Οι αποτυχίες της σύντομης διακυβέρνησης της αριστεράς είναι πολλές και σημαντικές. Είναι οικονομικές, πολιτικές, κοινωνικές. Και ενώ εκείνες που άπτονται της οικονομίας και της πολιτικής είναι αναμφισβήτητα καταστροφικές, ωστόσο η κοινωνική αποτυχία ίσως να είναι εκείνη που θα έχει τις σοβαρότερες επιπτώσεις στον τόπο μεσομακροπρόθεσμα.
Η Ελλάδα βρίσκεται κάτω από την μέγγενη των μνημονίων εδώ και πέντε χρόνια. Η οικονομική και κοινωνική κρίση παραμένει κολοσσιαία και οι πολίτες δεινοπαθούν. Πολύ περισσότερο τώρα με τα επερχόμενα βάρη του ψηφισθέντος τρίτου μνημονίου. Η μεγάλη ανεργία του 1,5 εκατομμυρίου πολιτών, οι πολλοί και ποικίλοι φόροι, τα βάσανα που ζει ο πολίτης στον τομέα της υγείας, της παιδείας και των τραπεζών, η μείωση των μισθών και συντάξεων ταλαιπωρούν αφάνταστα τον ελληνικό λαό.
Φυσικό επακόλουθο είναι αφενός η απαξίωση της πολιτικής τάξης και των πολιτικών κομμάτων που οι πολίτες θεωρούν τους μοναδικούς υπεύθυνους της επικρατούσας κατάστασης. Αφετέρου, είναι η αδυναμία των κοινωνικών στρωμάτων όχι μόνο να ταυτιστούν αλλά και να εμπιστευτούν μια παράταξη βάσει των ιδεολογικών της διακηρύξεων.
Τα παραπάνω σαφώς δεν θα φέρουν την επανάσταση ή την ανατροπή του υπαρκτού συστήματος. Αντιθέτως, ο μέσος Έλληνας θα οδηγηθεί στην αδυναμία αποδοχής των όποιων μεταρρυθμίσεων μπορούν να διατηρήσουν τη χώρα στην ευρωπαϊκή δημοκρατική τροχιά. Οι συμπολίτες μας, έχοντας βιώσει ραγδαίες αρνητικές αλλαγές στην καθημερινότητά τους, στο μέλλον, περισσότερο από ποτέ, θα αποστρέφονται τις όποιες αλλαγές στην ήδη ταλαιπωρημένη Υγεία, την απαξιωμένη Παιδεία και για τον εκσυγχρονισμό του Κράτους. Θα επιδείξουν μηδέν ανοχή στην όποια μορφή διαφορετικότητας υπάρχει στον κοινωνικό τους περίγυρο. Την εθνική, τη γλωσσική, την εκπαιδευτική, την φυλετική, την νοητική, την ταξική διαφορετικότητα. Η κρίση που ενίσχυσε η αποτυχία της διακυβέρνησης «πρώτη φορά αριστερά» δεν θα οδηγήσει την κοινωνία στην πολυπόθητη ενίσχυση της αλληλεγγύης αλλά στην περαιτέρω διάρρηξη των κοινωνικών δεσμών. Τα συναισθήματα ανασφάλειας και αβεβαιότητας που κυριαρχούν στο νου και στις ψυχές ευρύτερων κοινωνικών κατηγοριών δεν ενισχύουν το δημοκρατικό μας πολίτευμα. Αντιθέτως, ενέχουν τον κίνδυνο για την περαιτέρω φθορά και υπονόμευσή του.
Αν θέλουμε να αποφύγουμε τη δραματική συντηρητικοποίηση της ελληνικής κοινωνίας, η (επι)στροφή και παροχή στήριξης στον χώρο της μεγάλης προοδευτικής δημοκρατικής συμπαράταξης καθίσταται αναγκαία πράξη υπευθυνότητας όλων μας.