Τα γεγονότα της Πάτρα ξανάφεραν στην επικαιρότητα την αθλιότητα που ενδημεί στα πανεπιστήμιά μας. Αλλά αυτό είναι απλά ένα εφηβικό επιφαινόμενο. Αλλού είναι το πρόβλημα. Στις ανακοινώσεις όσων κομμάτων τοποθετήθηκαν σκίζοντας τις καλτσοδέτες τους. Στην υποκρισία του πολιτικού συστήματος που χρόνια τώρα πασχίζει να κάνει τις σχολές σαν τα μούτρα του, ώστε να μπορεί να κανονίζει τις δουλειές του απρόσκοπτα. Και όλα αυτά στο όνομα του δήθεν δημόσιου, προοδευτικού, αριστερού. Παραμύθια που ο κόσμος πια δεν τα τρώει. Υπουργεία, πρυταναριάτα, καθηγητές, παρατάξεις, συνδικαλιστές, κόμματα σε ένα γαϊτανάκι διαπλοκής, εξυπηρετήσεων, προγραμμάτων, χρήματος και ισχύος. Όγκοι κοπριάς.

Σιγά μην τους ενόχλησε η βία. Το φυσικό τους περιβάλλον. Και όμως εκεί μέσα χιλιάδες νέοι άνθρωποι πασχίζουν καθημερινά να κάνουν το σωστό, να διδάξουν, να μάθουν, να ερευνήσουν, να καινοτομήσουν, να παράγουν, να κυριαρχήσουν. Στις πιο αντίξοες συνθήκες, με ελάχιστες βοήθειες, με την αδικία και την εκμετάλλευση να τους αποκαρδιώνει σε κάθε τους βήμα.

Κορίτσια και αγόρια που μάχονται καθημερινά για το αυτονόητο και τους πρέπει μόνο ένα μπράβο. Ένα μεγάλο μπράβο από την καρδιά μας. Και η χλεύη μόνο αξίζει τόσο στη Δεξιά όσο και στην Αριστερά που με τα κάθε λογής νομοθετήματα και τερτίπια τους βάζουν τρικλοποδιές, τους κλέβουν το όνειρο, τους υποβαθμίζουν.

Ο μόνος αγώνας που αξίζει είναι ενάντια σ’ αυτούς και στους τσάτσους τους. Εμείς οι κανονικοί άνθρωποι το έχουμε χρέος.