Ηταν το κλείσιμο της ΕΡΤ αντιδημοκρατική εκτροπή και πραξικόπημα, όπως δήλωσε ο Αλέξης Τσίπρας; Σίγουρα, δεν ήταν κάτι που συνηθίζεται στις δημοκρατίες. Αλλά έγινε. Κι αν ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ επιλέξει να ξαναστήσει μαγαζί που ονομάζεται ΕΡΤ, όπως διακήρυξε χθες στο twitter, επ? ουδενί μπορεί να ανασυστήσει εκείνο που έκλεισε. Το ότι, ήδη, λειτουργεί, έστω μερικώς, με τεράστιες ελλείψεις, το διάδοχο σχήμα ΝΕΡΙΤ κάνει ακόμα πιο περίπλοκη την υπόσχεσή του. Θα κλείσει (πραξικοπηματικά) τη ΝΕΡΙΤ ή θα τη μετονομάσει; Και πώς θα αποκαταστήσει τις παλιές ιεραρχίες, αφού έχουν προκύψει καινούργιες;
Ο Τσίπρας κάνει απλώς άγονη αντιπολίτευση. Ωστόσο, μετά την εκδήλωση του κυβερνητικού αυταρχισμού, δόθηκε η ευκαιρία για τη σύσταση μιας όντως νέας, ζωηρής και ανεξάρτητης ραδιοτηλεόρασης, δημιουργικής, φτηνής, χωρίς πολιτικές εξαρτήσεις και χωρίς τις παθογένειες της γραφειοκρατίας, του παραγοντισμού και του άρρωστου συνδικαλισμού. Εκ των πραγμάτων, η περιπέτεια ΝΕΡΙΤ απέδειξε την αποτυχία του ελληνικού κράτους, κυβέρνησης και διοίκησης, να στήσει με διαφορετικά απ? τα συνήθη υλικά έναν νέο οργανισμό.
Μπορούσε, άραγε, όντως να φτιαχτεί μια κυψέλη ανεξαρτησίας, δημοκρατίας, λαϊκότητας και καλλιέργειας, όπως ήταν το αιτούμενο; Με τίποτα, από τη στιγμή που τέθηκαν κριτήρια «αντικειμενικότητας», κι άρχισε η συζήτηση για τη μοριοδότηση των υποψηφίων προς πρόσληψη μέσω ΑΣΕΠ. Μοιραία, η ΝΕΡΙΤ αποδείχθηκε μια μικρή νέα ΕΡΤ με ανάλογες παθογένειες: σε κανέναν δημιουργικό οργανισμό δεν μπορείς να περιμένεις πρωτοβουλίες και έμπνευση από πρόσωπα – ιμάντες ενός μηχανισμού που φοβάται και τις πρωτοβουλίες και την έμπνευση. Σε τέτοιους οργανισμούς ανθούν η γραφειοκρατία και η καμαρίλα.
Το μοναδικό μοντέλο για μια σύγχρονη ραδιοτηλεόραση είναι ένα, δεν είναι ασφαλής η επιτυχία του και αναλογικά μοιάζει στο μοντέλο τού κατά Μάνον Χατζιδάκι Τρίτου. Ενας ή μία, πρόσωπο με κύρος, που μπορεί να εμπνεύσει και να επιβληθεί, με την ομάδα του/της και την άποψή του για τα πράγματα, αναλαμβάνει με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ελευθερία την ευθύνη να φέρει εις πέρας ένα συνολικό δημιουργικό εγχείρημα, με συγκεκριμένο προϋπολογισμό τον οποίο δεν πρέπει να παραβιάσει ούτε κατά ένα ευρώ. Δέχεται προτάσεις, κάνει συνεντεύξεις, προτείνει, απορρίπτει. Χρειάζεται πετυχημένους, αλλά δεν έχει δικαίωμα να σνομπάρει νεότερες δυνάμεις. Δεν προσφέρει μονιμότητα (εκτός ίσως από τα στελέχη της διοίκησης και ορισμένους τεχνικούς) και έχει ανά πάσα στιγμή τη δυνατότητα να αλλάζει συνεργάτες, ομάδα, γνώμη. Σε χρονικό ορίζοντα προκαθορισμένο ξέρει ότι θα κριθεί συνολικά. Αν αποτύχει, θα έχει χαθεί χρόνος. Αν όχι, θα έχει κερδηθεί η δυνατότητα ενός νέου μοντέλου δημόσιου οργανισμού, όχι μόνο στον τομέα της ψυχαγωγίας και της ενημέρωσης.
Ολα αυτά προφανώς είναι υποθετικά. Η πολιτική ζωή στην Ελλάδα δεν έχει χώρο για ανεξάρτητες δημιουργικές πρωτοβουλίες.