Διανύουμε μόλις την πρώτη περίοδο του Προσφυγικού. Αυτήν που επιτρέπει τον γνήσιο ανθρωπισμό που όλο και σπανιότερα θα αντικρίζουμε στις κατοπινές περιόδους -όπως εξάλλου υποδηλώνουν τα αντίστοιχα ιστορικά συμβάντα διεθνώς, όσο και στην Ελλάδα του 1922, παρόλο που οι τότε πρόσφυγες ήταν Ελληνες. Κυρίως όμως, η πρώτη αυτή περίοδος σωρεύει κινδύνους για το μέλλον της χώρας λόγω επιπόλαιων ή άκριτων πολιτικών αποφάσεων που δεν εντάσσονται σε ένα στρατηγικό σχέδιο αντιμετώπισης του επιδεινούμενου φαινομένου.
Οι τελευταίες εξελίξεις αποκαλύπτουν ήδη τη στρατηγική θεώρηση της Ελλάδας στην αντιμετώπιση του Προσφυγικού από την ΕΕ, την ανυποληψία της παρουσίας μας στη διαμόρφωσή της όσο και τα λάθη που οικοδομούν όρους εθνικής οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής έκρηξης από την ωρίμανση των μεταναστευτικών-προσφυγικών ροών. Η χώρα μετατρέπεται σταδιακά σε περιφέρεια των ευρωπαϊκών συνόρων. Ενα τεράστιο hotspot-κράτος ελέγχου αλλά και φιλοξενίας των προσφύγων που ουδέποτε θα μετατεθούν στις χώρες της «μη περιφερειακής» Ευρώπης. Παρελθόντος του χρόνου θα βρεθούμε «αίφνης» με πολλές επιπλέον εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες. Μια δεξαμενή ανθρώπων που θα διεκδικούν τα νόμιμα ανθρώπινα δικαιώματά τους και κυρίως το δικαίωμα στην εργασία. Για να αποφευχθεί η μη επιλεκτική συσσωμάτωσή τους στην αγορά εργασίας, πρέπει να κληθεί η ΕΕ να καλύψει πλήρως το κόστος διαβίωσής τους μέσα από μια έκτακτη ροή χρηματοδότησης προς την Ελλάδα -και όχι απλώς προς την Τουρκία.
Παράλληλα θα πρέπει να χρηματοδοτηθούν υποδομές που θα αποκλείουν την προσέλευση των φιλοξενούμενων προσφύγων στους αστικούς ιστούς των πόλεων και των χωριών της χώρας, ώστε να αποφευχθεί με κάθε τρόπο η αλλοίωση των τοπικών αγορών που αυτομάτως οδηγεί στην αλλοίωση του κοινωνικού ιστού όσο και των πολιτικών συσχετισμών, και εντέλει στον ρατσισμό και τη ξενοφοβία. Ιδιαίτερα πρέπει να αποτραπεί η διοχέτευση της εργασίας των προσφύγων στην παραοικονομία, καθώς αυτή η εξέλιξη θα περιορίσει τους μισθούς και τις συνθήκες εργασίας στην επίσημη αγορά εργασίας -και θα επιβραδύνει του ρυθμούς ανάκαμψης του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων (Ελλήνων και ξένων). Με δεδομένους τους παιδαριώδεις χειρισμούς της ελληνικής κυβέρνησης και τον στρατηγικό στόχο της ΕΕ για την περιφερειοποίηση της χώρας, το Προσφυγικό κρούει κώδωνα εκρηκτικού κινδύνου για το μέλλον. Επιτέλους, πρέπει να σκεφθούμε και να πράξουμε με στρατηγική και μακροπρόθεσμη στόχευση. Θα το επιτύχουμε;