Ο τίτλος «Σκοτώνουν την Αμυντική Βιομηχανία» θα ήταν ίσως το καλύτερο αστείο του φθινοπώρου. Μια αριστερά που δίνει αγώνες για τη βιομηχανία όπλων μόνο ελληνική θα μπορούσε να ήταν. Ευτυχώς δεν έχουμε βιομηχανία όπλων. Κάτι σφαίρες αγοράζαμε κάποτε από το φίλο Μιλόσεβιτς και τις βάφαμε γαλανόλευκες. Η αμυντική μας βιομηχανία δικάζεται αυτή τη στιγμή στο εφετείο μαζί με τον Άκη. Αυτά που κυρίως παρήγαγε, ήταν μίζες.
Είναι πολύ βολικό τώρα να μιλάμε για εξοπλιστικά σκάνδαλα. Να μιλάμε για τον Άκη αλλά όχι για τη βιομηχανία πολεμικού κλίματος, τις θεωρίες συνωμοσίας, την ιδεολογία του περιτριγυρισμένου από εχθρούς έθνους που δίνει διαρκείς αγώνες για να περιφρουρήσει τα ιερά και τα όσια. Αυτή δηλαδή τη διακομματικά στημένη μηχανή που δικαιολογούσε την αχόρταγη ανάγκη για πάντα περισσότερους εξοπλισμούς, τους περισσότερους αναλογικά στον κόσμο, και συνακόλουθα για συμβάσεις του αιώνα και μίζες της χιλιετίας. Αυτά έχουν ξεχαστεί. Οι εχθροί είναι πάντα χρήσιμοι για να κινείται το χρήμα, τώρα υπάρχουν οι Γερμανοί για να στηθεί το εμπόριο πατρίδας.
Αυτό που υπερασπίζεται το μέτωπο της καθυστέρησης είναι απλώς δύο κατακαημένες, χρεοκοπημένες εδώ και χρόνια κρατικές επιχειρήσεις, ίδιες με δεκάδες άλλες. Κι άλλη μια μεταλλευτική, ο ακριβότερος παραγωγός νικελίου στον κόσμο, όπως έχει ονομαστεί, γιατί παράγει ένα προϊόν πολύ ακριβότερα απ’ ό,τι το πουλάει. Παράγει, δηλαδή, ζημιές. Αυτές έχει βάλει στο μάτι ο νεοφιλελευθερισμός, η τρόικα, οι Γερμανοί, οι Ευρωπαίοι. Όμως οι φύλακες αγρυπνούν, το «ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας» δεν θα περάσει.
Επιχειρήσεις με τζίρο 7 εκατομμυρίων, όσο μια ταβέρνα, αλλά με 100άδες εργαζόμενους. Επιχειρήσεις με ζημιές δεκάδες εκατομμύρια κάθε χρόνο, με 100άδες εκατομμύρια χρέη και με δισεκατομμύρια κρατικές επιδοτήσεις. Στη μία μόνο απ’ αυτές, η κρατική επιδότηση ξεπερνάει το 1,1 δις. Τα χρέη μιας άλλης στη ΔΕΗ μόνο φτάνουν τα 170 εκατομμύρια. Δηλαδή αυτά τα χρόνια πληρώσαμε μόνο γι’ αυτές τις 3 επιχειρήσεις, από τις δεκάδες παρόμοιες, ένα «χαράτσι» για τα ακίνητα. Όμως κανένα κόμμα, κανένα μέσο ενημέρωσης δεν το λέει αυτό. Λέμε ότι η τρόικα «επιβάλλει χαράτσια». Στη μία απ’ αυτές απολύθηκε πέρυσι ο διευθύνων σύμβουλος γιατί, όχι απλώς δεν έγιναν στην εταιρεία οι μειώσεις που επιβλήθηκαν σε όλους τους δημόσιους υπαλλήλους, αλλά αντιθέτως δόθηκαν και αυξήσεις. Στην άλλη απολύθηκε πρόσφατα ο επικεφαλής, γιατί είχε δηλώσει πλαστό πτυχίο. Αυτές οι επιχειρήσεις έπρεπε να είχαν κλείσει ή πουληθεί αν τις αγόραζε κανένας, όχι σήμερα, αλλά από την πρώτη μέρα της χρεοκοπίας, από τον Μάιο του 2010. Και το πολύ πολύ η αντιπολίτευση να ζητούσε να μην απολυθούν οι εργαζόμενοι, να μετατεθούν κάπου αλλού.
Όμως 4 χρόνια και πολλές 100άδες εκατομμύρια μετά, συζητάμε ακόμα για την τύχη τους. Πατριώτες και υπερασπιστές της «δημόσιας» περιουσίας δίνουν μάχες. Υπερασπίζονται τον κρατισμό, το πελατειακό κράτος, τη λεηλασία. Κατηγορώντας πάντα τους Ευρωπαίους. Θέλουν να μας βάζουν φόρους. Γιατί είναι σαδιστές και μας ζηλεύουν. Όχι για να πληρώνουμε τα ελλείμματα των χρεοκοπημένων ΔΕΚΟ.
