Η ανάγκη ύπαρξης του “Μεσαίου” χώρου, στην πολιτική μας ζωή, είναι στόχος εθνικής προτεραιότητας…
Δεν αφορά στη μικρή συγκυρία ούτε στον μεσοβραχυπρόθεσμο, επόμενο, κοινοβουλευτικό κύκλο, όσος και αν είναι αυτός.
Αφορά στην οικοδόμηση μιας “μεταμνημονιακής” Ελλάδας της επόμενης δεκαετίας, με συμπεφωνημένους κάποιους κοινούς εθνικούς στόχους και με κουλτούρα συνέπειας στην υλοποίηση τους.
Προφανώς και ο χώρος αυτός δεν μπορεί να αποτελεί αποκλειστικό προνόμιο έκφρασής του, από οποιουσδήποτε συγκεκριμένους, ούτε κληρονομικό ιδιοκτησιακό πεδίο.
Όσοι και όποιοι διεκδικούν την εκπροσώπησή του, πρέπει διαρκώς να εργάζονται, να αποδεικνύουν την αναγκαιότητά του και να εναρμονίζονται με τις διεθνείς εξελίξεις και δίκαια, στο εθνικό και ευρωπαϊκό γίγνεσθαι…
Βασικό στοιχείο του είναι τα προγραμματικά του προτάγματα, πάνω στα οποία οικοδομείται η αναγκαία και η υποχρεωτική, για το συγκεκριμένο χώρο (αν δεν θέλει να ετεροπροσδιορίζεται), πολιτική των συμμαχιών του.
Κατά τούτο η πρωτοβουλία της πολιτικής παρέμβασης, έτσι όπως εξελίσσεται με την προσπάθεια περί “Γέφυρας”, όχι μόνον δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις ανάγκες προγραμματικής αναζήτησης συγκλίσεων στα πλαίσια των εθνικών πολιτικών σχηματισμών, αλλά υπονομεύει αυτή την προοπτική και για την επόμενη φάση, που δεν θα ορίζεται από τις προεκλογικές επικοινωνιακές ανάγκες και πρακτικές.
Προφανώς η αντιπαράθεση με αυτή την πολιτική δραστηριότητα δεν μπορεί παρά να είναι πολιτική και προγραμματική και να μην εστιάζεται σε περιπτωσιακές ,ατομικές συμπεριφορές και χαρακτήρες.
Όποιος και όσοι το επιχειρούν, δεν κάνουν ένα απλό επικοινωνιακό λάθος αλλά δίνουν τη δυνατότητα της ηθικής νομιμοποίησης προσωπικών στρατηγικών, υποβαθμίζοντας την αναγκαιότητα του ώριμου πολιτικού συλλογικού αναστοχασμού, με απολογισμούς αυτοκριτικές και διακαιώσεις…
Δεν μπορεί, ένας μεγάλος αριθμός, από αυτούς με τους οποίους έχεις κατά καιρούς συνεργαστεί και ενδεχομένως αναδείξει, να τρελάθηκαν και μέσα σε λίγο χρόνο να εξελίχθηκαν σε γυρολόγους, τυχοδιώκτες, θεσιθήρες και άλλα σχετικά “θυμικής εκτόνωσης”…
Προφανώς κάποιο πρόβλημα είχες/έχεις στην πολιτική σου για την ανάδειξη- αξιοποίηση στελεχών και στις πολιτικές σου συμμαχίες, με πρόσωπα και συλλογικότητες (μικρές ή μεγάλες). Εκεί κρίνονται η ηγεσίες και οι πολιτικές επιλογές στη συγκρότηση κομμάτων εξουσίας.
Η πολιτική είναι αναμφίβολα πεδίο σύγκρουσης. Εργαστήρι συμβιβασμού και ισορροπιών στις διευθετήσεις των διαφορετικών συμφερόντων.
Δεν έχω καμιά αμηχανία πλέον με αυτό που συμβαίνει με πολλούς καλούς φίλους.
