Η επίθεση των τραμπούκων, οπαδών του ερυθρού ολοκληρωτισμού, στον καθηγητή Νίκο Μαραντζίδη αποδεικνύει ότι δεν υπάρχει καμία διαφορά στις μεθόδους τους από εκείνες των υποστηρικτών του μαύρου ολοκληρωτισμού.
Όπως είχε εύστοχα παρατηρήσει η Χάνα Άρεντ, ο ολοκληρωτισμός έχει δύο μορφές, τον ναζισμό και τον σταλινισμό.
Ακριβώς επειδή οι τραμπούκοι επικαλούνται την αριστερά, είναι απαραίτητο για εκείνη την αριστερά, που αναγνωρίζει τον εαυτό της στην παράδοση του διαφωτισμού και του ορθολογισμού, να καταδικάσει με τον πλέον απερίφραστο τρόπο την πολιτική βία, ιδίως εκείνη που συντελείται στο όνομά της. Ακριβώς όπως είχε κάνει ο Λεωνίδας Κύρκος μετά τα γεγονότα του Δεκεμβρίου του 2008, που δήλωσε ότι “οι τάχατες αντιεξουσιαστές, οι τάχατες αναρχικοί, οι κουκουλοφόροι, οι ποικιλώνυμοι δειλοί ταραχοποιοί και κάποιοι ανώριμοι νεαροί που κάνουν σύγχυση ανάμεσα στα επαναστατικά γεγονότα και σε ευκαιρίες για πλιάτσικο, και κάποιοι άλλοι που αρέσκονται να παίζουν τους κλέφτες και αστυνόμους, ήταν οι ήρωες αυτών των ταραχών που βύθισαν στην απόγνωση εκατοντάδες καταστηματάρχες και χιλιάδες εργαζομένους, που έχασαν τις δουλειές τους και το γλίσχρο μεροκάματο. Όλους αυτούς που τους κατηγορώ στο όνομα της ιστορίας του εργατικού κινήματος, τους ΑΠΑΓΟΡΕΥΩ να επικαλούνται το όνομα της αριστεράς. Δεν έχουν, ούτε μπορούσαν να έχουν καμία σχέση μαζί της. Και τους κατηγορώ ακόμα μία φορά σαν προβοκάτορες, εχθρούς της δημοκρατίας. Και τους καλώ, αν έχουν κουκούτσι μυαλό και αίσθημα ευθύνης, να εγκαταλείψουν τις άθλιες μεθόδους τους και να εξαφανιστούν από τη δημόσια ζωή”.
Σε αυτό το πνεύμα, είναι ιδιαίτερα θετική η κατηγορηματική αποδοκιμασία της επίθεσης στον Νίκο Μαραντζίδη από το ΠΑΣΟΚ, που υπογραμμίζει ότι “οποιαδήποτε χρήση ή απειλή χρήσης βίας, ανεξαρτήτως των δήθεν ιδεολογικών προσχημάτων της, συντελεί στον εκφασισμό της ελληνικής κοινωνίας”, όπως και από τη ΔΗΜΑΡ.
Σε ό,τι αφορά τον ΣΥΡΙΖΑ, η ανακοίνωση του γραφείου Τύπου “εκφράζουμε τον αποτροπιασμό μας και την καταδίκη μας για τη βίαιη επίθεση που δέχθηκε ο καθηγητής Ν. Μαραντζίδης” είναι θετική και διορθωτική δημοσιεύματος της “Αυγής”, που απλώς ανέφερε ότι τρεις “νεαροί” επιτέθηκαν στον Νίκο Μαραντζίδη, παραλείποντας να προσδιορίσει την πολιτική τους ταυτότητα.
Δυστυχώς, αν παρακολουθήσει κανείς στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και στο διαδίκτυο τα σχόλια υποστηρικτών του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, τότε η εικόνα θολώνει. Αρκετοί επιχαίρουν, κάποιοι άλλοι αποδοκιμάζουν με μισόλογα, ενώ είναι πολλοί εκείνοι που γράφουν μια παράγραφο αποδοκιμασίας για να αναπτύξουν στη συνέχεια θεωρίες συνωμοσίας περί “προβοκάτσιας” ακροδεξιών στοιχείων.
Έτσι αποκαλύπτεται ότι στον “κοινό νου” της ριζοσπαστικής αριστεράς έχει εδραιωθεί μια αμφίσημη σχέση με την πολιτική βία. Η βία των αντιπάλων είναι πάντοτε κακή, ενώ η βία των ακροαριστερών ερμηνεύεται με το σχήμα του Βλαντιμίρ Ίλιτς Λένιν: “Να μιλάς για βία γενικά, χωρίς να αναλύεις τους όρους που ξεχωρίζουν την αντιδραστική βία από την επαναστατική, σημαίνει ότι είσαι μικροαστός που απαρνείται την επανάσταση, ή σημαίνει ότι απλούστατα εξαπατάς τον εαυτό σου και τους άλλους με σοφιστείες”.
Η πραγματικά αριστερή απάντηση σε αυτές τις απόψεις του Λένιν έχει δοθεί, και πάλι, από τη Χάνα Άρεντ: “Η βία είναι βουβή: αρχίζει εκεί όπου σταματάει ο λόγος”.