Η Δημοκρατική Αριστερά απώλεσε, πολύ φοβούμαι δια παντός, την ιστορική ευκαιρία που είχε προκειμένου να επιβεβαιώσει το κύριο χαρακτηριστικό της που προέβαλε μετ’ επιτάσεως. Αυτό της Αριστεράς της Ευθύνης.

.

Και ήταν αυτό και μόνο το στοιχείο αυτό που, επιβεβαιώνοντάς το αταλάντευτα, θα την επέβαλε και θα την καθιέρωνε σαν τον ισχυρό πολιτικό φορέα της Κεντροαριστεράς που τόσο έχει ανάγκη ο τόπος. Τον φορέα εκείνον που θα συνιστούσε μία άλλη Μεταρρυθμιστική Αριστερά απαλλαγμένη από όλες εκείνες τις αγκυλώσεις, τις ιδεοληψίες, τις προκαταλήψεις, τις εμμονές και τις λαϊκίστικες δοξασίες που την χαρακτήριζαν μέχρι σήμερα. Και ακριβώς γι’ αυτό θα μπορούσε να διαγνώσει τις βαθιές παθογένειες που ταλανίζουν την ελληνική κοινωνία και το πολιτικό μας σύστημα της Αριστεράς περιλαμβανομένης και, αγνοώντας το όποιο πολιτικό κόστος και τους χαρακτηρισμούς που θα εισέπραττε από το Μέτωπο του Λαϊκισμού, θα τολμούσε να συγκρουστεί με τις νοσηρές κατεστημένες νοοτροπίες και, κυρίως,  με τις συντεχνιακές αντιλήψεις και πρακτικές, που, παρόλο που, σε έναν τεράστιο βαθμό, είναι υπεύθυνες για το σημερινό μας χάλι, εν τούτοις, είναι ακόμα κυρίαρχες με τις ευλογίες ενός μεγάλου τμήματος της Αριστεράς. Να τολμήσει την υπέρβαση της σύγκρουσης με όλο αυτό το καθεστώς βολέματος προτείνοντας, μοχθώντας και επιμένοντας να γίνουν πράξη όλες αυτές οι θεσμικές, διοικητικές, οικονομικές κ.α. μεταρρυθμίσεις που συνιστούν την επανάσταση του αυτονόητου και της κοινής λογικής και που αποτελεί την μοναδική προϋπόθεση για την επιβίωση της χώρας.

.

Δυστυχώς αυτό δεν έγινε. Η ΔΗΜ.ΑΡ. αποδείχθηκε Αριστερά Περιορισμένης και Στιγμιαίας ευθύνης και η ηγεσία της τραγικά κατώτερη των περιστάσεων και των ιστορικών ευθυνών και προκλήσεων που κλήθηκε να αντιμετωπίσει.

.

Θεωρώ πως η κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει σήμερα η ΔΗΜ.ΑΡ. είναι αποτέλεσμα μίας αλληλουχίας, μίας ‘αλυσίδας’ τραγικών λαθών που ξεκίνησαν ήδη απ’ της επομένης των πρώτων εκλογών του Μαϊου, συνεχίστηκαν με την περιορισμένη και άτονη παρουσία μας στο κυβερνητικό σχήμα, την ανεπαρκή έως και προβληματική θητεία μας σ’ αυτό, την αποχώρησή μας απ’ την κυβέρνηση και μάλιστα με τον τρόπο με τον οποίο αυτή συνέβη και φθάνουν έως τη επαμφοτερίζουσα, αδιάφορη και ασαφή τακτική μας από την επαύριο της αποχώρησής μας μέχρι σήμερα.

.

Η παραπάνω πορεία δηλώνει με τον πιο σαφή τρόπο την αδυναμία και τα ελλείμματα της ηγεσίας του κόμματος να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις των προκλήσεων και των καιρών. Και η εξήγηση, κατά την γνώμη μου, είναι πως δεν διέθετε και εξακολουθεί να μην διαθέτει ούτε την άποψη, ούτε την βούληση, ούτε, κυρίως, την τόλμη για να ανταποκριθεί στις δυσκολίες των περιστάσεων. Δέσμια των ενοχών και των ιδεοληψιών της, σύρθηκαν με τα χίλια ζόρια σε μία συμμετοχή την οποία απ’ την αρχή είδε ως επαχθές βάρος και αγγαρεία. Και περιορίστηκε να κάνει πόλεμο χαρακωμάτων και, ξιφουλκώντας κατά της δαιμονοποιημένης τρόϊκα και των μνημονίων, να προασπίζεται τις ‘κόκκινες γραμμές’ που μόνη της έβαλε.

