Πριν ενάμιση περίπου μήνα , σε άρθρο μου στο Βήμα της Κυριακής 1/9/2013, έγραφα πως «οι κεντροαριστερές» ανησυχίες που εκφράζονταν μέσα από σχετικές συζητήσεις, στα ΜΜΕ και αλλού, εξέφραζαν και τροφοδοτούνταν από πραγματικές πολιτικές ανάγκες της χώρας. Από την έλλειψη ενός ισχυρού σοσιαλδημοκρατικού πόλου με ευρωπαϊκό προσανατολισμό. Από την πολιτική αστάθεια που συντηρείται όσο υπάρχει αυτό το κενό μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ,, σε μια εποχή που η χώρα έχει ανάγκη περισσότερο από ποτέ συνθήκες παρατεταμένης πολιτικής σταθερότητας. Έλεγα επίσης πως «παρόλο που η αναγκαιότητα μιας ευρείας συμπαράταξης είναι μεγάλη, ενώ αντιθέτως ο διατιθέμενος πολιτικός χρόνος είναι ελάχιστος, η κατάσταση και οι κινήσεις των δυνάμεων που βρίσκονται στο χώρο- κυρίως των δυο κομμάτων ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ- δεν επιτρέπουν, προς το παρόν, μεγάλη αισιοδοξία».

Το κείμενο των «50», που δημοσιεύεται σήμερα, έρχεται ακριβώς να εκφράσει αυτή την αναγκαιότητα της συμπόρευσης των δυνάμεων της δημοκρατικής παράταξης, για να υπάρχουν ελπίδες για την εθνική ανασυγκρότηση. Οι «50», εκφράζουν την αγωνία τους για την όλη κατάςταςη, αλλά και την απόφασή τους να πάρουν πρωτοβουλίες ώστε η συμπόρευση αυτών των δυνάμεων, χωρίς αποκλεισμούς και χωρίς ηγεμονισμούς, να γίνει πραγματικότητα.

Η υπογραφή μου σ’ αυτό το κείμενο, ως μέλος της ηγεσίας της ΔΗΜΑΡ, μαζί με άλλα τρία μέλη της ΕΕ, αρκετά μέλη της ΚΕ και στελέχη της ΔΗΜΑΡ, καθώς και η συμμετοχή μας σ αυτή την πρωτοβουλία, απορρέει άμεσα ως ανάγκη και καθήκον, από τις ίδιες της αρχές και τους στόχους του κόμματός μας, ως «αριστερά της ευθύνης». Θέλω να πιστεύω πως η ηγεσία της ΔΗΜΑΡ, βλέποντας το περιεχόμενο του κειμένου, αναγνωρίζοντας τους στόχους του, αλλά και εκτιμώντας την προέλευση, το εύρος, τη διαδρομή στο δημόσιο χώρο των ανθρώπων που συγκροτούν την πρωτοβουλία, θα υπερβεί επιφυλάξεις και δισταγμούς και θα αγκαλιάσει την προσπάθεια, συμβάλλοντας αποφασιστικά στην επιτυχία της.