Στα πρώτα χρόνια της πολιτικής ηγεμονίας του ΠΑΣΟΚ, οι περίφημες in extremis θέσεις του για την ΕΟΚ και το ΝΑΤΟ, μα και οι απόψεις του για τις ΗΠΑ, γρήγορα μεταρσιώθηκαν στην περίφημη πολιτική των αστερίσκων. Έτσι για ζητήματα, που επέλεγε να διαφοροποιηθεί από τους εταίρους, κατέγραφε μιαν ήπια διαφωνία των δύο γραμμών στο τέλος της ανακοίνωσης με την ένδειξη του αστερίσκου, ενώ το σώμα του κειμένου ήταν κοινώς υπογεγραμμένο από όλους.
Τους ίδιους αυτούς καιρούς η Ελλάδα δια του υπουργού Γεωργίας Κ. Σημίτη, με προφανή την υποστήριξή του από τον τότε Πρωθυπουργό , εργαζόταν και επετύγχανε στην ΕΟΚ, τα περίφημα ΜΟΠ για την ανάπτυξη και οικονομική χρηματοδότηση των δομικών μεταρρυθμίσεων στον πρωτογενή τομέα. Οι παλιοί ρεφορμιστές Μιττεράν, Γκονζάλεθ είχαν γίνει σύντροφοι Σ/δημοκράτες του Παπανδρέου, ο οποίος εκμεταλλευόμενος και την κακή χημεία Κολ – Θάτσερ, κατόρθωσε να δομήσει φιλικότατες σχέσεις με τον Κολ, προσκολλώμενος κατά κάποιο τρόπο στον, υπό διαμόρφωση άξονα Γερμανίας – Γαλλίας. Η ρητορική του ήταν ήπια, με εξαίρεση τα Ελληνοτουρκικά αλλά κι εκεί με φειδώ και υπό όρους.
Οι σύγχρονοι ιστορικοί, διατείνονται πως η συλλήβδην εργαλειοποίηση της ιστορικής διαχρονίας ολιστικά, δεν οδηγεί πάντοτε σε ακριβή συμπεράσματα, χωρίς ωστόσο να αποκλείουν την μερική και εξατομικευμένη πολιτικά χρήση της, υπό συνθήκες, για την εξαγωγή κρίσεων, όχι όμως οριστικών.
Παρά το γεγονός, πως η παρούσα διακυβέρνηση «νέρωσε το κρασί της», – και ορθά – εξακολουθεί να έχει έναν ιδιότυπο φορμαλισμό στις συχνές επαφές με τους άλλους Ευρωπαίους. Συστατικά μόνιμα ετούτου του φορμαλισμού είναι η μόνιμη επωδός της απειλής σύγκρουσης ή ρήξης ακόμα κι όταν τα πράγματα δείχνουν, πρόσκαιρα, να ομαλοποιούνται. Οι δημόσιες λεκτικές αναφορές – μηδέ του Πρωθυπουργού εξαιρουμένου – , αλλά και οι συχνές και ίσως υποκριτικές απειλητικές ματιές των υπουργών, δημιουργούν καθημερνώς έναν απροσδόκητο ψυχολογικό ζόφο στους πολίτες, οι οποίοι αντιδρούν εντελώς ορθολογικά. Τι κάνουν; Απαντούν, αποσύροντας πενιχρές ή λιγότερο πενιχρές αποταμιεύσεις τους και τοποθετώντας τες στα μαλακά υπογάστρια των κρεββατιών τους. Ο Α. Σμιθ, έγραφε στον ΠΛΟΥΤΟ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ, πως αποταμίευση μεγάλης έκτασης σημαίνει απομύζηση ποσών, που κανονικά θα πρεπε να διοχετεύονται στην επένδυση και στην εμπορική δημιουργικότητα. Η ασάφεια των θέσεων της κυβέρνησης, υπεραναπληρώνεται με έναν λόγο που – νομίζει – πως γεμίζει τις οργανικές της ελλείψεις, έναν λόγο που είτε εκφέρεται από τον δημοφιλή Γ. Βαρουφάκη, είτε από τον ιδιόρρυθμο Π. Καμμένο, έχει ως συστατικό στοιχείο – στα πλαίσια μιας υποτιθέμενης ιδεοψυχαναγκαστικής τελετουργίας εθνικής απελευθέρωσης – την κρυφή απειλή της διάλυσης και τον βουβό εξαναγκασμό της αποδοχής αυτού του ψευδοεπικού λόγου.
Μην αμφιβάλλετε πως σ΄ αυτό το περίφημο 80% δημοσκοπικής υποστήριξης της λεγόμενης αριστερής κυβέρνησης, υπάρχουν πάμπολλοι σκιαγμένοι, που κινούμενοι ανάμεσα στο Δόξα σοι και στο Βοήθα Παναγιά, αυτοεξαναγκάζονται στην αποδοχή των πειραματισμών των ανθρώπων, που νομίζουν πως αναβιώνουν ιδεοληπτικά κάτι ανάμεσα στο 1789 και στον Λένιν. Αυτοεξαναγκάζονται, εξαναγκαζόμενοι από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα της αβεβαιότητας , ακόμα και στις λιγοστές στιγμές βεβαιότητας.
Τα οικονομικά μεγέθη, σε αδρές γραμμές λένε πως στα μαξιλάρια κυρίως βρίσκονται 50 δις, ενώ παρά τις πρώτες συμφωνίες το χρηματοδοτικό κενό ως τον Μάη είναι περίπου 6 δις, μυθώδη ποσά για την όποια οικονομία πολλώ δε μάλλον για την δική μας. Η ουσιαστική απάρνηση των ιδιωτικοποιήσεων για δεκάδες ρηχούς λόγους, αλλά στο βάθος προς υπεράσπιση του διογκωμένου κρατικού τομέα και του επανορισμού του και ως μεγαλοεπενδυτή, αποτρέπει την αρχή δημιουργίας επενδυτικού κλίματος, επαναφέροντας από την πλάγια κερκοπορτίτσα τις προ Γκορμπατσώφ, οικονομικές επιλογές των αδιέξοδων Σοβιέτ.
Και με την κριτική σ’ όλα τούτα, με την παρανόηση τους για τον εξισωτισμό ευκαιριών σε μια πολιτικά φιλελεύθερη αστική δημοκρατία, σε ανάποδο στρεβλωμένο προς τα κάτω, πως απαντάμε συγκροτημένα; Δεν απαντάμε για την ώρα, γιατί ψυχικά σκιαγμένοι, φοβόμαστε μήπως η απειλή για ρήξη ως αντίδοτο στην άσκεπτη ρήξη, κάπου, κάποτε γίνει αληθινή ρήξη, σύγκρουση πυρηνική.
Σαν τα παιδάκια, που πλήττουν αφόρητα στις συγκεντρώσεις των μεγάλων, αλλά όταν στο τέλος ερωτώνται πως τα πέρασαν απαντούν εμφατικά – πιο πολύ δε γίνεται –…. θαυμάσια.