.

Θεωρώ πως θα έπρεπε να συμμετέχουμε στην κυβέρνηση ήδη από τις πρώτες εκλογές ΄ και πως η συμμετοχή μας αυτή ήταν ‘μάνα εξ ουρανού’. Υποστήριζα δε πως η παραγωγικότητά μας σε επεξεργασμένα με αποφασιστικότητα, τόλμη και φαντασία νομοσχέδια που θα καταθέταμε προς ψήφιση και που θα συνιστούσαν την θεσμική επανάσταση που προανέφερα, παράλληλα με την κατάλληλη, σωστή και έντονη προβολή και επικοινωνία τους, θα μας καθιστούσαν θεματοφύλακα των τολμηρών αλλαγών, των τομών και των μεταρρυθμίσεων που έχει ανάγκη η χώρα. Και αυτό, ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας, θα το εισέπραττε και θα το μετέτρεπε σε σημαντικό πολιτικό κεφάλαιο πολύ περισσότερο δοθέντων των ευνοϊκών συσχετισμών δυνάμεων στο πολιτικό σκηνικό. Αυτό θα έπρεπε και μπορούσε να είναι η ΔΗΜ.ΑΡ. Η ήρεμη δύναμη που παράγει έργο ικανό που, εφ’ όσον γινόταν αποδεκτό απ’ τους εταίρους, θα μπορούσε να αλλάξει τη χώρα. Και, ταυτόχρονα, ο αυστηρός και άτεγκτος εγγυητής μίας άλλης πολιτικής ήθους, αξιοπρέπειας και δικαιοσύνης.

.

Βεβαίως και υπήρχαν δυσκολίες στην συγκυβέρνηση. Μικρές ή μεγάλες. Δεν συγκυβερνούσαμε άλλωστε με αγγέλους αλλά με τον δικομματισμό που, αυτός κυρίως, έφερε την χώρα στο χείλος του γκρεμού. Όμως, αυτό που πιστεύω απόλυτα είναι πως, μία δυναμική, σφριγηλή, τολμηρή δική μας παρουσία στην κατεύθυνση των μεγάλων τομών και μεταρρυθμίσεων,  θα μας προσέδιδε τέτοιο κύρος και τέτοια προοπτική που δύσκολα το πολιτικό σύστημα θα μπορούσε να την αγνοήσει.

.

Ισχυριζόμουν, με κάθε τρόπο, ήδη από τον καιρό των υψηλών δημοσκοπικών επιδόσεων πως, αν δεν κινηθούμε δυναμικά, παραγωγικά και αποτελεσματικά, αν δεν κινηθούμε αταλάντευτα στην κατεύθυνση των τομών και αλλαγών μέσα απ’ την κυβέρνηση, θα φθίνουμε και η ανταπόκριση της κοινωνίας προς το κόμμα μας θα ατονήσει δραματικά. Και αυτό έγινε. Κατέστη η ΔΗΜ.Α.Ρ.  ένα άχρωμο, άγευστο, θα έλεγα και άνοστο κόμμα που, σαν  ξυλάρμενο καράβι, παραδέρνει πανικόβλητο χωρίς μπούσουλα, χωρίς στίγμα, χωρίς πορεία και το οποίο καταβαραθρώνεται δημοσκοπικά (ήδη 2,5%) σε σχέση με το 16% max που είχε προσεγγίσει μετά την είσοδό της στην κυβέρνηση και το εκλογικό 6,5%. Δυστυχώς όμως ό, τι δεν διακρίνεται, πεθαίνει, ο, τι δεν ξεχωρίζει σβήνει. Θεωρώ λοιπόν, πως η σημερινή ηγεσία κατέστησε την ΔΗΜ.ΑΡ., όχι μόνο μη διακριτό, αλλά, πολύ φοβούμαι, και περιττό στοιχείο στο πολιτικό σκηνικό. Και, ειλικρινά, δεν γνωρίζω πώς και αν αυτό μπορεί πλέον να αλλάξει.

.