Κατά έναν περίεργο αλλά όχι ανεξήγητο τρόπο, θα ζήσουμε πάλι μέρες του 2010 και του 2011. Μετά από ένα καλοκαίρι σχετικής ηρεμίας, μπήκαμε απότομα ξανά σε μια περίοδο έντασης, με προπηλακισμούς, βιαιότητες και παράλυση του κρατικού μηχανισμού. Όπως ακριβώς είχε προαναγγελθεί από τα ΜΜΕ.
Η στρατηγική της Έντασης είναι οργανωμένη και κατασκευασμένη. Η ατμόσφαιρα δεν είναι και η χειρότερη των τελευταίων χρόνων. Το αντίθετο, μετά από ένα καλοκαίρι αυξημένου τουρισμού, χρήμα εισέρευσε στη χώρα, μειώθηκε ο ΦΠΑ στην εστίαση, η ύφεση υποχωρεί με ταχύτερους ρυθμούς απ’ ό,τι υπολόγιζε ακόμα και η τρόικα. Αυτό που έχει συμβεί είναι ότι επαληθεύονται όλες οι λογικές προβλέψεις, αυτές που έλεγαν από την αρχή ότι η χώρα δεν μπορεί να σωθεί αν δεν αλλάξει ριζικά, αν δεν αντιμετωπίσει το ληστρικό και χρεοκοπημένο σύστημα του κρατισμού και των πελατειακών σχέσεων.
Το σύστημα εξουσίας όλα αυτά τα χρόνια κάνοντας καθυστέρηση μπόρεσε να μοιράσει τα βάρη οριζόντια και άδικα στην κοινωνία. Τα βίαια επεισόδια του 2010 και 2011 αυτό το στόχο είχαν: Να δείξουν ότι ο παρασιτισμός είναι πολύ σκληρός για να πεθάνει και να ρίξουν τα βάρη στα ασθενέστερα στρώματα. Μόλις σιγουρεύτηκαν ότι οι δομές της χρεοκοπίας θα μείνουν άθικτες, ότι τα βάρη θα μεταφερθούν στον ιδιωτικό τομέα, δεκάδες χιλιάδες επιχειρήσεις έκλεισαν, 1 εκατομμύριο άνθρωποι έχασαν τη δουλειά τους, δεκάδες νέοι φόροι επιβλήθηκαν παντού. Ήσυχα και στωικά. Όμως η κατάσταση είναι πάλι αδιέξοδη. Μπορεί τα ελλείμματα να μειώθηκαν, σχεδόν να εκμηδενίστηκαν, αλλά η ισορροπία δεν είναι βιώσιμη. Οι έκτακτοι φόροι δεν μπορεί να γίνουν μόνιμοι, ήδη εκποιούμε τις αποταμιεύσεις για να πληρώνουμε φόρους με τους οποίους συντηρούμε ένα κράτος που αρνείται να μειώσει τη γραφειοκρατία, να γίνει παραγωγικό. Νέα χρηματοδοτικά κενά εμφανίζονται στον ορίζοντα.
Καθώς η κοινωνία έχει εξαντληθεί, γίνεται φανερό ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος απ’ αυτόν που έπρεπε να είχαμε πάρει από την αρχή. Δεν γίνεται να πληρώνουμε ακόμα χρεοκοπημένες κρατικές επιχειρήσεις για να κάνουν τα κόμματα τους επιχειρηματίες. Δεν μπορούμε να πληρώνουμε χιλιάδες άχρηστους οργανισμούς για να βολεύονται οι κρατικοί στρατοί. Δεν γίνεται σε κάθε απογραφή να βγάζουμε κι άλλες δεκάδες χιλιάδες παράνομα ασφαλιστικά βιβλιάρια, πλαστές συντάξεις, ανοιχτομάτηδες τυφλούς που παίρνουν αναπηρικά επιδόματα. Δεν γίνεται να δουλεύει το δημόσιο χωρίς αξιολόγηση για να διασωθούν οι αργόσχολοι πελάτες των κομμάτων. Δεν γίνεται να υπάρχουν ελλείψεις σε τομείς και πλεόνασμα σε άλλους, και ο κρατικός συνδικαλισμός να αρνείται τις μεταθέσεις. Πρέπει κάποια στιγμή το δημόσιο να γίνει πάλι εργασία και όχι κομματική ανταμοιβή. Πρέπει δηλαδή ν’ αρχίσουμε από εκεί που έπρεπε να είχαμε αρχίσει το 2010. Αναγκαστικά. Και γι’ αυτό, ο παρασιτισμός είναι πάλι στις επάλξεις, προσπαθεί να επιβάλει καθεστώς εμφυλίου. Μόλις η προσοχή στράφηκε πάλι στο «βαθύ κράτος» άρχισαν προπηλακισμοί, προτροπές για λιντσάρισμα, παραστρατιωτικές ομάδες, βία και ένταση ξανά στους δρόμους.
Πατριώτες της δραχμής, επαγγελματίες επαναστάτες, πλιατσικολόγοι των δημόσιων ταμείων, προτιμούν να σύρουν τη χώρα σε τριτοκοσμικές περιπέτειες παρά να προσαρμοστούν. Όπως φαίνεται, αυτή τη μάχη δεν θα μπορέσουμε να την αποφύγουμε.
Η αυταπάτη ότι η Ελλάδα θα σωθεί χωρίς τίποτα να αλλάξει, είναι απλώς ο αργός θάνατος που ζούμε μέχρι τώρα.