Συγγενικό μου πρόσωπο τηλεφωνεί στον Ευαγγελισμό και ζητά το τμήμα αξονικού τομογράφου για ραντεβού. Από το τηλεφωνικό κέντρο δίνουν το εσωτερικό νούμερο επικοινωνίας, αλλά λένε «…μάλλον δεν τους προλαβαίνετε…». Τηλεφωνούμε αμέσως στον αριθμό που μας έδωσαν.
Δυστυχώς, δεν τους προλάβαμε. Η ώρα ήταν τρείς παρά είκοσι το μεσημέρι, ακριβώς.
Αναρωτηθήκαμε:
1. Ποιους δεν προλάβαμε;
2. Γιατί δεν τους προλάβαμε; Τι ώρα έπιασαν δουλειά αυτοί που κλείνουν τα ραντεβού και στις τρείς παρά είκοσι είχαν φύγει;
3. Με δεδομένο ότι πριν από τις οκτώ κανένα παραπεμπτικό δεν έχει ακόμα εκδοθεί από τους γιατρούς του ΕΟΠΥΥ, πόσο λογικό είναι για τους πολίτες να πρέπει να κλείσουν ραντεβού στα πλαίσια ενός ωραρίου προκλητικής δημοσιοϋπαλληλικής λούφας;
Απευθυνθήκαμε σε ιδιωτικό ιατρικό φορέα για να κλείσουμε ραντεβού.
Το ωράριο μέσα στο οποίο μπορούσαμε να κλείσουμε ραντεβού ήταν:
Καθημερινές 06.30- 22.00
Σάββατ. 06.30- 16.00
Κλείσαμε ραντεβού, κανονίζοντας ώρα που να εξυπηρετεί και τις υπόλοιπες υποχρεώσεις μας. Το εμπεδώσαμε; Πάμε παρακάτω.
Ο Ευαγγελισμός έχασε το ποσό που θα εισπράξει ο ιδιωτικός ιατρικός φορέας. Έχασε όμως και κάτι άλλο πολύ σημαντικότερο: Ένα (ακόμα) quantum of credibility. Ένα από τα αναρίθμητα quanta αξιοπιστίας, που αργά αλλά σταθερά, όλο το ελληνικό δημόσιο σύστημα διοίκησης χάνει καθημερινά εδώ και μερικές δεκαετίες. Πιο συγκεκριμένα, από τότε που οι «προοδευτικές δυνάμεις» απέκτησαν τη δική τους «φωνή», από τότε, αν θυμάμαι καλά, που ο κρατικός συνδικαλισμός εν ονόματι της «συμμετοχής», μοιράστηκε την πολιτική διοίκηση του κράτους με τα θεσμικά όργανα του πολιτεύματος και από τότε που στα πλαίσια του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού της οικονομίας μας, οι πολίτες χωρίστηκαν σε κλαδικές πελατών και ομίλους κοινοβουλευτικών συμφερόντων.
Μερικοί λένε ότι όλα αυτά έχουν την αιτία τους πολύύύύύ παλιά, στη δολοφονία του Καποδίστρια από «των ελλήνων τις κοινότητες». Άλλοι αντιτείνουν ότι αυτές τις διακρίνει τόόόόόόόσο μεγάλη μαγκιά, που φτιάχνουν άλλους (εντελώς πρωτότυπους) γαλαξίες, όπως για παράδειγμα το ελληνικό δημόσιο. Υπάρχουν κάποιοι (που λιγοστεύουν σταθερά) οι οποίοι ισχυρίζονται με γιακωβίνικη επιμονή ότι φταίει ο… νεοφιλελευθερισμός. Φτάνουν να ισχυρίζονται ότι ο νεοφιλελευθερισμός φταίει που «πιάσανε» τα σουτζουκάκια, παρ’ όλο που αυτός ο ισχυρισμός συγκεντρώνει τα πυρά κάποιων διαφωνούντων. Όχι ως προς το ποιος φταίει, αλλά ότι επρόκειτο για γιουβαρλάκια.
Τελικά, μέσα στην κρίση γίνανε ανακατατάξεις μεταξύ των ομίλων κοινοβουλευτικών συμφερόντων και των κλαδικών πελατών.
