Φαίνεται ότι η φετινή κοίμηση της Μεγαλόχαρης έχει συμπαρασύρει ολόκληρη τη χώρα. Εκατομμύρια πολίτες βλέπουν τα έσοδά τους να μειώνονται, τους φόρους να αυξάνονται, τα λουκέτα να πολλαπλασιάζονται, το οικονομικό τους αδιέξοδο να μεγαλώνει χωρίς να προσπαθούν να αντιδράσουν. Ακόμα και οι μεγάλες φωτιές που κατακαίνε τόσες περιοχές αντιμετωπίζονται σαν κάτι το μοιραίο και αναπόφευκτο.
Η μια αξιολόγηση κλείνει, η επόμενη, καθυστερημένα κι αυτή, ξεκινάει για να θυμίσει τις δεκάδες των νέων προαπαιτούμενων που θα φέρουν δεκάδες νέων, ανεφάρμοστων ουσιαστικά μέτρων. Το ανέκδοτο με τα αντίμετρα τέλειωσε, το άλλο με τον Τοτό για τη μείωση του χρέους και την ανάπτυξη που θα έρθει ούτε που το πρόσεξε κανένας…
Η κοινωνία παρακολουθεί την κατάσταση να χειροτερεύει σαν υπνωτισμένη. Το πελατειακό κράτος εξελίσσεται σε οικογενειακό, η αξιοκρατία συντρίβεται μαζικά σε κάθε «δημοψήφισμα», η παιδεία συνεχίζει την κατηφορική ισοπεδωτική της πορεία.
Η Ελλάδα κινείται σε ρυθμούς μόνιμου δεκαπενταύγουστου.