Το κόμμα βρίσκεται σε δεινή θέση και παραπαίει. Οι θέσεις του κόμματος, όπως προκύπτουν απ’ τις σχετικές ανακοινώσεις του, αποτελούν μνημεία ασάφειας, ατολμίας, στατικότητας και αμφιταλάντευσης (π.χ. πετρέλαιο θέρμανσης, αμυντική βιομηχανία, απεργία εκπαιδευτικών κ.λπ.) Αμήχανος, ο Πρόεδρος  και η ομάδα που τον περιβάλλει, αφ’ ενός μεν, αναλώνουν απίστευτο χρόνο και χαρτί για να μας πείσουν για το τεράστιο και δημιουργικό έργο των κ.κ. Μανιτάκη, Ρουπακιώτη, Ρεπούση και Σκοπούλη και, αφ’ ετέρου, στήνουν ραντεβού με διάφορους ξέμπαρκους του κεντροαριστερού χώρου, ευδοκίμως θητεύσαντες κατά καιρούς σε κυβερνήσεις του ΠΑ.ΣΟ.Κ. ως υψηλόβαθμα στελέχη του. Αναδεικνύεται έτσι σειρά μεγάλων ζητημάτων τα οποία έχουν να κάνουν με:

.

.
• Την εσωτερική δημοκρατία και λειτουργία στο κόμμα.

.

• Την αντίληψη της ηγετικής ομάδας σχετικά με το ζήτημα της ανασύνθεσης της κεντροαριστεράς.

.

.

Είναι προφανές πως οι Καταστατικές Λειτουργίες στο κόμμα έχουν εγκαταλειφθεί προ πολλού προκειμένου να εξυπηρετηθεί ο σχεδιασμός και οι επιλογές του Προέδρου.

.

Ταυτόχρονα, εγείρεται θέμα καθώς όλη αυτή η προσπάθεια μεταγραφών πρώην στελεχών του ΠΑ.ΣΟ.Κ. θυμίζει περισσότερο ποδοσφαιρικό τοπίο παρά έγκυρη πολιτική διαδικασία παραπέμποντας σε αλήστου μνήμης προσεγγίσεις τύπου ‘ΠΑ.ΣΟ.Κ. και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις’. Και το πράγμα γίνεται ιδιαιτέρως θλιβερό αν σκεφτεί κανείς την υπονόμευση που υπέστη απ’ τη ηγετική ομάδα το Φόρουμ για την Κεντροαριστερά έναν χρόνο πριν όταν οι συνθήκες ήταν πολύ ευνοϊκότερες για την ΔΗΜ.ΑΡ.

.

Η ΔΗΜ.ΑΡ., πράγματι, αν είχε επιλέξει μία άλλη πορεία, θα ήταν μια αξιόλογη δύναμη. Θα μπορούσε λοιπόν να συμβάλλει, ενεργοποιώντας συντεταγμένες διαδικασίες, στην δημιουργία ενός κεντροαριστερού μετώπου με συγκεκριμένο, τεκμηριωμένο κα δεσμευτικό πρόγραμμα κοινής αποδοχής για την αναγέννηση της πατρίδας. Δυστυχώς, αυτό δεν συμβαίνει. Με τον ένα  ή τον άλλον τόπο, επέλεξε μία άλλη πορεία η οποία, κατά την γνώμη μου, την θέτει, βαθμιαία, στο περιθώριο του πολιτικού τοπίου. Έτσι λοιπόν, όλες αυτές οι μεταγραφικές κινήσεις, μόνο πανικό προδίδουν ώστε, τα όποια ηχηρά ονόματα, να αποτελέσουν σωσίβια προκειμένου να αποφευχθεί η αύτανδρη καταβύθιση της ξυλάρμενης σχεδίας όπως κατάντησε το κόμμα.

.

Η ΔΗΜ.ΑΡ. δυστυχώς απέτυχε διαψεύδοντας τις ελπίδες μας. Το αίτημα ωστόσο του θεσμικού εκσυγχρονισμού της χώρας παραμένει και μάλιστα ως προϋπόθεση επιβίωσής της. Αλλά και ο κενός πολιτικός χώρος υπάρχει. Και όχι μόνο υπάρχει, αλλά η ανάγκη κάλυψής του από έναν ενιαίο φορέα της κεντροαριστεράς είναι επιτακτική προκειμένου να υπάρξει ικανή ουσιαστική εναλλακτική επιλογή αντί αυτής του ανεύθυνου, επικίνδυνου και χυδαίου λαϊκισμού που αντιπροσωπεύει ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Και αυτό το ζήτημα θα πρέπει να αναλάβουμε να το υπηρετήσουμε με ευθύνη, συνέπεια και επιμονή όλοι εμείς που είμαστε πιστά αφοσιωμένοι στην μοναδική αυτή προοδευτική πρόταση για τον τόπο επιδιώκοντας να διαμορφώσουμε μία πατρίδα για την οποία θα είμαστε επιτέλους υπερήφανοι.