Ο πιο σημαντικός όμιλος που με σωστό επιχειρηματικό deal, νέο αξιόπιστο προϊόν, επαγγελματικό marketing και βέλτιστο human utilization αναδείχθηκε σε όμιλο κυβερνητικών (πλέον) συμφερόντων, ήταν κάποιος SYRIZA, ενώ η κλαδική που κατέλαβε τη θέση του πιο δυναμικού πελάτη του, ήταν κάποια ADEDY, που είχε μάλιστα και αρκετά παρακλάδια, ή αν προτιμάτε πλοκάμια, κάτι σαν χταπόδι δηλαδή μέσα στο κράτος.
Στην αρχή της κρίσης δεν φαινόταν πιθανό ότι θα έφταναν να διεκδικούν την κοινοβουλευτική επιχειρηματική πίττα και κάποιοι εντελώς εγέρθητοι απατεώνες επιχειρηματίες, που άλλοι τους λένε και φασίστες. Ωστόσο υπήρξε και ένας τέτοιος όμιλος με το όνομα GOLDEN AURORA, που μέσα στην αναμπουμπούλα της κρίσης δάγκωσε ένα κομμάτι κοινοβουλευτικής πίττας και μετά δεν το άφηνε με τίποτα.
Ακούτε λοιπόν τι έγινε μετά:
Αυτός ο όμιλος, πήγε έξω από ένα θέατρο που λεγόταν «ΧΥΤΗΡΙΟ» και ματαίωσε την παράσταση, ζητώντας την παρουσία εισαγγελέα, γιατί όπως υποστήριζε ο εκτελεστικός Διευθυντής του, κάποιος Παναγιώταρος (όνομα και πράμα), κινδύνευε η ψυχική ακεραιότητα των πελατών του ομίλου που έβλεπαν να λοιδωρείται στην παράσταση η ορθόδοξη χριστιανική τους καταγωγή.
Σημείωση: Ο Κάρολος Δαρβίνος στο γνωστό βιβλίο του «Η καταγωγή των ειδών», αναφέρει αυτό το είδος πελατών ως popolo agramatus faundamentalis.
Ο εισαγγελέας όμως δεν ήρθε, γιατί για την προστασία του θεσμού δεν γίνεται να πηγαίνουν εισαγγελείς σε τέτοια μικρογεγονότα που δεν υπάρχουν ούτε νεκροί, ούτε μεγάλες καταστροφές, ούτε αίμα, πρέζα ή όπλα, παρά μόνο μία τόση δα μικρούλα φασιστική καταστρατήγηση του θεμελιώδους δικαιώματος της ελεύθερης έκφρασης. Και έτσι προστατεύθηκε το πολίτευμά μας από την ανεξάρτητη αρχή που λέγεται δικαιοσύνη, που είναι ένας από τους πυλώνες του.
Κάποιος Μπρεχτ έγραψε μάλιστα και μερικούς στίχους, που τους άφησε έξω από το εν λόγω θέατρο, τους οποίους ως δια μαγείας είχε -πολλά χρόνια πριν- μελοποιήσει ένας μουσικοσυνθέτης που ήταν κάθε άλλο παρά Μικρούτσικος (εννοώ ως συνθέτης, όχι ως βιολογική οντότης, όπως π.χ. κάποιος Κραουνάκης, που σε ένα δημοκρατικό alto του αποκάλεσε τη Γερμανίδα καγκελάριο «μουλαροζαργάνα», ίσως επειδή εκνευρίστηκε που δεν μας έδινε κι άλλα δανεικά). Τους στίχους αυτούς και παραθέτω κατωτέρω:
Να οι κύριοι δικαστές
Τους λένε οι καταπιεστές
Πως δίκιο είναι το λαό ό,τι συμφέρει
Μα αυτοί δεν ξέρουν ποιο είναι αυτό
Κι έτσι δικάζουν στο σωρό
Μέχρι να βάλουν το λαό ολόκληρο στο χέρι.
Είδες λοιπόν βρε παιδί μου, καμιά φορά, πώς, ξεκινώντας από ένα ραντεβού για μια αξονική, καταλήγεις στον Μπρεχτ;
Περίεργα πράματα.