Ένα από τα συστατικά στοιχεία της Αριστεράς στην πατρίδα μας ήταν ο συνεχής της εναγκαλισμός με οτιδήποτε φάνταζε στην διαστρεβλωμένη και βαθιά συντηρητική της συνείδησης ως, αντιστασιακό, επαναστατικό , ενάντια σε καθεστωτικές νόρμες και αντιλήψεις.

Αυτός ο σφιχτός εναγκαλισμός δημιουργούσε τερατογεννέσεις. Είτε αυτές έχουν ως πρόσημο την αναγωγή πράξεων καθαρά εγκληματικών και τρομοκρατικών σε «επαναστατικές μορφές ένοπλης πάλης» . Είτε την αποδοχή , χωρίς λόγισμό και επιστημονική τεκμηρίωση του κάθε λόγης «κατατρεγμένου» ανεξάρτητα αν αυτός είχε σκοτώσει κατά την διάρκεια της «αντιμπεριαλιστικής καριέρας» του εκαντοτάδες αμάχους και είχε συντελέσει στην εγκαθίδρυση απολυταρχικών καθεστώτων που στρέφονται ενάντια στο δικό τους πλυθησμό.

Αυτή η μορφή της Αριστεράς, εφαρμόζει στην ουσία της τα πιο σκληρά εργαλεία πολιτικής ενοχοποιήσης της άκρας δεξιάς. Όποιος δεν είναι δικός τους αυτομάτος καθίσταται εχθρός. Όποιος δεν ικανοποιεί το ιδεολογικό τους φετιχισμό δεν πρέπει απλά να περιθωροποιηθεί αλλά και να εξαφανιστεί απο την πολιτική και κοινωνική ζωή της χώρας.

Οι Αμερικάνοι είναι δολοφονοί. Το Ισραήλ όταν αμύνεται σκοτώνει αμάχους. Όταν σκοτώνει η Χαμάς αποτελεί πράξη αντίστασης στον διεθνή Σιωνισμό. Δεν είναι αυτή η αριστερά που απαιτούν οι καιροί. Δεν είναι αυτή η αριστερά που αξίζει να κυβερνήσει μια σύγχρονη, Ευρωπαϊκή χώρα. Και κυρίως δεν είναι αυτή Αριστερά. Για τον απλούστατο λόγο που το αίμα που χύνεται στους δρόμους. Δεν έχει πατρίδα. Δεν έχει τάξικη προέλευση. Έχει μοναχά, πολύ άδικο και πολύ πόνο.