Δεν ήταν σαν την άλλη, την παλαιότερη Αριστερά, που ψήφιζε μόνον για τους νεκρούς της και τους «μάρτυρές» της. Δηλαδή μόνο για το παρελθόν!
Αυτόν τον αφορούσε το παρόν και το μέλλον. Πρώτη φορά το έδειξε στην δικτατορία. Ήταν μικρός όταν κηρύχθηκε. Μεγάλωσε όμως μέσα σ’ αυτήν. Τότε λοιπόν αποφάσισε – αυτά είναι και θέμα απόφασης – ότι η ζωή του τον αφορά. Και ότι είναι υπεύθυνος για την ιστορία του.
Έτσι, κορυφαία πράξη αυτοπροσδιορισμού του, ήταν η συμμετοχή του στην Αντίσταση. Η οποία και τον διαμόρφωσε.
Ώσπου τελευταία ήρθαν τα πάνω – κάτω.
Όταν άκουγε τον «σύντροφο» πρωθυπουργό, να καμαρώνει ότι είναι «αστοιχείωτος». Αυτός που πάνω απ’ όλα έβαζε τη μόρφωση. Ή να δηλώνει πως η δικαιοσύνη είναι «θεσμικό εμπόδιο». Αυτός που πήγε φυλακή ή κινδύνεψε να πάει, υπερασπιζόμενος τους θεσμούς της δημοκρατίας.
Όταν διαπίστωσε ότι επιχειρούν να μεταστρέψουν τους συμπολίτες του σε «τοξικοεξαρτημένους» από τα επιδόματα της εξουσίας υπηκόους. Αυτός που διδάχτηκε από τους σοφούς του, ότι η δημοκρατία είναι δημιουργία των «ελεύθερων παραγωγών» και όχι των εξαρτημένων υπηκόων οποιουδήποτε ηγεμόνα.
Όταν εισέπραξε ως «τυραννία της αγένειας» και γι’ αυτό ως προσωπική προσβολή, τον ενικό της εξουσίας του πρωθυπουργού μέσα στην Βουλή. Αυτός που φόρεσε γραβάτα για να δικαστεί στο στρατοδικείο.
Όταν τρόμαξε από την ύβρη της υπέρβασης από την κυβέρνηση, όλων των άγραφων κανόνων αυτοπεριορισμού της δημοκρατίας. Αυτός που ήξερε καλά ότι δημοκρατία είναι, πρώτα απ’ όλα, «το καθεστώς του αυτοπεριορισμού».
Τότε ακριβώς, ως άμυνα απέναντι στην ύβρη, ξύπνησε μέσα του ο «Αντιστασιακός». Και είπε «ως εδώ».
Άλλωστε και όταν αντιστάθηκε στην δικτατορία, δεν ήταν κανένας ήρωας. Ένα φοβισμένο παιδί ήταν, που υπερασπιζόταν την αξιοπρέπειά του.
Έτσι, με όρους «ετερογονίας των σκοπών», η κυβέρνηση δημιούργησε με την στάση της, ένα νέο αντιΣΥΡΙΖΑ ρεύμα της Αντιστασιακής Αριστεράς. Το οποίο μάλιστα, μετά και τον «εξοστρακισμό» – κατά την έκφραση του Τάσου Γιαννίτση – του Ευ. Βενιζέλου από το ΚΙΝΑΛ, στρέφεται πλέον προς τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Αναζητώντας το στοιχειώδες. Ανάχωμα στην ύβρη. Για την αξιοπρέπειά τους και πάλι δηλαδή…