Αναφέρομαι σε αυτούς που προχθές ένοιωσαν να εκφράζονται, με αυτό που επιχειρείται και παρουσιάστηκε, στο κλειστό γήπεδο του Γαλατσίου. Εκτιμώ όμως πως δεν έχει, ανεξαρτήτως των επιθυμιών, καμία άλλη στόχευση, πέραν της εξυπηρέτησης εκλογικών αναγκών…
Αναφέρομαι όμως και σε αυτούς που νοιώθουν πικραμένοι, προδομένοι από τους προηγούμενους και έχουν βαλθεί να “πνίξουν το δίκιο τους” στο ποτήρι της μισαλλοδοξίας και ως “εισαγγελείς” μάχονται στο στίβο της απονομής του πλέον καταδικαστικού χαρακτηρισμού, αυτών των “άλλων” που έκαναν την πολιτική επιλογή συμπόρευσης, στην ουσία, με τον ΣΥΡΙΖΑ και των εν γένει αντίστοιχων προδοτών…
Προφανώς και δεν είναι “καιροσκόποι”, “τυχοδιώκτες”, “γυρολόγοι” και άλλα τιμητικά που τους αποδίδονται, όλοι/ες όσοι συμμετέχουν στο εγχείρημα της Προοδευτικής Συμμαχίας. Αναμφιβόλως υπάρχουν και αυτοί/ες…
Προφανώς και δεν είμαστε στρατευμένα “δεξιά υποστυλώματα”, ούτε όλοι συμβιβασμένα συντηρητικά ανθρωπάκια, όσοι/ες συνεχίζουμε να υποστηρίζουμε το “Κίνημα Αλλαγής” και κάποιοι/ες άλλοι/ες το “Ποτάμι”, στη παρούσα φάση, με τις επί μέρους συμφωνίες ή και διαφωνίες μας, όπως γίνεται πάντα σε συλλογικά υποκείμενα.
Όλοι κάνουμε κάποιες επιλογές με βάση τα δικά μας συστήματα αρχών, αξιών, κινήτρων, εκτιμήσεων και προθέσεων.
Αυτές θα αντιπαραθέσουμε και στο τέλος με αυτές θα κριθούμε…
Στη μικρή αυτή χώρα, την Ελλάδα, γνωριζόμαστε, καταλαβαίνουμε και έχουμε καταγράψει ποιος είναι τι, τι έχει κάνει και γιατί το κάνει. Αναφέρομαι και στους “Κήνσορες”, αλλά πολύ περισσότερο και στους “Τιμητές”. Εμείς πρέπει να προκρίνουμε τη σημασία ενός χώρου για τους “Θεράποντες”…
Θα συνεχίσουμε να σεβόμαστε τις διαφορετικές επιλογές, θα τις κρίνουμε και θα αντιπαρατεθούμε με αυτές προγραμματικά και πολιτικά…
Θα προσπαθήσουμε να απομονώσουμε την εύκολη και ανώδυνη καταγγελία προσώπων, αξιοποιώντας ότι χειρότερο από την κουλτούρα της πολιτικής ιστορίας της εν γένει Αριστεράς, αυτήν του “Σταλινισμού”…
Εμείς θα επιλέξουμε να αντιπαρατεθούμε με τις επιλογές και τις απόψεις αυτών των φίλων και όχι με τα ίδια τα πρόσωπα και τις ενδεχόμενες αδυναμίες τους, με ερμηνείες πιθανών επιδιώξεών τους και προθέσεων τους…
Επιλέγουμε να ασκήσουμε πραγματική αντιπολίτευση, προγραμματικού και όχι δομικού χαρακτήρα. Σε αυτή τη φάση η προγραμματική ΣΥΝπολίτευση είναι επιλογή δικαίωσης της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ της δεκαετίας που μας πέρασε, μιας και δεν συνοδεύεται από απτές, σαφείς και διατυπωμένες δεσμεύσεις, προγραμματικές και εθνικής στρατηγικής…