Το τέλος της ανακωχής της καραντίνας απελευθέρωσε τις συγκρουσιακές δυνάμεις της Ελληνικής κοινωνίας. Η ανάπλαση του κέντρου της Αθήνας - «ο μεγάλος περίπατος» - που σχεδιάζεται και εξαγγέλλεται, με διαφορετικές λογικές και μορφές επί δεκαετίες, αποτέλεσε μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για διαμαρτυρίες, καταγγελίες, ακόμα και αντιπαραθέσεις. Κι αυτό παρά το ότι η πρόταση του Δημάρχου έτυχε καθολικής αποδοχής.

Είναι δύσκολο να αμφισβητήσει κανείς τις προθέσεις της δημοτικής αρχής ή την επιστημονική πληρότητα της μελετητικής ομάδας του ΕΜΠ. Και είναι πραγματικά κρίμα η συζήτηση να υποβιβάζεται στο επίπεδο των διαφωνιών σε τεχνικό επίπεδο με τη συμμετοχή των συνήθων «ειδικών» ή να επιχειρείται η πολιτική αξιοποίηση της δυσαρέσκειας των πολιτών.

Η συζήτηση είναι ευρύτερη και πολύ πιο ουσιαστική. Αφορά στον  ρόλο που επιφυλάσσουμε για το κέντρο της πρωτεύουσας της χώρας. Τι κέντρο της Αθήνας θέλουμε; Θέλουμε να είναι το διοικητικό κέντρο της χώρας  κέντρο διερχομένων από και προς τις δουλειές τους πολιτών, κέντρο πολιτικής και κοινωνικής διαμαρτυρίας, κέντρο αυθαιρεσίας και εκτόνωσης; Ή κέντρο ανάδειξης της φυσικής και πολιτιστικής κληρονομιάς μιας ιστορικής πόλης, φιλικό στους κατοίκους και τους - Έλληνες και ξένους - επισκέπτες της;

Κι αν θέλουμε το δεύτερο θα πρέπει να υλοποιήσουμε μέτρα που να αποτρέπουν το πρώτο μοντέλο. Σταδιακή αποκέντρωση υπουργείων, υπηρεσιών και μεγάλων επιχειρήσεων, σχεδιασμός περιφερειακών μετακινήσεων και χώρων στάθμευσης σε τερματικούς σταθμούς, αμείλικτη πάταξη της καθημερινής κυκλοφοριακής παρανομίας κλπ. Όσο η συζήτηση περιορίζεται στις λωρίδες της Πανεπιστημίου η ανάπλαση της  Αθήνας θα πάει περίπατο...