Μιλάμε συνήθως για το Πανεπιστημιακό Άσυλο μιάς και είναι η ακροστιχίδα μιας λειτουργικής  Παιδείας , άρα μιας λειτουργικής Πολιτείας.

Όμως ο καλοκαιρινός σαματάς περί του αυτονοήτου και της φαντασιώσεως για την διακίνηση των ιδεών , που λένε στο τσιτάτο , δεν είναι παρά η πιο μικρή κορυφή του παγόβουνου. Άπλώς φαίνεται με την πρώτη ματιά η οξύτητα του ρύγχους . Αν σκεφτούμε και λογαριάσουμε τον μέσο όρο των ορισμών απ΄όλες τις μεριές σ΄όλο τον κανονικό κόσμο μια τέτοια συζήτηση σήμερα δεν θάπρεπε να γίνεται , καθώς είναι κουβέντα μεταξύ ρετρό και ζόμπι.

Από την άλλη – και με αφορμή  την επικείμενη  και εύλογη ρύθμιση – η δυσκολία στην επίλυση μα και στην πολιτική βούληση κατά καιρούς αναδεικνύει τα πολλά πανομοιότυπα και στρεβλωμένα Άσυλα , που επιμελώς κρύβουν τις λύσεις στα ζητήματα της πορείας της χώρας.

Για να ιδούμε ενδεικτικά άσυλα , πέραν του προφανούς της Παιδείας.

1. Η ασυλία του ασύλου του κρατικοδίαιτου συνδικαλισμού : Ω , δεν θάθελα να χαρακτηριστώ νεοφιλελεύθερος – άλλωστε ανέκαθεν εδώ μπερδεύονταν η οικονομική λιτότητα με το γενικευμένο μόντέλο της Θάτσερ – μα αμφιβάλλει κάποιος , πως το ανοσιούργημα της ΔΕΗ δεν οφείλεται κυρίως στο ιδιότυπο πολιτικοσυνδικαλιστικό καρτέλ , που με σχεδόν πανομοιότυπο τρόπο , εκτός από φευγαλέες μικροεξαιρέσεις , διοικεί – κυβερνά την Ηλεκτρική Ενέργεια εδώ και χρόνια ; Και αμφιβάλλει κανείς επίσης πως η απολυταρχική εκδοχή του συνδικαλιστικού κινήματος από τότε πούλεγε ή μας κάνετε δεκτά τα αιτήματα ή βυθίζουμε την χώρα στο σβηστό διακόπτη έδωσε επιπλέον πατήματα στον Π.Λαφαζάνη το 2015 να βάλει στις ράγες τον εκτροχιασμό της Επιχείρησης ;
2. Η ασυλία του ασύλου των κυβερνητικών παρεμβάσεων στις Ανεξάρτητες Αρχές : Που ακούστηκε υπουργός να γράφει  τον Δ/ τη της ΤτΕ  κι αυτό να εμπίπτει – λένε οι μαγνητοφωνούντες – στα Υπουργικά καθήκοντα κι όχι στις όποιες διατάξεις του Π.Κ. ;
3. Η ασυλία  του ασύλου οικιστικών χώρων ή  επίπεδων περιοχών του αστικού ιστού υπό το πρόσχημα – που ξέπεσε πιά – της διακινήσεως ιδεών μαζί με το φολκλόρ της περιοχής. Πας ας πούμε στα Εξάρχεια σε μια ταβέρνα κι αντί των παλιών αναρχικών – ακροαριστερών της εποχής του 80 και του 90 , βλέπεις την ώσμωση  εμπόρων , μικροποινικών , χρηστών  με μπόλικη επάλειψη σκουριασμένων ιδεών για άλλοθι. Και αίφνης όταν φαίνεται να οργανώνεται μια πολιτική δράση από την πολιτική ηγεσία της Δημόσιας Τάξης  έκπληκτος βλέπεις τακτοποιημένους πολιτευτές  που υποδύονται τους παράγοντες του κατασυκοφαντημένου Προοδευτικού τόξου να ομιλούν προσπαθώντας να διεγείρουν συνειδήσεις άλλων ανοήτων μικροαστών , πως επίκειται η επέλαση του γνωστού αστυνομικού Κράτους της γνωστής και ακίνητης Δεξιάς .
4. Η ασυλία της έννομης Πολιτείας προς την γραφειοκρατία , που όσες προσπάθειες λειψές κι αν γίνονται παραμένει το μυθικό τέρας Λεβιάθαν…και οι ενταγμένοι σ΄αυτήν λειτουργοί  δυνάστες της προσωπικότητας του άλλου.
5. Η ασυλία του καθαγιασμένου περιβαλλοντικού ακτιβισμού , που ως Υπέρτατο Όν  εμποδίζει κάθε απόπειρα μερικού μετασχηματισμού του περιβάλλοντος  , δίχως βλάβη της φύσης . Ευτυχώς πρόλαβαν και γινήκανε μερικά όμορφα και χρήσιμα αρδευτικά και υδρευτικά φράγματα , που εκτός των άλλων ανέστησαν χλωρίδες , πανίδες , τοπία και τουρισμό…πχ. η Λίμνη Πλαστήρα.
6. Η ασυλία της προγονοπληξίας , που με πρόσχημα τον αρχαιολογικό πλούτο ….μα εντέλει για λόγους συμφέροντος …ακυρώνει διά της δικαστικής οδού και των τακτικών προσφυγών επενδύσεις που αρμόζουν σε μιάν ακμάζουσα χώρα….Ελληνικό , Σκουριές , κοκ.
7. Η ασυλία του ασύλου της παραδικαιοσύνης  , που μπορεί να χρησιμοποιεί κατά το δοκούν και να χρησιμοποιείται για την σπίλωση μα και τον αφανισμό.
8. Η ασυλία των πρώιμων εισαγγελέων κοινής χρήσεως που καταδικάζουν οριστικά , σου σπάνε το κεφάλι , σε τελειώνουν με πρωτόστηλα κι όταν βγείς – αν βγείς – καθαρός δεν είσαι εκεί για να τους σπάσεις το κεφάλι γιατί στο μεταξύ μπορεί και νάχεις πεθάνει.
9. Το αθροιστικό Άσυλο είναι αυτό της α-ήθειας , του μη ήθους που περιλαμβάνει πτυχές της Εκτελεστικής Εξουσίας στην πιο ανερμάτιστη μορφή , στην καταδολίευση των θεσμών και τελικά σε μια ασυναίσθητη και χειραγωγούμενη Εξουσία , που εύκολα γίνεται βορά στα χέρια εμμονικών και δύσκολα σ΄αυτά των πιο κανονικών.

Ιδού λοιπόν οι στιγμές για ρήξεις με σχέδιο …στην ΔΕΗ , στην Παιδεία , στις επενδύσεις , στα όρια του φιλελευθερισμού έναντι της αναρχίας , στην Δικαιοσύνη και στο Περιβάλλον.

Τώρα είναι η στιγμή να επανεκκινήσουμε αποκεί που μείναμε και με καλύτερους πολιτικούς όρους . Ο χύδην μικροκομματικός λόγος των απορρίψεων είναι μία από τις αρκετές αιτίες των καθηλώσεων και των κινδύνων που περάσαμε. Θα δείξει.

Υ.Γ….στην μνήμη του Γρηγόρη Τασούλα και του Τάκη Αναστόπουλου…