Είναι παλιά και κλασική μέθοδος της Αριστεράς να διαστρεβλώνει την πραγματικότητα, ώστε να την προσαρμόζει στα μέτρα και στις ανάγκες της. Εξίσου κλασική είναι και η αντίληψη ότι η Αριστερά έχει πάντα το δίκιο με το μέρος της, άρα ουδεμία ευθύνη φέρει για όσα συμβαίνουν σήμερα ή θα συμβούν αύριο στην ταλαίπωρη χώρα μας. Αρα απολύτως φυσιολογικά έσπευσε ο Πρωθυπουργός με τη σαφήνεια που τον διακρίνει να θεωρήσει ότι για το αδιέξοδο με τους Ευρωπαίους φταίνε «κακοφωνίες και αλλοπρόσαλλες διαρροές» από την πλευρά τους, που υπονομεύουν τη διαπραγμάτευση.
Αλίμονο, τι ευθύνη μπορεί να έχουν ο Βαρουφάκης, ο Φλαμπουράρης, ο Στρατούλης, ο Σκουρλέτης και τα άλλα τα παιδιά επειδή καθημερινά αφήνουν να αιωρείται μια διαφορετική εκδοχή για το τι θέλουμε. Οι υπουργοί μας μπορούν να εκστομίζουν ό,τι θέλουν, ό,τι νομίζουν ότι τους συμφέρει, αλλά δεν φέρουν καμία ευθύνη για τυχόν συνέπειες. Αλλωστε εκφράζουν πάντα την υπερηφάνεια και το δίκιο του λαού, απέναντι στους καταπιεστές μας Ευρωπαίους…
Είναι αυτονόητο για τον κ. Τσίπρα και την κυβέρνησή του ότι μπορούν να απαιτούν και να διεκδικούν, χωρίς να δεσμεύονται από συμφωνίες και υποχρεώσεις. Αφού το Μνημόνιο πέθανε, όπως ανακοίνωσε το Μαξίμου, η Ευρώπη, το ΔΝΤ οφείλουν να ξεχάσουν τους «ανήθικους και στυγνούς χρηματοδοτικούς εκβιασμούς», όπως διακήρυξε ο Πρωθυπουργός, και να σπεύσουν να εκταμιεύσουν τις δόσεις που ζητάμε. Διαφορετικά, θα πληρώσουν κι αυτοί πολύ ακριβά τη δική μας αυτοκτονία…
Κάποιος πρέπει να θυμίσει στον κ. Πρωθυπουργό την ιστορία του βοσκού με τον λύκο και τα πρόβατα. Προτού είναι πολύ αργά για τη χώρα, προτού βρεθούμε χωρίς να το καταλάβουμε στο περιθώριο της Ευρώπης. Δεν μπορεί να έρχονται από παντού οι προειδοποιήσεις ότι η βόμβα είναι έτοιμη να εκραγεί και η κυβέρνηση να επενδύει στην καθυστέρηση. Δεν μπορεί να ξέρουν οι πάντες ότι το Ασφαλιστικό είναι μια νάρκη στα θεμέλια του κράτους και της κοινωνίας και εμείς να απαιτούμε από τους Ευρωπαίους να μας δώσουν χρήματα για να συνεχίσουμε να ζούμε όπως ζούσαμε.
Η ώρα των τελικών αποφάσεων για τον κ. Τσίπρα έχει φτάσει, όσο και να προσπαθεί να πετάξει την μπάλα στην εξέδρα. Είτε θα προχωρήσει σε έναν επώδυνο, για τις αντιλήψεις του κόμματός του, συμβιβασμό είτε θα χρεωθεί το αδιέξοδο με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη χώρα και τους πολίτες της. Τρίτος δρόμος δυστυχώς δεν υπάρχει…