Απόλυτα αναμενόμενη ήταν η απόφαση Τραμπ για απόσυρση των ΗΠΑ από τη συμφωνία του Παρισιού για το κλίμα . Οι ΗΠΑ απομονώνονται γιατί το δόγμα Τράμπ “ η Αμερική έρχεται πρώτη” οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στη ρήξη . Τώρα πως έρχεται η Αμερική πρώτη όταν ο Τράμπ πετάει στον καλάθι των αχρήστων μία συμφωνία που προστατεύει και το μέλλον των παιδιών της Αμερικής αυτό μόνο ο αμερικανός πρόεδρος και οι σύμβουλοι του μπορούν να το απαντήσουν . Τη συμφωνία έχουν υπογράψει 195 χώρες και όλες ακόμα και η Κίνα , η Ινδία , η Γαλλία , η Γερμανία , η Βρετανία , η ΕΕ και η Ρωσία ανακοίνωσαν ότι παραμένουν απόλυτα προσηλωμένες σε αυτή.
Φεύγει η Αμερική η χώρα , που όπως επισημαίνουν σήμερα με έντονα επικριτικό ύφος οι Νιου Γιορκ Τάιμς , μόλυνε περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο κράτος τον πλανήτη.
Οι ΗΠΑ με την αγάπη τους για τα μεγάλα αυτοκίνητα, τα μεγάλα σπίτια, τα κλιματιστικά ευθύνονται περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο για τις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα που οδήγησαν στο καψάλισμα του πλανήτη γράφει στο κύριο άρθρο της η εφημερίδα.
Οι ΝΥΤ επισημαίνουν ότι θα χρειαστούν 4 χρόνια για να αποσυρθούν ουσιαστικά οι ΗΠΑ από τη συμφωνία του Παρισιού και αυτό σημαίνει πως οι Αμερικανοί θα έχουν τη δυνατότητα να αποφασίσουν αν πραγματικά το επιθυμούν στις επόμενες προεδρικές εκλογές και αν διαφωνούν με την απόφαση Τραμπ μπορούν θαυμάσια να τον καταψηφίσουν.
Για την έγκυρη αμερικανική εφημερίδα αυτή η απόφαση των ΗΠΑ αποτελεί ίσως το μεγαλύτερο στρατηγικό δώρο που κάνει η Ουάσιγκτον στην Κίνα. Το κενό στην ηγεσία που αφήνουν οι ΗΠΑ θα προσπαθήσει , τουλάχιστον στο θέμα του κλίματος , να το καλύψει το Πεκίνο. “ America first is America isolated” ( Πρώτα η Αμερική σημαίνει απομονωμένη Αμερική ) σύμφωνα με τον αμερικανικό τύπο.
Βρετανικές Εκλογές
Το ενδιαφέρον του διεθνούς τύπου στρέφεται γύρω από την αναμενόμενη απόφαση Τραμπ αλλά φυσικά και γύρω από τις βρετανικές εκλογές που γίνονται την ερχόμενη Πέμπτη .
Ο Economist παίρνει θέση και στηρίζει το κόμμα των Φιλελεύθερων -Δημοκρατών αλλά και μία λύση στα πρότυπα του Μακρόν , γιατί όπως γράφει οι ηγέτες των δύο μεγάλων παραδοσιακών κομμάτων , των Τόρις και των Εργατικών, έχουν γυρίσει την πλάτη τους στο όραμα μιας ανοιχτής και φιλελεύθερης χώρας.
Η Βρετανία ψήφισε ξανά πριν από δύο μόλις χρόνια , από τότε όμως έχουν αλλάξει πολλά. Τότε η Βρετανία αποτελούσε τη γεφυροποιό δύναμη ανάμεσα στην ΕΕ και την Αμερική του Ομπάμα. Η οικονομία της άρχιζε να αναπτύσσεται και πάλι με γοργούς ρυθμούς, η ανεξαρτητοποίηση της Σκωτίας είχε αποφευχθεί και το σημαντικότερο θέμα ήταν το σχέδιο που είχαν ανακοινώσει οι Εργατικοί για την επιβολή πλαφόν στις τιμές πώλησης της ενέργειας . Τότε οι Τόρις είχαν γίνει έξαλλοι και αποκήρυξαν αμέσως την ιδέα αυτή χαρακτηρίζοντας την “ μαρξιστική”.
Σήμερα η Βρετανία βρίσκεται σε ένα εντελώς διαφορετικό σημείο .
Το Μπρέξιτ την απομακρύνει από τον μεγαλύτερο εμπορικό εταίρο της και την αναγκάζει να στραφεί σε άλλες πολιτείες και στις ΗΠΑ που όμως πια δεν είναι καθόλου φιλόξενες.
Η οικονομία της αντέχει ακόμα , οι ρυθμοί ανάπτυξης όμως επιβραδύνονται . Οι επενδυτές ανησυχούν , οι πραγματικοί μισθοί έχουν βαλτώσει , οι δημόσιες υπηρεσίες δυσκολεύονται και η Σκωτία αναζητά και πάλι τρόπο να φύγει από τη Μεγάλη Βρετανία.