.

Οι επιλογές που διαγράφονται είναι τρείς:

.

.
• Δημιουργία ενός εντελώς νέου φορέα της Αριστεράς. Για τον σκοπό αυτό συστήνεται Συντονιστική Ιδρυτική Επιτροπή. Στο κόμμα αυτό  συμμετέχουν πολίτες και προσωπικότητες του χώρου προερχόμενοι ή μη από κόμματα τα οποία, προηγουμένως ή, έστω, συν τω χρόνω, έχουν αυτοδιαλυθεί στην βάση ενός κοινά αποδεκτού σαφούς, δεσμευτικού, τεκμηριωμένου και κοστολογημένου minimum προγράμματος. Επίσης, τα πρόσωπα που συνθέτουν τον νέο φορέα είναι απαραίτητο να πληρούν συγκεκριμένες προδιαγραφές οι οποίες έχουν και αυτές, με ευθύνη της ίδιας Επιτροπής,  με σαφήνεια προσδιοριστεί. Όπως και το κοινής αποδοχής minimum Μόνο με  αυτόν τον τρόπο εξασφαλίζεται η ίδρυση ενός …άσπιλου και … αμόλυντου σχήματος πράγμα αυτονόητα εξόχως  σημαντικό. Και εδώ θα πρέπει να αναφερθώ στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. Το οποίο, εκ προοιμίου, θεωρώ υπαίτιο για το κατάντημα της χώρας και, κυρίως, τον εκφυλισμό και την αλλοτρίωση της κοινωνίας. Πλην όμως, στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. δεν υπήρξαν μόνο φαύλοι και διεφθαρμένοι. Υπήρξαν και άνθρωποι ιδιαιτέρως έντιμοι, ευφυείς και αποτελεσματικοί (π.χ. Τ.Γιαννίτσης, Α.Παπαδόπουλος, Στ.Μπένος κ.ά.) οι οποίοι δεν είναι δυνατόν να αγνοηθούν. Πόσο μάλλον, τώρα, μετά την μεγάλη μετανάστευση του βαθέως ΠΑ.ΣΟ.Κ. στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α.

.

.

.

.
• Συμπαράταξη της Κεντροαριστεράς. Σ’ αυτό συνασπίζονται ισότιμα κόμματα, μεμονωμένες προσωπικότητες και ανένταχτοι πολίτες βάσει συγκεκριμένων προδιαγραφών και διαμορφώνοντας μία minimum πλατφόρμα τεκμηριωμένου προγράμματος. Την πρωτοβουλία για την δημιουργία αυτού του σχήματος αναλαμβάνει πρωτοβουλία πολιτών. Η εκδοχή αυτή φαίνεται πιο πιθανή και εφικτή. Όμως και εδώ υπάρχουν τα γνωστά ελληνικά προβλήματα. Ποιός θα ενταχθεί και ποιος όχι; Ποιος είναι πιο αριστερός ή δημοκράτης απ’ τον άλλον;  Ήδη έχουν κάνει την εμφάνισή τους διάφορες πρωτοβουλίες για την ενότητα της κεντροαριστεράς (πρωτοβουλία ΠΑ.ΣΟ.Κ., πρωτοβουλία ΔΗΜ.ΑΡ., πρωτοβουλία Μπίστη, πρωτοβουλία Βουδούρη κ.ά.) που τείνει να γίνει ακόμα πιο περιπετειώδης και απ’ αυτήν την ενότητα της Αριστεράς. Ελπίζω να μην γίνει και το ίδιο γραφική.

.

.

.

.
• Εκλογική σύμπραξη ΠΑ.ΣΟ.Κ. & ΔΗΜ.Α.Ρ. Προοπτική, κατά την γνώμη μου, ισχνή, παντελώς αδιάφορη και χωρίς καμία τύχη αλλά ούτε και αξία με μοναδική σκοπιμότητα την εκατέρωθεν σωτηρία απ’ το ναυάγιο.

.

.

Προσωπικά πιστεύω πως μόνο οι δύο πρώτες εκδοχές μπορούν να προσφέρουν στον τόπο και με αυτή την έννοια διατίθεμαι σ’ αυτήν την υπόθεση ένθερμα.