Αισθάνομαι, ως μέλος της ΔΗΜΑΡ, βαθιά απογοήτευση από τη στάση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του κόμματός μου κατά τη διάρκεια της συζήτησης του νομοσχεδίου για τη Δημόσια Τηλεόραση. Και η απογοήτευσή μου δεν οφείλεται τόσο στην καταψήφιση του νομοσχεδίου (τεράστιο λάθος κατά την άποψη μου), αλλά κυρίως στους λόγους που επικαλέσθηκαν οι βουλευτές μας για την καταψήφιση. Λόγοι, οι οποίοι κυμάνθηκαν από την απόλυτη γενικολογία, μέχρι την αφόρητη αμηχανία, περνώντας από το «άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε».
Αντιθέτως, από τη μεριά του ΣΥΡΙΖΑ, από τον οποίο μίλησαν όλοι σχεδόν οι βουλευτές του, ακούστηκαν επιχειρήματα: τα κλασικά βεβαίως, που τεκμηρίωναν την άποψη του κόμματός τους «να μην αλλάξει τίποτα», «να επιστρέψουμε στο παρελθόν», επιχειρήματα πάντως. (Ανάμεσα σ’ αυτά βεβαίως πληροφορηθήκαμε -από τον Μανώλη Γλέζο- πως «ανεξάρτητη τηλεόραση» σημαίνει να διοικείται από τους εκπροσώπους των κομμάτων, των συνδικάτων και των εργαζομένων… ή πως η ΕΡΤ ήταν καλή γιατί …κι ο Μπαλζάκ μπορεί να είχε συντηρητικές ιδέες, αλλά έγραψε προοδευτικά πράγματα –από τη Νάντια Βαλαβάνη).
Το εντυπωσιακό είναι πως όσες στοιχειωδώς εποικοδομητικές απόψεις ακούστηκαν, προέρχονταν από βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας (κάποιες μάλιστα από αυτές, που αφορούσαν τη θέση μας για «αλλαγές με την ΕΡΤ σε λειτουργία» ή για το πώς θα μπορούσαμε να βγούμε από το σημερινό αδιέξοδο, θα μπορούσαν να είχαν υποστηριχθεί από δικούς μας βουλευτές –και τότε θα είχαν και αλλιώτικο βάρος…). Εμείς πάντως, περί άλλων τυρβάζαμε… Μ’ άλλα λόγια, τον νέο «διπολισμό» που υποτίθεται ότι αντιπαλεύουμε, τον είδαμε να ξεδιπλώνεται σε όλο του το μεγαλείο μέσα στο γήπεδο της Βουλής. Μόνο που εμείς, δεν ήμασταν καν στην εξέδρα* ήμασταν εκτός γηπέδου.
Κι όμως, από χθές -και μετά την ορθότατη καταψήφιση από τη ΔΗΜΑΡ της πρότασης του ΣΥΡΙΖΑ για τη σύσταση Εξεταστικής Επιτροπής- είχα στείλει και νέα επιστολή προς τα μέλη της ΚΟ, όπου επισήμαινα, πέρα από την άποψή μου πως πρέπει να ψηφίσουμε τον νόμο τουλάχιστον επί της αρχής, τα συγκεκριμένα σημεία εκείνα του νόμου που θα έπρεπε να αλλάξουν σε συνδυασμό με δικές μας προτάσεις (οι οποίες, συμπυκνωμένες, θα μπορούσαν να τιτλοφορηθούν: «Επένδυση στην αγορά του ραδιοτηλεοπτικού προϊόντος», «Πώς μπορεί η Δημόσια Τηλεόραση να γίνει πυλώνας πολιτιστικής ανάπτυξης» και «Πώς μπορεί να μεταρρυθμιστεί συνολικά το τηλεοπτικό τοπίο»).
Δυστυχώς, τίποτε από αυτά δεν ακούστηκε στην αίθουσα του Κοινοβουλίου. Αποτέλεσμα: συνθλιβήκαμε κυριολεκτικά μεταξύ μιας Νέας Δημοκρατίας που καρπωνόταν εκ των υστέρων μεταρρυθμιστικές απόψεις, επιβεβαιώνοντας παραλλήλως τις «πολιτικές πυγμής» και του ακραία συντηρητικού λαϊκισμού του ΣΥΡΙΖΑ.
(Ελπίζω διάφοροι «καλοθελητάδες» να μην ερμηνεύσουν το -εν πλήρη γνώσει οργισμένο- σημείωμά μου αυτό, ως δήλωση παραίτησης από το κόμμα: Και μέλος της ΔΗΜΑΡ και της Κεντρικής της Επιτροπής παραμένω και για τις ιδέες που θεωρώ σωστές θα συνεχίσω να παλεύω…).