Ο Μαρξ έγραφε ότι το κράτος είναι όργανο της άρχουσας τάξης. Οτι δηλαδή η άρχουσα τάξη διοικεί το κράτος για λογαριασμό όλης της κοινωνίας. Η δε κοινωνία ασπάζεται την κυρίαρχη ιδεολογία, που είναι η συνεκτική ιδεολογία της άρχουσας τάξης. Πράγματι, με κράτη της άρχουσας αστικής τάξης προόδευσαν η Δυτική Ευρώπη και η Βόρεια Αμερική, όπως ο ίδιος ο Μαρξ αναγνωρίζει. Προφανώς δεν γνώρισε την Ελλάδα. Στην Ελλάδα δεν υπήρξε και δεν υπάρχει άρχουσα τάξη -αστική, προλεταριακή ή οποιαδήποτε άλλη- για να διοικήσει το κράτος. Υπάρχει μια ολιγαρχία που δεν διοικεί το κράτος, αλλά το λυμαίνεται, αδιαφορώντας για την τύχη του και για την κοινωνία. Ανάμεσα σε πολλά περιστατικά που επιβεβαιώνουν αυτό το γεγονός ξεχωρίζουν δύο μείζονα, που συνόδευσαν το τέλος της περασμένης χρονιάς.
Το πρώτο αφορά τη λίστα Λαγκάρντ. Προκειμένου να μας βοηθήσουν οι εταίροι μας να καταπολεμήσουμε τη φοροδιαφυγή, μας έδωσαν μια λίστα με ονόματα Ελλήνων μεγαλοκαταθετών σε ελβετική τράπεζα. Με παρόμοια λίστα στα χέρια τους άλλες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις εισέπραξαν από καταθέτες δισεκατομμύρια ευρώ. Οι δικοί μας πολιτικοί, αντί να φροντίσουν να εισπράξουν τα δισεκατομμύρια, έκρυψαν τη λίστα και όταν αυτή αποκαλύφθηκε επεδόθησαν στον αλληλοκανιβαλισμό, βοηθούντων και των ΜΜΕ. Οσο για τα δισεκατομμύρια, τα εισπράττουν φορολογώντας ανελέητα τα ασθενέστερα στρώματα πολιτών. Η ανικανότητα και η αδιαφορία τους να διοικήσουν το κράτος και την κοινωνία αντανακλούν την ανυπαρξία άρχουσας τάξης. Καμιά άρχουσα τάξη δεν θα ανεχόταν αυτή την τεράστια απώλεια δημοσίου χρήματος, ακόμα και αν επρόκειτο να ωφελήσει κάποια μέλη της. Δεν την ανέχθηκαν η γαλλική, η γερμανική, η ιταλική, η ισπανική αστική τάξη. Το δεύτερο περιστατικό είναι χειρότερο. Μέλη της εξουσίας απεργούν ενάντια στην… εξουσία. Δικαστές υποβαθμίζουν το λειτούργημά τους σε επάγγελμα δημοσίου υπαλλήλου. Παύουν να δικάζουν διότι μειώθηκαν οι (παχυλές) αποδοχές τους. Είναι σαν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας να πάψει να υπογράφει νόμους και διατάγματα επειδή του μείωσαν την προεδρική χορηγία.
Αφού λοιπόν δεν υπάρχει κυρίαρχη τάξη, δεν υπάρχει και κυρίαρχη συνεκτική ιδεολογία, πράγμα που ερμηνεύει την ανομία, την ασυδοσία, τις γενικευμένες καταστροφές και άλλα συναφή φαινόμενα. Κάθε συγγενική, συντεχνιακή, τοπικιστική, ιδεοληπτική κ.λπ. ομάδα δρα σύμφωνα με τα συμφέροντά της, αγνοώντας το γενικότερο συμφέρον, είτε το αποκαλέσουμε «συμφέρον του έθνους», κατά την καθ’ ημάς Δεξιά, είτε το αποκαλέσουμε «συμφέρον του λαού», κατά την καθ’ ημάς Αριστερά. Πρόκειται για την κατακερματισμένη κοινωνία που με αυτόν τον τρόπο οδηγείται μονίμως στην καταστροφή, από την εποχή του εμφυλίου του 1823 μέχρι την εποχή του εμφυλίου του 1946 και μέχρι τις μέρες μας. Ολες τις φορές γλιτώσαμε την καταστροφή χάρη στη Δύση. Συνεπώς, η επιβίωσή μας εξαρτάται από την προσκόλληση στη Δύση και στις αξίες της. Ακόμα και υπό την τρόικα τα πράγματα είναι καλύτερα από ό,τι ήταν υπό τον Τσοβόλα ή τον Αλογοσκούφη