Με ρωτάνε συνέχεια στις τηλεοπτικές συζητήσεις τι έχετε να πείτε σε έναν πενηντάχρονο που πρόσφατα απολύθηκε, του οποίου η γυναίκα είναι τρία χρόνια άνεργη και τα δυο παιδιά του βγαίνουν χωρίς ελπίδα στην αγορά εργασίας. Επειδή δεν μου αρέσουν τα παραμύθια και τα λόγια παρηγόριας απαντούσα ότι δεν θα του έλεγα τίποτε για τον απλούστατο λόγο ότι κατά πάσα πιθανότητα δεν θα με άκουγε. Μόνο αν δει κάτι να γίνεται θα ακούσει.
Οι άνθρωποι που βρίσκονται σε αυτή τη δραματική κατάσταση αποτελούν την πρώτη ύλη για τους εμπόρους της λαϊκής απελπισίας, τον ΣΥΡΙΖΑ, τους Ανεξάρτητους Ελληνες και τη Χρυσή Αυγή. Οχι όλοι βέβαια, αλλά αρκετοί ώστε να είναι ισχυρό το μέτωπο της δραχμής και της ασυναρτησίας και να διαμορφώνεται μια παρδαλή εκλογική πελατεία, ένα μείγμα Μπέπε Γκρίλο και Μαρί Λεπέν αλά ελληνικά.
Ολα αυτά μέχρι πριν από δεκαπέντε μέρες. Τώρα απαντώ μονολεκτικά: Κύπρος. Και το επιχείρημα είναι τόσο κοντινό και κυρίως τόσο χειροπιαστό και εκκωφαντικό. Γιατί μέσα σε μία βδομάδα συντρίφτηκε το διπλό επιχείρημα των εμπόρων της απελπισίας: ότι δεν μπορεί να μας συμβεί τίποτε χειρότερο από αυτό που περνάει η χώρα μας και κυρίως ότι υπάρχει «μια άλλη πολιτική» εκτός Ευρωζώνης. Αποδείχθηκε ότι υπάρχει χειρότερο και το λένε ολοσχερή καταστροφή και ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση.
Σε μια φυσιολογική χώρα το πάθημα θα είχε γίνει μάθημα και όλες οι δυνάμεις του δημοκρατικού τόξου θα αναζητούσαν ένα modus vivendi ώστε να ξεπεράσουμε τον κάβο και να διαπραγματευτούμε με ενιαίο μέτωπο με τους δανειστές μας.
Εδώ αντιθέτως βιώνουμε την αποθέωση της αυτοκτονικής προοπτικής. Ο ΣΥΡΙΖΑ από τη θέση «το ευρώ είναι το εθνικό μας νόμισμα», που όλοι οι νουνεχείς χαιρετίσαμε, ξαναγυρίζει στη θέση «όχι στο ευρώ πάση θυσία» και τροφοδοτεί τη νομισματική αβεβαιότητα. Διάφοροι απίθανοι σκελετοί βγαίνουν από τα ντουλάπια και ετοιμάζουν σχέδια Β, Γ, Δ και δεν υπάρχει παραδοξότητα που να μην ακούγεται επενδυμένη με σοβαροφάνεια.
Δεξιοαριστεροί εθνικολαϊκιστές, αντί μετά το φιάσκο των απόψεών τους στην Κύπρο να πάνε κάτω από το τραπέζι και να κρυφτούν, σηκώνουν θρασύτατα κεφάλι. Η τρικομματική κυβέρνηση έχει πολλές αδυναμίες. Αποτελεί όμως τη μόνη φωνή λογικής, τη μόνη δυνατότητα. Γι? αυτό ας σταματήσουν ορισμένοι να πυροβολούν το πόδι τους.