Η ατομική ευθύνη

Ανδρέας Πετρουλάκης 09 Οκτ 2013

Ο Άκης Τσοχατζόπουλος ήταν ένα σχεδόν αρχέτυπο πρωτοκλασάτου υπουργού της Μεταπολίτευσης. Οραματικός, επικοινωνιακός, δραστήριος, πολυπράγμων, φιλολαϊκός, υπήρξε για ένα διάστημα από τους δημοφιλέστερους πολιτικούς της εποχής του. Επιπλέον, ήταν και απατεώνας. Αυτή η τελευταία ιδιότητα ήταν δουλειά του εισαγγελέα. Αλλά μόνον αυτή. Στα υπόλοιπα χαρακτηριστικά θα μπορούσαν διασταλτικά να χωρέσουν πάρα πολλά υψηλόβαθμα κομματικά στελέχη όλων των χώρων. Θα ήταν δίκαιο για αυτά τα πολιτικά πρόσωπα, πέραν της πολιτικής κριτικής, να εμφιλοχωρήσει και υποψία διαφθοράς απλώς και μόνο γιατί έχουν πολιτικό προφίλ παρόμοιο με του Άκη; Ασφαλώς όχι. Θα ήταν και άδικο και επικίνδυνο για την ήδη κακοποιημένη υπόληψη του πολιτικού κόσμου.

Για αυτό είχε άδικο ο υπουργός Υγείας που επεχείρησε να βγάλει γενικότερα συμπεράσματα για τους συνδικαλιστές, με αφορμή τον διεφθαρμένο συνάδελφό τους του Νοσοκομείου «Σωτηρία». Φυσικά ήταν προσεκτικός στις διατυπώσεις του αλλά γνωρίζει ότι ο ίδιος δεν θα δεχόταν υπονοούμενα του είδους «οι υπουργοί που είναι πολύ δραστήριοι δεν είναι πάντα αθώοι», «οι υπουργοί που είναι επικοινωνιακοί και πολυπράγμονες δεν έχουν πάντα αγαθά κίνητρα», «οι οραματικοί υπουργοί δεν ξέρεις τι μπορεί να κρύβουν» και ούτω καθεξής. Η κατηγορία εναντίον του συνδικαλιστή ήταν δουλειά του εισαγγελέα και μόνον. Το δικό του υλικό είναι η πολιτική αντιπαράθεση, και είναι ελεύθερος να την ασκεί όπως κρίνει, χωρίς να ανακατεύει καθόλου την παραβατική συμπεριφορά κάποιου από τους συνδικαλιστές.

Είναι σίγουρο ότι ο κ. Γεωργιάδης αντιδρά στους τυφλούς αφορισμούς που καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι όλοι οι πολιτικοί είναι ίδιοι. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θα διαμαρτυρόταν ακόμα και για τους χαλαρότερους συσχετισμούς και τους πιο γενικόλογους συμψηφισμούς, γιατί και για εκείνον, όπως και για όλους μας, είναι κρίσιμο να διαφυλάξουμε την πολιτική από την περαιτέρω απαξίωση. Γνωρίζει ότι στη Δημοκρατία η ευθύνη είναι ατομική και όχι συλλογική. Είναι επομένως επιβεβλημένο να αποδίδουμε και στους συνδικαλιστές (ακόμα περισσότερο απαξιωμένους στις μέρες μας) αυτά που η πολιτική και κοινωνική συμπεριφορά τους δικαιολογεί και μόνο, και όχι να φορτώνουμε στην υπόληψη του χώρου την παράνομη πράξη ενός από αυτούς.

Επιπλέον, όσο ικανοποιημένος μπορεί είναι ο υπουργός από το γεγονός ότι ο συγκεκριμένος συνδικαλιστής προερχόταν από αντίπαλους πολιτικούς χώρους, άλλο τόσο βέβαιος μπορεί να είναι ότι κάλλιστα θα μπορούσε να προέρχεται από τον δικό του.