Η κυβέρνηση ετοιμάζει τις βαλίτσες της για τη ΔΕΘ. Την τελευταία φορά που ο ΣΥΡΙΖΑ δημιούργησε κάποια πολιτική είδηση στη Θεσσαλονίκη ήταν πριν από δύο χρόνια, με την εξαγγελία ενός ανύπαρκτου, ανεδαφικού και κυρίως δημαγωγικού «παράλληλου προγράμματος», κοστολογημένου από τους περίφημους «οικονομολόγους του ΣΥΡΙΖΑ». Από τότε, βέβαια, κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι. Αυτή τη φορά, ο μνημονιακός ΣΥΡΙΖΑ ανεβαίνει στη Θεσσαλονίκη με τρεις διαφορετικές βαλίτσες: τη «μάχη απέναντι στη διαπλοκή», τη «δίκαιη ανάπτυξη» και τη διεκδίκηση των «γερμανικών αποζημιώσεων». Καμία από τις τρεις βαλίτσες δεν έχει πλέον περιεχόμενο, όχι μόνο γιατί οι επαναλήψεις έχουν κουράσει την κοινωνία αλλά κυρίως γιατί, στο επίπεδο της κυβερνητικής αποτελεσματικότητας, έχει ήδη φανεί η απόσταση μεταξύ των προεκλογικών συνθημάτων και της πραγματικής διαχείρισης των καθημερινών προβλημάτων. Μάταια, λοιπόν, η κυβέρνηση προσπαθεί να «αλλάξει την ατζέντα»? καμιά βαλίτσα δεν μπορεί να σηκώσει το βάρος μιας κοινωνίας που δοκιμάζει τις αντοχές της, εδώ και εφτά περίπου χρόνια. Η φετινή ΔΕΘ θα είναι το φθινοπωρινό προανάκρουσμα ενός δύσκολου χειμώνα με πολλούς φόρους, δύσκολες γεωπολιτικές ανακατατάξεις, και κυρίως με μια ραγδαία επιδείνωση της οικονομίας, λόγω της συνεχιζόμενης ύφεσης και της ανεργίας.
Η κυβέρνηση, ωστόσο, προσπαθεί να αξιοποιήσει (ίσως και να εκβιάσει) την ανοχή της Ευρώπης, με γραμμή άμυνας το προσφυγικό και με γραμμή επίθεσης την «επανάσταση του Νότου», (όπως έσπευσε να ονομάσει η Αυγή τη σύνοδο των ευρωπαίων ηγετών του Νότου στην Αθήνα). Μερικές φορές, στην πολιτική, η «αγορά χρόνου» είναι το πιο σημαντικό κεφάλαιο, στο οποίο μπορεί να επενδύσει κανείς, ιδίως όταν δεν του απομείνει κανένα άλλο κεφάλαιο. Ο κυνισμός της εξουσίας έχει ήδη διαμορφώσει τις αντιφατικές προσαρμογές της κυβέρνησης στη νέα κατάσταση. Ο κ. Τσίπρας και οι σύντροφοί του, που κάποτε κατακεραύνωναν την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία (μιλώντας μάλιστα για «ταξικούς εχθρούς») τώρα μοιράζουν χαμόγελα στους «όμορους χώρους» και φωτογραφίζονται με τους ηγέτες της άλλοτε «ξεπουλημένης» σοσιαλδημοκρατίας. Περιγράφοντας με γλαφυρό —όπως πάντα— τρόπο αυτή τη συνολική στροφή, ο κ. Φλαμπουράρης δήλωσε πρόσφατα: «καμιά φορά αλλάζεις απόψεις για να μην αλλάξεις αξίες».
Στην πραγματικότητα συμβαίνει το αντίστροφο. Ο ΣΥΡΙΖΑ αλλάζει τις αξίες του, επιμένοντας πως μένουν ίδιες οι απόψεις του. Αυτό δεν είναι κατ’ ανάγκη κακό για τη χώρα (όπως διαπιστώσαμε πέρυσι, μετά το δημοψήφισμα-παρωδία), αλλά είναι πολύ κακό για τις αντοχές του πολιτικού συστήματος. Η συνολική απαξίωση των κομμάτων και των κυβερνήσεων («όλοι ίδιοι είναι») ευνοεί την κρίση της αντιπροσώπευσης, αφήνοντας περιθώρια για την ακραία αμφισβήτηση της δημοκρατίας μας. Τα φαινόμενα του ανορθολογισμού πληθαίνουν άλλωστε γύρω μας. Ο γραφικός κ. Αρτέμης Σώρρας, μιλώντας πρόσφατα σε μια «λαοθάλασσα» 700 ατόμων στην Τρίπολη υποστήριξε πως έχει λεφτά όχι μόνο για να πληρώσει το χρέος της Ελλάδας αλλά και για να πληρώσει τα χρέη των πολιτών στις τράπεζες και στις εφορείες. Ο κ. Σώρρας ισχυρίζεται μάλιστα πως η πηγή του πλούτου του προέρχεται από την πώληση απόρρητων μυστικών της «αρχαίας ελληνικής τεχνολογίας», για την οποία ενδιαφέρονται οι υπερδυνάμεις, και ειδικότερα οι Αμερικανοί. Λίγο πιο πέρα, στο Άργος, κάποιοι βγάλανε καλοκαιριάτικα σε προσκύνημα τα γυαλιά του γέροντος Παΐσιου, ανταλλάσσοντας θερινές προφητείες για την τύχη της Ελλάδας.
Στην αυλή των θαυμάτων, όλα μοιάζουν πιο εύκολα. Είναι πολύ πιθανό πως στη ΔΕΘ θα ακουστούν και άλλες προφητείες για την «δίκαιη ανάπτυξη» που έρχεται, συνδυασμένη βέβαια με το απαραίτητο «ταξικό πρόσημο» κ.λπ. Όμως χωρίς σχέδιο για την παραγωγή πλούτου καμιά ανάπτυξη δεν έρθει. Θα συνεχίσουμε απλώς να ακούμε διακηρύξεις για το πώς «θα μοιράσουμε τη φτώχεια μας». Το χειρότερο: ολοένα και περισσότεροι πολίτες θα εγκαταλείπουν το δρόμο για τη Θεσσαλονίκη και θα χάνονται μέσα στους παράδρομους, που ενώνουν την Τρίπολη με το Άργος.