Άντε πάλι ξανά μια κρίσιμη ώρα… Για μια ακόμη φορά ακροβατούμε, με κάπως καλύτερους όρους τώρα, στην κόψη ενός ξυραφιού. Είναι προφανώς όμως προ των πυλών, και σοβαρές πολιτικές αποφάσεις.
Η πρώτη «μεγάλη» απόφαση σχετίζεται, με την τελική στάση της κυβέρνησης απέναντι στους δανειστές και την τρόικα. Είναι προφανές σε όλους , ακόμη και στους ίδιους τους δανειστές πλέον, ότι αυτή η «ανάρμοστη σχέση» ανάμεσα στη χώρα μας και τους εταίρους, που μας επιβλήθηκε τα τελευταία τρία χρόνια δεν μπορεί να συνεχιστεί ως έχει. Πρέπει να βρεθεί οπωσδήποτε ένα νέο σημείο ισορροπίας, μια νέα «ηθική και αρμόζουσα σχέση», η οποία θα λαμβάνει υπόψη της το γεγονός, ότι τα περιθώρια αντοχής και ανοχής της ελληνικής κοινωνίας έχουν εξαντληθεί. Η Ελλάδα έχει γίνει πια «χωράφι» και αν συνεχίσουν να σκάβουν και να ξεχερσώνουν, το πολύ-πολύ να χαλάσουν και το «εργαλείο»,… μια και χτυπήσαμε πια στον πέτρινο πάτο του πηγαδιού!
Η συνέχιση του προγράμματος εξυγίανσης των δημοσιονομικών του κράτους, μέσω και της συνέχισης του προγράμματος χρηματοδότησης, εξαρτάται στο εξής από την ευελιξία και την διάθεση των δανειστών, να μην επιμείνουν σε περαιτέρω περιοριστικά μέτρα και φόρους αλλά αντιθέτως να δεχθούν ρυθμίσεις και διευκολύνσεις, για τραπεζικά δάνεια και φορολογικά χρέη και μέτρα για την αντιμετώπιση, κατά το δυνατόν, της τρομακτικής ανεργίας. Η χώρα κινδυνεύει να βρεθεί, αν δεν βρίσκεται ήδη, σε ανθρωπιστική κρίση και αυτό δεν αποτελεί λαϊκισμό, έστω και αν χρησιμοποιείται ως επιχείρημα από λαϊκιστές, αλλά μια ζοφερή πραγματικότητα. Η «βίδα» δεν μπορεί να σφίξει άλλο γιατί «θα κλωτσήσει», το αντίθετο πρέπει να χαλαρώσει για να δώσει χρόνο και ανάσες προσαρμογής στην οικονομία και την κοινωνία και πολιτικό χρόνο στην κυβέρνηση για να μπορέσει να διαχειριστεί την κατάσταση.
Η δεύτερη σοβαρή απόφαση αφορά στη συνέχιση τρικομματικής κυβερνητικής συνεργασίας. Είναι φανερό πλέον ότι υπάρχουν αρκετά θέματα που πρέπει να λυθούν και που αφορούν τόσο στην επικαιροποίηση της πολιτικής και προγραμματικής συμφωνίας, (η οποία στην πράξη αποδείχθηκε μαξιμαλιστική),όσο και στον τρόπο λειτουργίας και συμμετοχής των κομμάτων στη κυβέρνηση.
Η νέα πολιτική συμφωνία πρέπει να περιλαμβάνει αρκετά καινούργια στοιχεία, μεταξύ των οποίων νομίζω ότι θα πρέπει να υπάρξουν οπωσδήποτε δυο πράγματα:
Πρώτον η από κοινού απόφαση των κυβερνητικών εταίρων, να γίνουν πλέον περισσότερο διεκδικητικοί και με μεγαλύτερες αντιστάσεις απέναντι στους δανειστές, με σαφείς και αμετακίνητες πλέον κόκκινες γραμμές.
Δεύτερο να προκύψει μια νέα κυβέρνηση, μετά από έναν αναγκαίο πλέον ανασχηματισμό περισσότερο ρεαλιστική στους στόχους και ταυτόχρονα αποτελεσματική στην υλοποίηση του κυβερνητικού έργου. Καλύτερα τα λίγα, τα απαραίτητα και τα καλώς καμωμένα, παρά τα πολλά και απραγματοποίητα. Κυρίως δε, να μπει ένα τέλος στην «ευκολία» της περικοπής σε μισθούς και συντάξεις και στην επιβολή φόρων και να υπάρξει απόλυτος προσανατολισμός, στοχοπροσήλωση θα έλεγα, στην πραγματοποίηση διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων, στην άμεση υλοποίηση τριών – τεσσάρων αποκρατικοποιήσεων και στη γιγάντια – επίπονη, μακρόχρονη, καθημερινή προσπάθεια, για εκσυγχρονισμό του κράτους και της δημόσιας διοίκησης.
Πρέπει ακόμη να λυθούν προβλήματα κυβερνητικού συντονισμού και αποφυγής
«παρεξηγήσεων» και δεν νομίζω ότι ο καλύτερος τρόπος είναι η δημιουργία και λειτουργία διακομματικών επιτροπών και παραεπιτροπών. Ο καλύτερος τρόπος είναι αυτός του θεσμικού δρόμου, εντός του Υπουργικού Συμβουλίου, με τη συμμετοχή όλων των συγκυβερνόντων κομμάτων με ανανεωμένες «πρώτες ομάδες», με κεντρικά τους στελέχη και με τους Αρχηγούς τους.