Οι δημοκρατικές κοινωνίες, μετά τον Διαφωτισμό, είναι οικοδομήματα που στηρίζονται σε θεσμούς, αποστολή των οποίων είναι η προστασία των δικαιωμάτων των πολιτών. Τα δημοκρατικά οικοδομήματα είναι τόσο πιο στέρεα όσο ισχυρότεροι είναι οι θεσμοί και όσο καλύτερα προστατεύονται τα δικαιώματα των πολιτών. Η δημοκρατία γίνεται τόσο πιο «λειτουργική» όσο καλύτερα προστατεύονται οι θεσμοί. Αντίστοιχα, και συχνά ανεπαίσθητα, η δημοκρατία μπορεί να εκπέσει σε κάποια μορφή δικτατορίας, αν και εφ’ όσον προηγηθεί η άμεση ή σταδιακή αποδυνάμωση των θεσμών.
Οι δικτατορίες επιβάλλονται με πολλούς τρόπους. Άμεσα και με τη βία, με στρατιωτικά πραξικοπήματα, αλλά και σταδιακά και ανεπίγνωστα, με περιορισμούς στην ελευθερία της έκφρασης και της διακίνησης ιδεών, ακόμη και της καλλιτεχνικής δημιουργίας, όπως στις Σοβιετικές «δημοκρατίες». Το τραγικό είναι πως η «ήττα» της Δημοκρατίας μπορεί να συμβεί ακόμη και με τη «σύμφωνη γνώμη» των πολιτών μέσω των εκλογών. Αυτό, για παράδειγμα συνέβη στη Γερμανία, στην Ιταλία, ακόμη και στην Ελλάδα στο παρελθόν. Αξίζει, λοιπόν, να εξετάσουμε με ψυχρό και προσεκτικό τρόπο την εξέλιξη της σημερινής Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Αρκετοί νομίζουμε πως η περίφημη «Πρώτη Φορά Αριστερά» έχει ως κρυφή ατζέντα την εγκαθίδρυση μίας ιδιότυπης, αρχικά, και μετά κλασσικής δικτατορίας.
Η πρώτη φάση της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ είχε ως βασικό χαρακτηριστικό» της την άγνοια περί του πώς ασκείται η εξουσία από μία εκλεγμένη Κυβέρνηση σε μία Δημοκρατία και δη Ευρωπαϊκή. Η αφελής «διαπραγμάτευση με τα πουκάμισα έξω» είχε, δυστυχώς, τη φυσική της κατάληξη. Σημασία έχει το σήμερα, όταν η «εξουσία» έχει συνειδητοποιήσει το αδιέξοδο και αρχίζει να … «υποπτεύεται» την πιθανή κατάληξη, ήττα σε εκλογές και Ειδικό Δικαστήριο. Μόνη διαθέσιμη «άμυνα» η Δικτατορία, ή τουλάχιστον, ο «ευνουχισμός της Δημοκρατίας. Επειδή για διάφορους λόγους το στρατιωτικό πραξικόπημα, μάλλον, αποκλείεται, η μόνη διαθέσιμη λύση είναι η απόλυτη χειραγώγηση της Δικαιοσύνης και η φίμωση του Τύπου και των ΜΜΕ.
Χωρίς την ανοικτή άσκηση βίας, η οποία επιφυλάσσεται μόνο σε αδύναμες ομάδες όπως οι ηλικιωμένοι διαδηλωτές, η Δικαιοσύνη μπορεί να χειραγωγηθεί μόνο με την τρομοκράτηση και την εξαγορά. Το πρώτο επιχειρήθηκε δις, στην «Υπόθεση Ντογιάκου» και με την φανερή και ομολογημένη «παρέμβαση» στο ΣτΕ. Η δεύτερη έγινε με τον πλέον απροκάλυπτο και, γι΄αυτό αποτελεσματικό, τρόπο, της «από τηλεοράσεως δωροδοκίας» του συνόλου των «ανώτερων στελεχών» της Δικαιοσύνης. Τα αποτελέσματα αναμένονται και οι «ένορκοι» ακόμη συσκέπτονται.
Εν τω μεταξύ, οι υπόλοιποι θεσμοί είναι άλλοι σε αναστολή λειτουργίας, όπως το ΕΣΡ και άλλοι σε καταστολή λόγω αδύναμων ηγεσιών. Θλιβερό παράδειγμα, δύο έρευνες στις οποίες απάντησαν τα Πανεπιστήμιά μας για το βαθμό εφαρμογής του Ευρωπαϊκού Χώρου Ανώτατης Εκπαίδευσης. Οι «Ηγεσίες» των ΑΕΙ ζητούν κυρίως προσλήψεις προσωπικού, αύξηση στην (Κρατική) χρηματοδότηση και μείωση του αριθμού των εισακτέων. Επίσης θεωρούν «ορθή» τη συμμετοχή των φοιτητών στη διοίκηση των Πανεπιστημίων, ενώ λίγα Πανεπιστήμια θεωρούν ως πρόβλημα το ότι η Μέση Εκπαίδευση παράγει «στουρνάρια». Αυτό μεταφράζεται σε: «Ποιο πολλά λεφτά, λιγότερη δουλειά, συνολικά και στον καθένα μας και ας τα κάνουν «μπάχαλο» οι φοιτητές. Εμείς θα τα «βρούμε» μαζί τους, όπως παλιότερα». Προφανώς δεν αξιολογούν αρνητικά την τελευταία κυβερνητική απόφαση που «στέλνει» στα Πανεπιστήμια ακόμη και παιδιά με λιγότερο από «οκτώ» τα τέσσερα βασικά μαθήματα.
Έτσι, όμως, ανεπαισθήτως, η Δικαιοσύνη και η Ανώτατη Εκπαίδευση εξαγοράζονται, εκφοβίζονται, αδρανοποιούνται και υποβιβάζονται σε όργανα αδίστακτων κυβερνήσεων. Οι Εκλογές στις Δημοκρατίες μπορούν να δώσουν τη λύση. Όταν, όμως, διάφοροι Θεσμοί «παραδίδονται» στην Εξουσία συχνά με ταπεινά ανταλλάγματα ή εκφοβίζονται, οι αντιστάσεις της Κοινωνίας αδυνατίζουν. Τότε, οι Εκλογές επιβάλλονται μόνο με έναν τρόπο. Ας το έχει αυτό υπ’ όψη της και η Ελληνική Κοινωνία.