Μια ανοιχτομάτα φίλη μου, που φοράει ισόπατα ακόμα και σε δεξιώσεις (το ’κανε άλλωστε πρόσφατα σε κάποιο κόκκινο χαλί στο Λος Αντζελες και η καθόλου στημένη Εμα Τόμσον), μου το επισήμανε έξαλλη. «Μα πήγε κι αυτή η χριστιανή, τρία μέτρα γυναίκα, στα φτωχοσόκακα της Ινδίας με δωδεκάποντες γόβες; Χάθηκαν ελβιέλες, μπαλαρίνες, μποτάκια και σανδάλια;».
Εριξα μια προσεκτικότερη ματιά στις άπειρες φωτογραφίες της Βαλερί Τριερβελέρ από το ταξίδι της στην Ινδία – έρχονταν, άλλωστε, μία ανά δευτερόλεπτο από τα διεθνή πρακτορεία και με έπιαναν από τον λαιμό. Τις πρόσεξα, επιτέλους, τις ψηλές και πανάκριβες γόβες της. Σε μια φάση, μάλιστα, που την είχε αράξει κατάχαμα ανάμεσα στα πεινασμένα παιδάκια, που πήγε να στηρίξει με το όνομα και το κύρος της, φαντάστηκα ότι για να σηκωθεί μετά την πόζα θα χρειαζόταν βίντσι.
Γυναίκα είμαι, παθούσα και μαθούσα και θα ’πρεπε να είμαι πιο γενναιόδωρη απέναντι σε μια «αδελφή μου» που, όσο να ’ναι, δεν πλέει σε πελάγη ευτυχίας. Εχω πια κουραστεί, όμως, από όλες αυτές τις πάμπλουτες, διάσημες, κομψές και αεράτες Δυτικές, που διανθίζουν την άσχετη κατά τα άλλα ζωή τους με σποραδικές εμφανίσεις στο πλευρό των δυστυχισμένων αυτού του κόσμου. Που κάνουν, όπως μου είπε μια άλλη, πιο έξυπνη από μένα φίλη μου, «καριέρα πάνω στη μιζέρια και τα βάσανα» παιδιών και γυναικών. Και το τι γίνεται στην Ινδία το ξέρουν και οι πέτρες. Ας στέλνουν τα ωραία τους λεφτάκια. Και το κυριότερο, όταν κυκλοφορούν ακολουθούμενες από παπαράτσι και δημοσιογράφους σε καλύβες, στρατόπεδα προσφύγων και νοσοκομεία, ας είναι τουλάχιστον σίγουρες πως τουλάχιστον ένα κομμάτι θα γραφτεί και για τον σκοπό της επίσκεψής τους.
Εξυπνη γυναίκα είναι η Τριερβελέρ. Και δημοσιογράφος. Φαντάστηκε ποτέ ότι όλη αυτή η μιντιακή τρέλα γύρω της προκλήθηκε για τα παιδιά που υποσιτίζονται; Ακόμα κι εγώ, που παριστάνω τώρα την αδέκαστη, τις δηλώσεις της για τον Ολάντ έψαξα να βρω. Εμαθα απέξω τη μιάμιση ώρα off the record εκ βαθέων κουβεντούλα της με τους δημοσιογράφους πάνω από πολλά φλιτζάνια καφέ. Δεν τους παρέθεσε στοιχεία και προγράμματα καταπολέμησης της πείνας, την ψυχική της κατάσταση ανέλυσε. Εκμεταλλεύτηκε ένα προγραμματισμένο ταξίδι για να κάνει θριαμβευτική έξοδο από το καθεστώς της «πρώτης κυρίας» και να κτίσει το μελλοντικό διεθνές φιλανθρωπικό προφίλ της. Διότι το ’χει φαίνεται η μοίρα ακόμα και των πρώην πρώτων κυριών: να χαϊδεύουν παιδάκια. Αφησε αυτά που της μάζευαν στο Ελιζέ (ας μην πιάσει, θεέ μου, δουλειά και η Γκαγιέ, ας αντισταθεί κάποια, επιτέλους, στον ρόλο της καλοσυνάτης γλάστρας) κι έπιασε του Τρίτου Κόσμου.
Τα ίδια και χειρότερα κάνει στην Ουάσινγκτον και η αγαπημένη μας Μισέλ. Που έχει και τα διπλά πτυχία από τη Βαλερί. Φυτεύει φρέσκα φασολάκια, κυνηγάει κουνελάκια, προπαγανδίζει, σαν άλλη Τζέιν Φόντα, την άσκηση και τη φυσική ζωή. Μα εδώ είναι Ευρώπη. Δεν ψηφίζουμε ζευγάρια. Σκασίλα μας ποια είναι η οικοδέσποινα σε προεδρικά μέγαρα. Υπάρχουν και επαγγελματίες -ειδικά στη Γαλλία, μιλιούνια. Και θα ’λεγα, για να τελειώσω ένα κομμάτι που σαν γυναίκα που είμαι δεν μου ήταν και τόσο εύκολο να γράψω, ότι ο μόνος αξιοπρεπής δρόμος για μια απατημένη «πρώτη κυρία» είναι η δουλειά της. Μεταξύ μας, διάβασα μερικά από τα άρθρα της Τριερβελέρ στο «Paris Match», όλα για βιβλία, και λίγη δουλειά ακόμα στο ύφος της τη χρειάζεται.