Σε αυτή τη χρονική συγκυρία όλα τα πολιτικά κόμματα άλλαξαν ηγέτη.
Οι Εργατικοί ψήφισαν τον Τζέρεμι Κόρμπιν που στρέφει το κόμμα σε μία “παρανοϊκή ” αριστερά προτείνοντας τους βαρύτερους φόρους που έχει δει η χώρα από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο . Η συντηρητική πρωθυπουργός Τερίζα Μέι υπόσχεται ένα σκληρό Μπρέξιτ . Και οι Φιλελεύθεροι – Δημοκράτες επιθυμούν ένα μαλακό Μπρέξιτ ενώ θα έκαναν και ό,τι περνά από το χέρι τους για να το αντιστρέψουν.
Σύμφωνα με τον Economist ο Κόρμπιν παρουσιάζεται ως επαναστάτης με ριζοσπαστικές ιδέες ενώ στην πραγματικότητα είναι ο πιο συντηρητικός από τους υποψηφίους και σίγουρα ο πιο επικίνδυνος. Θέλει να επαναφέρει τους βρετανικούς σιδηροδρόμους , τα ταχυδρομεία και την ύδρευση υπό τον έλεγχο του Δημοσίου . Θέλει να ισχύσουν και πάλι οι συλλογικές συμβάσεις και θέλει να αυξήσει τον βασικό μισθό τον οποίο θα καθορίζει και πάλι το κράτος.
Η ανώτατη εκπαίδευση θα ξαναγίνει δημόσια όπως ήταν τη δεκαετία του 1990 όταν κανείς δεν πλήρωνε δίδακτρα .
Στο Μπρέξιτ εμφανίζεται πιο ήπιος αλλά και ο Κόρμπιν επιθυμεί να δοθεί τέλος στην ελεύθερη διακίνηση των ανθρώπων.
Ο Τζέρεμι Κόρμπιν ανήκει σε αυτή την αριστερά που δεν τρέφει κανένα σεβασμό στην ελευθερία του ανθρώπου για αυτό και έχει στηρίξει ηγέτες όπως ο Ούγκο Τσάβες και ο Φιντέλ Κάστρο που στο όνομα μιας επανάστασης δεν δίσταζαν επί δεκαετίες να φυλακίζουν όποιον τολμούσε να διαφωνήσει μαζί τους , τους αντιπάλους τους και να φιμώνουν τον τύπο.
Όπως γράφει ο Economist οι Τόρις θα είναι καλύτεροι από τους Εργατικούς αλλά και αυτοί είναι βαθιά προβληματικοί για τη Βρετανία.
Η Τερίζα Μέι είναι αποφασισμένη να βγάλει τη χώρα από την ενιαία αγορά ( οι Τόρις θεωρούσαν την απόφαση της Θάτσερ να βάλει τη Βρετανία στην ενιαία αγορά ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα της ) . Και το χειρότερο από όλα επιμένει να περιορίσει τη μετανάστευση κατά τα 2/3 . Το Μπρέξιτ βέβαια θα τη διευκολύνει γιατί η Βρετανία στη μετά- μπρέξιτ εποχή θα έχει να προσφέρει πολύ λιγότερες και χειρότερα αμειβόμενες δουλειές.
Ακόμα και έτσι όμως δεν θα πετύχει τους στόχους που έχει βάλει για την ανάπτυξη της οικονομίας γιατί θα στερήσει από τη χώρα τα ταλέντα που έχει τόσο ανάγκη για να ευημερεί .
Όπως και ο Κόρμπιν έτσι και η Μέι μιλάει για τα νέα δικαιώματα των εργατών χωρίς να σκέφτεται ότι αυτό θα οδηγήσει τις εταιρείες να το σκέφτονται διπλά πριν προσλάβουν έστω και έναν. Ενώ επιθυμεί να δυσκολέψει πολύ τις ξένες εταιρείες να αγοράζουν βρετανικές . Παρόλα αυτά δε διστάζει να υπόσχεται διάφορα σε ξένες εταιρείες όπως είναι η NISSAN η οποία απείλησε να εγκαταλείψει τη Βρετανία μετά το Μπρέξιτ και φυσικά υιοθέτησε πλήρως την “ μαρξιστική “πρόταση Κόρμπιν για πλαφόν στις τιμές ενέργειας.
Σύμφωνα με τον Economist κανένα κόμμα “ δεν περνάει “ τις εξετάσεις αλλά ακολουθώντας το μη χείρον βέλτιστο “ψηφίζει” Lib-Dems αν και δεν έχουν καμία ελπίδα να είναι οι νικητές των εκλογών.
Αν όμως τελικά η Μέι δεν καταφέρει να πάρει την πλειοψηφία ίσως πολλοί μετριοπαθείς συντηρητικοί βουλευτές ενωθούν με τους μετριοπαθείς εργατικούς και τους φιλελεύθερους δημοκράτες και φτιάξουν ένα νέο φιλελεύθερο κέντρο όπως έκαναν άλλωστε και οι Γάλλοι υπό τον Εμανουέλ Μακρόν. Αυτό εύχεται το έγκυρο περιοδικό μία εβδομάδα πριν τις εκλογές.