ΔΝΤ να τους σώσει το 1976.
Καλά θα κάνουν λοιπόν να είναι αυτή τη φορά πολύ προσεκτικοί.
Ο Ράχμαν δεν διστάζει μάλιστα να παρομοιάσει τη Βρετανία του σήμερα με την Ελλάδα του 2015 λέγοντας πως και τότε χρειάστηκε να κλείσουν τα ΑΤΜ στη χώρα για να καταλάβουν οι Έλληνες πως αυτοί ήταν τελικά οι μεγάλοι χαμένοι της διαπραγμάτευσης με την Ένωση .
Το ίδιο προβλέπουν οι FT θα πάθουν και οι Βρετανοί αν δεν “ξυπνήσουν” σύντομα .
Την ίδια στιγμή και ενώ το μαύρο πέπλο του Brexit απλώνεται πάνω στην Ευρώπη , το Εργατικό κόμμα του Τζέρεμι Κόρμπιν κάνει στροφή προς την άκρα αριστερά και προτείνει οικονομικά μέτρα που θυμίζουν έντονα τον πρώην υπουργό οικονομικών της Ελλάδας Γιάνη Βαρουφάκη.
Ο νέος πρωταγωνιστής των Εργατικών Τζον Μακντόνελ παρουσίασε την ατζέντα του κόμματος στο συνέδριο τους στο Λίβερπουλ και ξεχωρίσαμε δύο από τα ριζοσπαστικά μέτρα που προτείνει .
Το ένα προβλέπει την εθνικοποίηση μεγάλων εταιρειών κοινής ωφέλειας και το δεύτερο την υποχρέωση των μεγάλων εταιρειών να δίνουν το 10% των μετοχών τους στους εργαζόμενους τους ενώ τις αναγκάζει να έχουν και εκπρόσωπο των εργαζομένων στα διοικητικά τους συμβούλια.
Ο Μακντόνελ προσπάθησε να δικαιολογήσει τη ριζοσπαστικοποίηση του Εργατικού Κόμματος λέγοντας πως “όσο μεγαλύτερα είναι τα χάλια της οικονομίας , που θα παραλάβουν όταν κερδίσουν τις εκλογές, τόσο πιο ακραία μέτρα θα είναι τα μέτρα που θα πρέπει να πάρουν” . Και ως γνήσιοι αριστεροί φυσικά προκρίνουν την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη συμμετοχή του κράτους στην οικονομία της χώρας.
Το οικονομικό πρόγραμμα των Εργατικών προκαλεί ήδη τις σφοδρές αντιδράσεις του επιχειρηματικού κόσμου.
Οι δημοσκοπήσεις όμως το ευνοούν και πρώτη φορά το φέρουν πολύ κοντά στους Τόρις . Αν δε οι Συντηρητικοί συντριβούν εξαιτίας ενός άτακτου Brexit , ο δρόμος θα είναι ανοιχτός σε μία κυβέρνηση των Εργατικών και ο θεός να βάλει το χέρι του .
Ο Γκάρντιαν δεν διστάζει να παρομοιάσει το Εργατικό κόμμα με τη νέα ακροδεξιά γιατί όπως γράφει και οι δύο μοιράζονται την ίδια κρυφή επιθυμία όλα να γίνουν πρώτα χειρότερα για τους πολίτες και μετά να έρθουν εκείνοι για να κάνουν καλύτερη τη ζωή των πολιτών.
Το ερώτημα που τίθεται επιτακτικά ξανά και ξανά είναι αν θα υπάρξει στο μέλλον μία σοβαρή απάντηση στη συνεχιζόμενη λιτότητα και στην πολιτική πόλωση που παρατηρείται σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Ο John Harris γράφει στην εφημερίδα Γκάρντιαν πως έχει έρθει η στιγμή η βρετανική αριστερά να προσαρμοστεί στις νέες συνθήκες και αναρωτιέται τι είναι ο σοσιαλισμός στην εποχή του Amazon .
Όπως σοφά έλεγε ο Ιταλός κομμουνιστής Αντόνιο Γκράμσι αυτή η κρίση έγκειται ακριβώς στο γεγονός ότι το παλιό πεθαίνει και το καινούργιο δεν μπορεί ακόμη να γεννηθεί. Σ’ αυτό το μεσοδιάστημα εμφανίζεται μια μεγάλη ποικιλία νοσηρών συμπτωμάτων.
Εμείς ζούμε αυτό το μεσοδιάστημα, δυστυχώς .