Τι τρέφει την Χρυσή Αυγή; Τι την έφερε στην Βουλή και τι συντηρεί την δημοσκοπική της δύναμη στα επίπεδα του 8%;
Η εύκολη, τετριμμένη απάντηση στο ερώτημα είναι: Τα μνημόνια. Η σωστή απάντηση είναι: Η ανοχή.
Χρόνια ολόκληρα, η βία των ταγμάτων εφόδου, πρώτα σποραδική, εναντίον αριστερών φοιτητών, κατόπιν συστηματική, καθημερινή, εναντίον μεταναστών, περνούσε σχεδόν απαρατήρητη. Τα Μέσα σφύριζαν αδιάφορα, οι διωκτικές αρχές έκαναν πως δεν έβλεπαν (όταν δεν κυνηγούσαν τα θύματα αντί τους θύτες), τα δικαστήρια ανέβαλαν επ αόριστον.
Η ατιμωρησία, η ανοχή, το ακαταδίωκτο, εγκατέστησαν στην συνείδηση κάποιων πληθυσμών του πολύπαθου κέντρου της Αθήνας πρώτα, της χώρας ολόκληρης κατόπιν, τους μελανοχίτωνες ως φρουρούς του νόμου, δημιούργησαν γύρω τους κύκλους οπαδών.
Κι έπειτα ήρθε η εκτόξευση από το 0,29% των εκλογών του 2009 στο 6,97% των εκλογών του 2012.
Ακολούθησε μια καταιγίδα βίας, που διήρκεσε 15 μήνες.
Επιθέσεις την νύχτα εναντίον μεταναστών, επιδρομές την ημέρα σε μαγαζιά αλλοδαπών και λαϊκές αγορές, μαχαιρώματα και ξυλοδαρμοί μέχρι και στις σχολικές αυλές. Πάντα υπό την γενική ανοχή, πάντα με την ασυλία του ακαταδίωκτου. Με τις διωκτικές αρχές να κοιτούν από την άλλη μεριά και τους μελανοχίτωνες να προσκαλούνται για λαϊφ στάιλ πορτρέτα σε εκπομπές της τηλεόρασης.
Τον Σεπτέμβριο του 2013, η ανοχή τερματίστηκε. Ή έτσι πιστέψαμε.
Η δολοφονική ενέδρα στους συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ πρώτα, η δολοφονία του Παύλου Φύσσα κατόπιν, έφερε μια απότομη αφύπνιση των αρχών. Ο Νίκος Δένδιας, ως υπουργός, ξέθαψε δεκάδες ξεχασμένες υποθέσεις βίας, κατέβασε από τα ράφια σκονισμένες δικογραφίες που περίμεναν υπομονετικά την παραγραφή, τις συνδύασε, τις έστειλε στην Δικαιοσύνη κι εκείνη- επιτέλους- απήγγειλε κατηγορία εναντίον μιας εγκληματικής οργάνωσης που υποδυόταν το πολιτικό κόμμα.
Έχουν περάσει από τότε 44 μήνες. Κι ούτε φωνή, ούτε ακρόαση. Κάπου, σε κάποιες δικαστικές αίθουσες σέρνεται, κρυμμένη από το δημόσιο βλέμμα, μια δίκη που κάποτε, σε κάποια τέρμινα, ίσως τελειώσει.
Στην Βουλή ένας σκληρός πυρήνας αμετανόητων νοσταλγών του ναζισμού, μαζί με κάποιους πολιτευόμενους συνοδοιπόρους τους, υποδύεται την τρίτη κοινοβουλευτική δύναμη της Δημοκρατίας. Οι υπόλοιποι συχνά τους αντιμετωπίζουν ως ένα κανονικό κόμμα που, πολύ φυσικά, βρίσκεται εκεί, ανάμεσά τους.
Η προηγούμενη Πρόεδρος της Βουλής έμοιαζε να τους φλερτάρει κανονικά. Κι εκείνοι, λουφαγμένοι για λίγο, άρχισαν σιγά-σιγά, όλο και πιο συχνά όσο η δικαστική απειλή έμοιαζε να εξατμίζεται στον μακρόσυρτο χρόνο, να επιστρέφουν στα βασικά. Στην συμπεριφορά μιας πολιτικής ομάδας για την οποία η βία δεν είναι ένα μέσον, ανάμεσα σε άλλα. Είναι η ουσία της, ο πυρήνας της ιδεολογίας της.
Η απρόκλητη και χυδαία επίθεση εναντίον του Νίκου Δένδια στην Βουλή, σε αυτό το περιβάλλον θα μπορούσε να είναι ένα ακόμη φρένο σε αυτήν την ανεπαίσθητη, μοιραία ολίσθηση προς την ανοχή και την δια της ανοχής νομιμοποίηση του τερατώδους. Έτσι ήλπισα προς στιγμήν. Κι έπειτα διάβασα την ανακοίνωση της Νέας Δημοκρατίας- του κόμματος που φέρει ως τίτλο τιμής την διακοπή της ανοχής και του οποίου στέλεχος είναι ο Νίκος Δένδιας. γενναίος υπουργός τότε, γενναίως προπηλακισθείς σήμερα.
Την παραθέτω ολόκληρη:
«Η προκλητική και τραμπούκικη επίθεση Κασιδιάρη στον Κοινοβουλευτικό Εκπρόσωπο της Νέας Δημοκρατίας κ. Νίκο Δένδια δείχνει ότι, για μια ακόμη φορά, η Χρυσή Αυγή διευκολύνει τον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτήν τη φορά, για να αποπροσανατολίσει την κοινωνία και η Κοινοβουλευτική πλειοψηφία να περάσει το πιο σκληρό και επώδυνο Μνημόνιο»
Μάλιστα! Ως εάν η βία ενός νοσταλγού του Χίτλερ μέσα στην αίθουσα της Βουλής εναντίον ενός βουλευτή της Δημοκρατίας να είναι ένας ήσσονος σημασίας, δευτερεύων περισπασμός, απέναντι στην κοινοβουλευτική συζήτηση για το νέο μνημόνιο!
Ως εάν αυτή η συζήτηση να ήταν, για την Δημοκρατία μας, σημαντικότερη προτεραιότητα από τον οριστικό τερματισμό της ανοχής απέναντι στους φορείς της αντιδημοκρατικής βίας!
Ελπίζω οι συντάκτες της ατυχούς ανακοίνωσης να την ξαναδιαβάσουν προσεκτικά και να συνειδητοποιήσουν την ύβρι. Και να την διορθώσουν.