Δεινός συνήγορος του εαυτού ο κ. Γεώργιος Κατρούγκαλος, ακαδημαϊκός καθηγητής και υπουργός της «για πρώτη φορά αριστερής κυβέρνησης» κατάφερε τεχνηέντως να μεταθέσει το ζήτημα της ηθικής του ευθύνης από την πολιτική και ιδεολογική του βάση (όπου πράγματι έχει νόημα η ηθική ευθύνη) στο ποινικό επίπεδο όπου οι όροι καταλογισμού είναι τυπικοί και απλώς συμβαδίζουν ενίοτε με υποκείμενες ηθικές παραδοχές. Ο κ. Κατρούγκαλος μάλλον είναι ποινικά αθώος. Πολιτικά και ιδεολογικά, όμως, είναι ξεκάθαρα ελέγχεται. Είναι κλασσικό παράδειγμα προς αποφυγή. Ιδού γιατί.
Στην διάρκεια του πολιτικού ακτιβισμού εναντίον μέτρων που αφορούσαν υπαλλήλους του Δημοσίου, ο κ. Κατρούγκαλος διαμόρφωσε ξεχωριστό πολιτικό προφίλ ως υποστηρικτής του δικαίου τους (του «δίκηου», προτιμότερο). Με αυτό το προφίλ κατέβηκε στις εκλογές και κέρδισε έδρα στο Ευρωκοινοβούλιο με το κόμμα που είχε θέσει στην πολική του ατζέντα πολύ υψηλά τα «δίκια» των εργαζομένων πάν στα οποία ο ίδιος κεφαλαιοποιούσε (στην κυριολεξία) τον ακτιβισμό του. Την ίδια ώρα, όμως, ο κύριος Κατρούγκαλος εψωμίζετο από τον πολιτικοϊδεολογικό ακτιβισμό του. Έκλεινε συμβόλαια και μάλιστα με ιδιαίτερο υψηλό ποσοστό απολαβής με τους «αδικημένους», έχοντας πλήρη επίγνωση ότι υπέρ τους θα δρούσε μια πιθανή κυβέρνηση την οποίας στήριζε a priori ως ιδεολογικά συγγενή του. Ο κύριος Κατρούγκαλος, έτσι, κερδοσκόπησε με επίφαση την ιδεολογική επιλογή του. Αν ήταν ιερωμένος, θα ήταν υπόλογος για το αμάρτημα της σιμωνίας γιατί στην θρησκευτική ιδεολογία έτσι θα ονομαζόταν το παράπτωμά του. Στο πλαίσιο της ηθικής της Αριστεράς, πως μπορούμε να ονομάσουμε το αμάρτημα αυτό;
Εκεί για την ώρα δεν έχει όνομα ί. Τι θα λέγαμε οψιγενώς αν μαθαίναμε τώρα ότι ένας Σταύρος Κανελλόπουλος, ένα Σταύρος Ηλιόπουλος ή ένας Ηλίας Ηλιού για παράδειγμα, πληρώνονταν με χρυσές λίρες όταν υποστήριζαν ως συνήγοροι στα έκτακτα στρατοδικεία και στα δικαστήρια τους αγωνιστές της Αριστεράς ; Απλώς θα λέγαμε ότι δεν είναι Αριστεροί και θα τους χλευάζαμε. Θα νοιώθαμε ότι ενεργούσαν με το ίδιο πρόσχημα που οι μαυραγορίτες στην Κατοχή υποστήριζαν ότι σώζουν (με το αζημίωτο) ανθρώπους από την πείνα! Και θα χαμογελούσαμε ειρωνικά.