Η κοινοβουλευτική περίοδος της παρούσας Βουλής έκλεισε με τον χειρότερο τρόπο. Ακριβώς δηλαδή όπως έκλεισε και την διακυβέρνησή της η «πρώτη φορά Αριστερά». Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί τον Γενάρη του ‘15 τα όσα ακολούθησαν για τεσσεράμισι ολόκληρα χρόνια. Ότι ο Σύριζα θα τακίμιαζε και θα συγκυβερνούσε με τους ΑΝΕΛ του Καμμένου, ότι ο λαϊκισμός θα γινόταν το «ιδεολογικό» στήριγμα της εξουσίας, ότι το επιχείρημα «τα ίδια έκαναν και οι άλλοι» θα ήταν η μόνιμη επωδός των προκλητικών πρακτικών που κουρέλιασαν το δήθεν ηθικό πλεονέκτημα.

Ακόμα πιο δύσκολο θα ήταν να διανοηθεί κανείς τον τρόπο που επέλεξε η ηγεσία του Σύριζα να ολοκληρώσει την παραμονή της στο Μαξίμου. Ο πανικός από την βαριά ήττα των ευρωεκλογών και την προεξοφλούμενη πρόωρη ολοκλήρωση της κυβερνητικής τους θητείας, οδήγησε σε ηθικά ανεξέλεγκτες και κοινοβουλευτικά απαράδεκτες καταστάσεις. Κορυφαία κυβερνητικά στελέχη δεν δίστασαν να θυσιάσουν τις τελευταίες μέρες ακόμα και την προσωπική τους αξιοπρέπεια στο βωμό φιλικών και οικογενειακών ταχτοποιήσεων.

Η κάλπη της 7ης Ιουλίου, ως σύγχρονος Βεζούβιος, θα δώσει την δική της απάντηση σε μια διακυβέρνηση που έκανε μεγάλη ζημιά στη χώρα.