Εχουμε ξαναζήσει και άλλες ψηφοφορίες για μνημόνια, αλλά το έργο που παίχτηκε εντός και εκτός Βουλής τις προηγούμενες ημέρες ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Από τη μία μια κυβέρνηση χωρίς σχέδιο, χωρίς συντονισμό και από την άλλη μια κοινοβουλευτική ομάδα και ένα κόμμα που αλληλοσπαράσσονταν. Με πρωθιέρεια του εμφυλίου, σε ένα αντιευρωπαϊκό παραλήρημα, την Πρόεδρο της Βουλής που διεκδικεί για τον εαυτό της τον ρόλο της ηγερίας του εναπομείναντος αντιμνημονιακού μετώπου.
Ενα κόμμα-υβρίδιο, με συνεκτικό ιστό αναχρονιστικές αριστερές ιδεοληψίες, σε συνδυασμό με έναν λαϊκίστικο καταγγελτικό λόγο και αντιευρωπαϊκές ρητορείες, που αποσυντίθεται σε χρόνο ρεκόρ, μόλις ήρθε αντιμέτωπο με την πραγματικότητα. Βρέθηκε στην εξουσία πουλώντας και πιστεύοντας ταυτόχρονα σε αυταπάτες και τώρα αδυνατεί να διαχειριστεί την αναγκαστική στροφή του μετά το ναυάγιο του δημοψηφίσματος.
Πώς μπορείς να εμπιστευθείς έστω την ηγετική ομάδα περί τον κ. Τσίπρα, όταν ο «ρεαλιστής» κ. Δραγασάκης ομολογεί δημοσίως με περισσή αφέλεια ότι «πιστεύαμε πως αν απειλούσαμε με έξοδο, οι Ευρωπαίοι θα τρόμαζαν. Αποδείχθηκε λάθος εκτίμηση. Προς έκπληξή μας ο κ. Σόιμπλε πρότεινε αν θέλαμε να βγούμε από το ευρώ να μας βοηθήσει κιόλας»… Αυτή τη λάθος εκτίμηση η χώρα την πλήρωσε πανάκριβα με στραγγαλισμό της οικονομίας και με ένα νέο Μνημόνιο πολύ πιο επώδυνο από τα προηγούμενα.
Ενα Μνημόνιο που παρά το ότι το αποδέχθηκαν, ούτε το πιστεύουν ούτε μπορούν να το υπηρετήσουν, υπονομεύοντας προκαταβολικά την όποια σχέση εμπιστοσύνης διαμόρφωσαν με τους Ευρωπαίους μετά την άτακτη υποχώρησή τους. Πορεύονται χωρίς πολιτική στρατηγική, με το βλέμμα διαρκώς στην εσωτερική τους αντιπολίτευση. Συνεχίζουν να στοχοποιούν την Ευρωπαϊκή Ενωση, ως υπεύθυνη για τα δεινά μας, αλλά και την αντιπολίτευση, χάρη στις ψήφους της οποίας η χώρα διατηρείται στο ευρώ και οι ίδιοι στην εξουσία.
Είναι κάτι παραπάνω από σαφές, όπως φάνηκε και από τη συζήτηση στη Βουλή, ότι αδυνατούν να υπερασπιστούν την πολιτική τους μετάλλαξη, καθώς παραμένουν ιδεολογικά δέσμιοι της αντιμνημονιακής ρητορικής τους. Κατέστησαν τη χώρα δέσμια των εσωτερικών ιδεολογικών και πολιτικών αντιφάσεών τους και ως μόνη διέξοδο στα αδιέξοδά τους βλέπουν την προσφυγή στις κάλπες για να απαλλαγούν από τον εσωτερικό εχθρό… Μόνο που οι εκλογές, ακόμα κι αν δώσουν λύση στο εσωκομματικό τους πρόβλημα, δεν θα λύσουν το πολιτικό πρόβλημα της χώρας και επιπλέον θα υπονομεύσουν ξανά τα όποια βήματα ομαλοποίησης έχουν γίνει για να διασφαλιστεί η παραμονή μας στο ευρώ…