Το 1946, η Δύση έριχνε όλες τις δυνάμεις της για να ανασυγκροτήσει την καθημαγμένη από τον Πόλεμο Ευρώπη και να την βάλει στην τροχιά ενός νέου αιώνα δημοκρατίας και ευημερίας. Ήταν η εποχή του μεγάλου εκσυγχρονιστικού εγχειρήματος, με το Σχέδιο Μάρσαλ ως οικονομικό εργαλείο, αλλά και με την χρήση πολιτικών μέσων ανασυγκρότησης και εκσυγχρονισμού της Δημοκρατίας που έφερε τα τραύματα των ολοκληρωτισμών του Μεσοπολέμου και απειλούνταν τώρα από τον ανερχόμενο ολοκληρωτισμό του σταλινικού σοσιαλισμού. Στην Ελλάδα, αντίθετα, η Αριστερά, με το πρόσχημα του αντιστασιακού έπους της που το αλλοτρίωσε υπέρ εαυτής αυθαίρετα με την δολοφονία του Ψαρού και το αδυσώπητο κυνήγι κάθε αντιστασιακού σχηματισμού που δεν ανήκε στο ψευδο- ΕΑΜ (ψευδό αφού δεν ήταν Εθνικό μήτε απλώς Απελευθερωτικό) ξεκινούσε εμφύλιο Πόλεμο. Το αποτέλεσμα ήταν να καθυστερήσει η ανόρθωση της οικονομίας για μια γενιά, και να υποθηκευθεί η Δημοκρατία στο ημιολοκληρωτικό κράτος της Δεξιάς για δύο περίπου γενιές.
Σήμερα, τη στιγμή που η ΕΕ, στην οποία ανήκουμε ακόμη, ξεκινάει επιτέλους ένα στρατηγικό σχέδιο αναδιάταξης των θέσεών της στο υπό διαμόρφωση σύγχρονο σύστημα του παγκοσμιοποιημένου ανταγωνισμού, η Αριστερά ξεκίνησε νέο εθνικό διχασμό που φέρει όλα τα χαρακτηριστικά του εμφυλίου πολέμου, ευτυχώς μέχρι στιγμής χωρίς πυροβόλα όπλα. Η ΕΕ με την πιστωτική χαλάρωση δημιουργεί συνθήκες εκσυγχρονισμού του παραγωγικού μοντέλου της για να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις των ανερχομένων νέων οικονομιών της Ασίας και με το σχέδιο των Πέντε επιχειρεί τον σχεδιασμό μιας εμβάθυνσης της ευρωπαϊκής ενότητας που θα εκσυγχρονίσει την πολιτικής δομή της Ένωσης για να ταιριάξει με τις οικονομικές εκσυγχρονιστικές στρατηγικές της. Απέναντι σε αυτές τις δημιουργικές προκλήσεις, η Αριστερά στην Ελλάδα πρώτον συμπράττει με τους εθνικολαϊκιστικούς ΑΝΕΛ και δεύτερο, μαζί πολεμούν λυσσωδώς την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας σε όλα τα επίπεδα. Σε επίπεδα ιδεολογίας και συμβόλων, αλλά και σε επίπεδα οικονομικών και πολιτικών στρατηγικών. Είναι άραγε συμπτωματικά όλα αυτά ή μήπως αποτελούν κανονικότητες μια παράταξης που μέχρι τώρα μόνο δράματα παρήγαγε παρασύροντας, δυστυχώς, την καλλίτερη ποιότητα των εύπιστων πολιτών και διανοουμένων μας;
Παρακολουθώντας χθες τα μεσάνυχτα το παραλήρημα του Τσίπρα, ο νους μου πήγε πίσω στις μέρες της Αποχής του 1946 ! Είθε να μη δοκιμάσει πάλι η κοινωνία μας αυτήν την επιμονή στο συστηματικό σφάλμα.