Όλα τα ξέραμε!
– Ότι η σκληρή… αντιμνημονιακή Δεξιά τίγρης θα γινόταν υπάκουο μνημονιακό… αρνάκι μόλις ερχόταν στην εξουσία, το ξέραμε.
– Ότι το ΠΑΣΟΚ θα διαλυόταν μόλις τα ποσοστά του απέκλειαν πια κάθε πιθανότητα επιστροφής στην εξουσία, κι αυτό το ξέραμε.
– Ότι η πρώτη πράξη αυτής της κυβέρνησης θα ήταν να εξειδικεύσει και να ψηφίσει ένα σκληρό και επώδυνο πακέτο μέτρων, για το οποίο είχε ήδη δεσμευτεί η προηγούμενη κυβέρνηση, σε αντάλλαγμα της μείωσης του χρέους μας, επίσης το ξέραμε.
– Ότι ο δρόμος της συμμετοχής σε μια κυβέρνηση για τη σωτηρία της χώρας, με αυτούς τους εταίρους, σε αυτές τις συνθήκες, θα ήταν μια μεγάλη δοκιμασία, αυτό κι αν το ξέραμε…

Τα ξέραμε και πήραμε τις αποφάσεις μας. Γιατί δεν θέλαμε τη Δημοκρατική Αριστερά μια ακόμα αριστερή αντιπολίτευση, γιατί ο τόπος μας δεν είχε ανάγκη από μια ακόμα αριστερή αντιπολίτευση. Είχε -και έχει- ανάγκη από μια υπεύθυνη, μαχητική, μεταρρυθμιστική και ευρωπαϊκή αριστερά. Μια κυβερνώσα αριστερά που να θέλει να αναλάβει τις δικές της ευθύνες στη διακυβέρνηση της Ελλάδας. Η απόφαση της τελευταίας συνεδρίασης της ΚΕ της ΔΗΜΑΡ, είναι χαρακτηριστική σ’ αυτό το σημείο: «Στοχεύουμε στην επιτυχία του κυβερνητικού έργου. Παρακολουθούμε και συμμετέχουμε στο κυβερνητικό έργο. Συμβάλουμε με την αυτόνομη πολιτική παρουσία μας και με την ανάδειξη των θέσεων του κόμματος, για την Ελλάδα και την Ευρώπη που θέλουμε. Διατυπώνουμε τις διαφορές μας σε πολιτικές που ασκούνται ή πρακτικές που εφαρμόζονται, έτσι ώστε η στήριξη στην κυβέρνηση, να συνιστά ταυτόχρονα και έλεγχο στην εξουσία.»

Έρχονται στιγμές στη ζωή των ανθρώπων, όπου καλούνται ν’ αναμετρηθούν με την ιστορία. Τέτοιες περιόδους, σαν αυτή που διανύουμε, έζησε αρκετές ο Φώτης Κουβέλης και ποτέ του δεν απέφυγε την πρόκληση της αναμέτρησης. Ούτε αποζητά την αναγνώριση όσων επιδιώκουν αποκλειστικά να ικανοποιήσουν τις προσωπικές τους φιλοδοξίες, ούτε και φοβάται όσους τον βρίζουν χυδαία στους δρόμους ή τον απειλούν. Αρκούν τα εύσημα που του απονέμει καθημερινά, εδώ και τέσσερις μήνες, η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού.

Δεν είναι μόνος του ο Φώτης σ’ αυτήν την πρωτόγνωρη προσπάθεια.
Είναι μαζί του όλοι αυτοί οι σύντροφοι που στήριξαν με πείσμα τη δύσκολη για την Αριστερά απόφαση. Που δίνουν την -άνιση πολλές φορές- μάχη των διαπραγματεύσεων, που στέκονται αποφασιστικά και υπεύθυνα στη Βουλή -εκτός από όσους διάλεξαν το δρόμο της αυτογελοιοποίησης- και στα μέσα ενημέρωσης. Κυρίως όμως είναι όλοι αυτοί οι ανώνυμοι αριστεροί και προοδευτικοί πολίτες που πίστεψαν και ψήφισαν τη ΔΗΜΑΡ, που της έδωσαν ΕΝΤΟΛΗ ΓΙΑ ΛΥΣΗ και που υπερασπίζονται τις επιλογές της στη δουλειά, στην παρέα, στο καφενείο, που νοιώθουν επιτέλους ότι για την Αριστερά, η άρνηση, ο μηδενισμός και η μόνιμη καταγγελία, δεν είναι μονόδρομος.

Δεν μας είπαν την αλήθεια για τις διαπραγματεύσεις. Θέλησαν να τις «κλείσουν» όπως-όπως, ικανοποιώντας ακόμα και τις πιο παράλογες αξιώσεις της τρόικας -και όχι μόνον- με μοναδικό στόχο την εδραίωσή τους στην κυβερνητική και κομματική τους εξουσία, αδιαφορώντας για τις άδικες και σκληρές κοινωνικές επιπτώσεις. Η ΔΗΜΑΡ έχει πολλά και ισχυρά επιχειρήματα, καθώς και αξιόπιστες εναλλακτικές προτάσεις και θα τις προβάλλει ως το τέλος. Η διαπραγμάτευση για τις εργασιακές σχέσεις, είτε το θέλουν κάποιοι, είτε όχι, θα συνεχιστεί μέχρι την ώρα που θ’ αρχίσει η ψηφοφορία στη Βουλή!

.

Εκείνη την ώρα, κάθε πολιτική δύναμη θα κάνει τη δική της επιλογή, αναλαμβάνοντας και τις ευθύνες της απέναντι στο μέλλον της χώρας. Από τη μια θα υπάρχει το ευρώ της σταθερότητας και της ελπίδας για μια προοδευτική Ελλάδα σε μια ενωμένη Ευρώπη κι από την άλλη, θα υπάρχει η δραχμή του ανέτοιμου Λαφαζάνη, του πανέτοιμου Στρατούλη, του υπερφίαλου Τσίπρα, με φόντο την Ελλάδα της εξαθλίωσης και της Χρυσής Αυγής! Μπροστά σ’ αυτό το δίλημμα, η Δημοκρατική Αριστερά έχει πάρει καθαρή θέση και έχει δεσμευτεί προεκλογικά -και μάλιστα δύο φορές- στον ελληνικό λαό και τους ψηφοφόρους της:
ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΑ  ΕΧΕΙ  Η  ΑΠΟΦΥΓΗ  ΤΗΣ  ΧΡΕΩΚΟΠΙΑΣ,  Η ΔΙΑΣΩΣΗ  ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ  ΚΑΙ  Η  ΠΑΡΑΜΟΝΗ  ΤΗΣ  ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ  ΚΑΙ  ΤΟ  ΕΥΡΩ!