Στις διεθνείς σχέσεις υπάρχει η μέθοδος Ανδρέα Παπανδρέου, υπάρχει η μέθοδος Κώστα Σημίτη. Αντιθέτως, μέθοδος Κώστα Καραμανλή δεν υπάρχει, τουλάχιστον τέτοια που να λύνει προβλήματα. Η πρώτη, σε απλουστευμένη εκδοχή, λέει ότι προκειμένου να συμβιβαστείς προκαλείς μια μείζονα κρίση που οδηγεί και τις δύο πλευρές στο τραπέζι και στον διάλογο. Την ακολούθησε με την Τουρκία για να καταλήξει στο Νταβός, την ακολούθησε και με τη Βόρεια Μακεδονία για να καταλήξει στην ενδιάμεση συμφωνία και να ομαλοποιήσει τις διμερείς σχέσεις. Το πλεονέκτημα αυτής της μεθόδου είναι ότι κερδίζει πιο εύκολα την αποδοχή του εσωτερικού ακροατηρίου, ακόμα και αν υιοθετείς λύσεις αντίθετες με όσα έλεγες προεκλογικά. Η μέθοδος Σημίτη αντιθέτως, παρότι μπορεί να οδηγήσει σε καλύτερα αποτελέσματα, αφήνει ανοικτό τον αρχιτέκτονά της στην κατηγορία της μειοδοσίας καθώς εξ αρχής ο στόχος της είναι ένας ρεαλιστικός συμβιβασμός. Στα πλεονεκτήματά της, ωστόσο, είναι η αποφυγή εντάσεων οι οποίες ενέχουν πάντα τον κίνδυνο να χαθεί ο έλεγχος. Ιδίως όταν απέναντι έχεις μια αναθεωρητική δύναμη όπως η Τουρκία. Και, βέβαια, η δεύτερη μέθοδος είναι περισσότερο συμβατή με τις προβλέψεις του διεθνούς δικαίου, παράγοντας σημαντικός όταν θέλεις να εξασφαλίσεις την υποστήριξη τρίτων όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση.
Και οι δύο μέθοδοι προϋποθέτουν την ανάληψη πρωτοβουλιών με σαφή στόχο και με αξιοποίηση των πλεονεκτημάτων που διαθέτεις. Η μέθοδος Καραμανλή πάλι δεν χρειάζεται τίποτα από όλα αυτά για τον απλούστατο λόγο ότι το μόνο που επιδιώκει είναι η διατήρηση της κατάστασης ως έχει. Είναι η λογική της ακινησίας ή ας βγάλουν το φίδι από την τρύπα οι επόμενοι. Ό,τι ακριβώς συνέβη και στην οικονομία. Το πλεονέκτημά της είναι ότι μπορείς να διάγεις ήσυχο βίο στου Μαξίμου. Το μειονέκτημα είναι ότι συνήθως τα προβλήματα που χρονίζουν είναι όλο και πιο δύσκολο να επιλυθούν. Αυτό ακριβώς που αντιμετωπίζει η Ελλάδα τόσο στην οικονομία όσο και στις εξωτερικές της σχέσεις. Αντίθετα με ό,τι έκανε με την οικονομία όμως, για την οποία αιδημόνως σιωπά 10 και πλέον χρόνια τώρα, ο κ. Καραμανλής θεώρησε υποχρέωσή του να υπερασπιστεί την εξωτερική του πολιτική με μια μακροσκελή δήλωση. Με αυτήν ουσιαστικά υιοθετεί την κατηγορία της μειοδοσίας σε βάρος του προκατόχου του διότι αναγνώρισε ζωτικά συμφέροντα της Τουρκίας στο Αιγαίο και αποδέχθηκε ότι συνοριακές διαφορές μπορεί να τεθούν υπό την κρίση του δικαστηρίου της Χάγης.
Διαβάστε τη συνέχεια στην athensvoice.gr
Πηγή: www.athensvoice.gr