Είναι πραγματικά περίεργο τι παιχνίδια μπορεί να παίξει η μοίρα. Από όλες τις μέρες του χρόνου, ίσως να μην υπήρχε πιο κατάλληλη από την Κυριακή του Ασώτου για να ψηφίσει η ελληνική Βουλή τα νέα μέτρα για τη σωτηρία της χώρας.

Σύμφωνα με την παραβολή, ένας πατέρας είχε δύο γιους. Κάποτε ο ένας, ο μικρότερος αποφάσισε να εγκαταλείψει την οικογένεια και να πάρει το μερίδιο της περιουσίας του για να ζήσει σε άλλα μέρη. Ο πατέρας του το έδωσε και ο γιος σπατάλησε το μερίδιό του σε ακολασίες, ώσπου μια μέρα ήρθε μετανοιωμένος πίσω στην αγκαλιά του και εκείνος όχι μόνο τον δέχθηκε πίσω αλλά έσφαξε και τον μόσχο τον σιτευτό.

Έτσι και η ημετέρα πατρίδα ως άλλος «άσωτος υιός» αφού κατασπατάλησε και την τελευταία της δεκάρα γύρισε μετανοιωμένη προς την Ευρώπη ζητώντας βοήθεια και σωτηρία. Η ελληνική Βουλή κλήθηκε να λάβει τα πιο σκληρά, τα πιο επώδυνα μέτρα που πλήττουν σχεδόν το σύνολο του ελληνικού λαού προκειμένου να διασώσει για άλλη μια φορά τη χώρα. Το αν η επιλογή αυτή θα είναι σωτήρια ή ολέθρια για την Ελλάδα θα το μάθουμε σύντομα, αλλά αυτό που έχει σημασία είναι ότι με την ψηφοφορία αυτή κλείνει οριστικά και αμετάκλητα μια Μεταπολίτευση ασωτείας με επίπλαστα όνειρα και μια ψευδαίσθηση ευδαιμονίας που σωριάστηκε σαν χάρτινος πύργος.

Όλα καλά λοιπόν. Η «άσωτος Ελλάς» επιστρέφει, μετανοεί και γυρίζει στην αγκαλιά του Πατρός. Ενός «Πατρός» που αντί για το μόσχο το σιτευτό επιλέγει να αφήσει πεινασμένο τον άσωτο υιό δίνοντάς του τόσο λίγο φαγητό που απλά να επιβιώνει. Αντί για αγάπη ο Πατέρας στη δική μας παραβολή τιμωρεί με σκοπό να νουθετήσει όχι μόνο το παιδί που επέστρεψε αλλά κυρίως το άλλο που δεν έφυγε ποτέ.

Ωστόσο είμαστε σίγουροι ότι είμαστε ο άσωτος υιός της παραβολής;

Ας παίξουμε με τις λέξεις: ετυμολογικά ο άσωτος είναι αυτός που δεν σώζεται όχι αυτός που επιστρέφει. Να λοιπόν η πρώτη λογική αντίφαση της ιστορίας μας. Πώς δεν σώζεται ο υιός αφού επιστρέφει και μετανοεί; Είναι δυνατόν να μη σώζεται αυτός που αλλάζει ζωή και γυρνά ταπεινωμένος; Κι όμως ο άσωτος υιός δεν είναι ο μικρός αλλά ο μεγάλος. Δεν ήταν αυτός που έφυγε και επέστρεψε ζητώντας το έλεος του Πατέρα του. Ήταν ο άλλος, εκείνος που δεν έφυγε ποτέ. Εκείνος που ζήλεψε τον αδερφό του που όχι μόνο τα «έσπασε», όχι μόνο γλέντησε, αλλά όταν γύρισε πίσω ο Πατέρας έσφαξε για αυτόν το πιο καλό μοσχάρι και τον έντυσε με τα καλύτερα ρούχα. Θυμηθείτε την αντίδρασή του – οργίσθηκε, παραπονέθηκε στον Πατέρα ότι για εκείνον που του ήταν πιστός ποτέ δεν του δώθηκε ένα απλό κατσίκι να το φάει με τους φίλους του. Στον αδερφό του δεν μίλησε και έφυγε απ’ τη γιορτή. Ιδού λοιπόν ποιος είναι ο πραγματικά άσωτος υιός.

Θα μου πείτε η πολιτική δεν είναι ευαγγελική παραβολή και δεν είναι σαφές αν στην δική μας έκδοση η Γερμανία και οι εταίροι μας είναι στον ρόλο του Πατέρα ή του μεγάλου γιου. Το ενδιαφέρον είναι ότι είναι η στάση τους που θα δείξει τελικά ποιον από τους δύο θα επιλέξουν.

Ας θυμηθούν απλά δύο πράγματα: Πρώτον, ότι δεν μας βοηθούν – μας δανείζουν. Κερδοσκοπούν στην πλάτη μιας χώρας που ναι, έκανε τρομακτικά λάθη και κακοδιαχείριση στα οικονομικά της αλλά στο τέλος τέλος δεν έκανε κάτι διαφορετικό από ότι όλοι οι άλλοι. Η διαφορά είναι ότι λόγω των διαρθρωτικών προβλημάτων της οικονομίας μας το πάρτυ της «δεκαετίας του ευρώ» τελειώνοντας τα συμπαρέσυρε όλα.

Το δεύτερο είναι ότι είναι συνυπεύθυνοι για την καταστροφή μας αφού όπως αποδεικνύεται έκαναν ασκήσεις επι χάρτου θέτοντας πλασματικούς στόχους που οδήγησαν στην ύφεση, συνεργαζόμενοι με ένα πολιτικό σύστημα που γνώριζαν ότι δεν θα εφάρμοζε τις μεταρρυθμίσεις. Το χειρότερο δε, είναι ότι επιμένουν στα μέτρα ύφεσης χωρίς να λαμβάνουν κανένα κοινωνικό κριτήριο για όσα επιβάλλουν, εξαθλιώνοντας έτσι ένα λαό για να ικανοποιήσουν τα εκλογικά τους ακροατήρια.

Και μαζί με αυτά ας τους θυμήσουμε και ένα τρίτο: ότι η «άσωτος Ελλάς» θέλει να μείνει στην Ευρώπη, θεωρεί ότι ανήκει στην Ευρώπη και τα ιδεώδη της. Και ναι, υπάρχει εδώ μια κοινωνία που έχει ενοχές, που αισθάνεται ότι έζησε πάνω από τις δυνατότητές της και κορόιδευε τον εαυτό της και τους εταίρους της αλλά είναι εδώ και θέλει να μείνει στο ευρώ, να μη γυρίσει πενήντα χρόνια πίσω.

Αυτή η Ελλάδα, που δουλεύει, που αγωνίζεται, που δεν σκύβει το κεφάλι καλεί σε βοήθεια και της απαντούν με μέτρα που την γονατίζουν ακόμη πιο πολύ.

Αν η τιμωρία και ο εξευτελισμός ενός ολόκληρου λαού είναι πιο σημαντικά από την αλληλεγγύη και την σωτηρία ενός εταίρου θα είναι σαφές προς ποια κατεύθυνση θα κινηθεί η Ευρωπαϊκή Ένωση. Ας μας διώξουν λοιπόν. Σε μια τέτοια Ένωση δεν αξίζει να ανήκουμε.