Οι ιστοριογράφοι, ανεξάρτητα από την σχολή θεώρησης, κατατάσσουν τις περιόδους της κοινωνικής διαχρονίας με βάση τις αποτυχίες ή τις επιτυχίες στα μείζονα ζητήματα. Η ηθικοποίηση της πολιτικής ως όπλο άσκησης εξουσίας, ουδέποτε προώθησε την πρόοδο. Κι αυτό για έναν πολύ απλό λόγο. Η συλλογική ζωή ουδέποτε έχει ήθος αφού αποτελείται από το ανομοιογενές μείγμα των ηθών των πολιτών, που συμμετέχουν σ΄αυτήν. Συνεπώς η συνολική επίκλησή της είναι μια μορφή στάχτης στα μάτια.
Η Δημοκρατία του Περικλή, του Εφιάλτη, του Κλεισθένη αναφέρεται ως φωτεινή καίτοι ο ίδιος ο Περικλής απροκάλυπτα είχε στοχοποιηθεί από τον Αλκιβιάδη για επιλήψιμες ενέργειες, που ουδέποτε απεδείχθησαν.
Στον Ελ.Βενιζέλο καταλογίστηκαν αρκετά – χωρίς όμως να πάρουν σάρκα και οστά – κυρίως εξαιτίας της πολυπραγμοσύνης του εμπίστου του Παύλου Γύπαρη.
Ο Χ. Τρικούπης εγκαλείτο πως ζητούσε πιο πολλά δάνεια για τον εκσυγχρονισμό των υποδομών απ΄ότι απαιτείτο, κι αυτό το έκανε για ίδιον όφελος.
Ας πάμε και στην φίλη Πορτογαλία, όπου η αποδεδειγμένη ενοχή του πρώην Π/Θ Σόκρατες καθόλου δεν μείωσε την προσφορά του ως Κυβερνήτη την περίοδο της κρίσης.
Όσοι επικαλούνται μέτριες κοινωνίες αγγέλων, που τις φτιάχνουν μάλιστα με ανέντιμους και επιλήψιμους ποιοτικά τρόπους ουσιαστικά αναπαράγουν με άλλο τρόπο τις κατεξοχήν διεφθαρμένες κοινωνίες της ιστορικής εξέλιξης …τις παλιές τυραννίες, την φεουδαρχία , τον σταλινισμό και τις ομοιομορφίες των φάτσιο, των ναζί, της ισπανικής 5ης Φάλαγγας.
Η ισχύς μιας χώρας καθορίζεται από το πώς αυτή – δια της διακυβερνήσεως από εκλεγμένη ελίτ – αντιλαμβάνεται εντός της πραγματικότητος δυνατότητες και αδυναμίες. Σ΄αυτό το πλαίσιο η επικοινωνιακή λαθραία ποινικοποίηση τμήματος της πολιτικής ελίτ, που φυσικά δεν είναι η εύλογη παρέμβαση της Δικαιοσύνης μα κυρίως προπαγανδιστική φαντασιακή πραγμάτωση ευτελισμού αντιπάλων και αποκρουστικός σκελετός κάλυψης των αδυναμιών ασκήσεως γενικότερης πολιτικής, είναι κύρια αιτία απίσχνασης του κορμού της χώρας.
Στην εξωτερική πολιτική μεταπολιτευτικά και στον άξονα των σχέσεων με την Τουρκία και τις επιμέρους βαλκανικές συνέργειες, ίσαμε τώρα, υπήρξε μια συνέχεια του ενός προς τον άλλο. Την πρώτη περίοδο Κ. Καραμανλή και την σταδιακή αποφόρτιση από κοινού με τον Μπουλέντ Ετσεβίτ – που άρχισε τέτοιο καιρό το 1976 στην χιονισμένη Ελβετία – διαδέχθηκε μια αμφίθυμη μεν , όχι ανατρεπτική δε απόπειρα προσέγγισης του Α. Παπανδρέου με τον Τ. Οζάλ, πάλι στην Ελβετία το 1987. Αξίζει να σημειωθεί η ευφυής σύλληψη Καραμανλή, που βελτίωσε θεαματικά ο Παπανδρέου για την μόνιμη υπέρ μας διάθεση της Ζιβκοφικής Βουλγαρίας. Σιγά σιγά ένα επιτελείο εμπειρογνωμόνων διάβαζε και ανέλυε τις εκάστοτε αναζητήσεις των Τούρκων και αναλόγως εισηγείτο προς την Κυβέρνηση. Αποκορύφωμα ήταν η ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ/ΟΝΕ κάτι που μόνον με την κρυφή Μεραρχία του Γ. Παπανδρέου μπορεί να συγκριθεί…ως σύλληψη εννοώ , μιας και η ένταξη είναι μόνιμη ασπίδα. Αν ετούτες τις στιγμές ο Αναστασιάδης δεν ήταν Ευρωπαίος εταίρος τα γεωτρύπανα είτε θα είχαν απαλλοτριωθεί είτε θα στρέφονταν ως ακόντια κατά του νησιού. Η Χάγη τέλος ήταν ένας άλλος αφοπλισμός στα πλαίσια του Δικαίου, Διεθνούς και Ναυτικού.
Η ακολουθούμενη τα 3 τελευταία χρόνια εξωτερική πολιτική δεν έχει καν το στάτους της στραβής πυξίδας , δεν υπάρχει απλώς πυξίδα.
Μη έχοντας αναλύσει την ανά φάσεις γεωπολιτική τόσον της τωρινής εθνολαϊκιστικής Τουρκίας όσο και των διεργασιών στην σύνολη Βαλκανική, παίζει η Κυβέρνηση τάβλι εκ των πραγμάτων. Το γιατί συνέβη αυτό που συνέβη με τους συμπατριώτες στρατιωτικούς της μεθορίου του Έβρου ενώ παλιότερα συνέβαινε το ίδιο χωρίς ν΄ανοίγει ρουθούνι δείχνει την αβελτηρία στην άσκηση εθνικής εξωτερικής πολιτικής και την μειωμένη – σε επικίνδυνο βαθμό – αντιληπτικότητα της Κυβερνήσεως. Αντί να ψάχνουν τα πως και τα γιατί, όλοι με πρώτο τον ΠτΔ αναλίσκονται σε επικολυρικές κορώνες περί πατρίων. Και το αστείο είναι πώς να εμπιστευθείς έναν Πρόεδρο, που όταν προ ετών σε τηλεοπτική εκπομπή του εδόθη η ευκαιρία να αντιδράσει στην ΧΑ δειλιάζοντας το άφησε στον παρουσιαστή Γ. Παπαδάκη.
Η λανθασμένη ανάγνωση των τωρινών επιδιώξεων της γείτονος, που είναι στην ίδια τροχιά με την επιχείρηση μετατροπής μιας ατελούς κοσμικής Δημοκρατίας σε πουτινική φεουδαρχία ισλαμικής κοπής και η φωνακλάδική καναπεδίστικη μαγκιά της κυβερνώσας ελίτ περί εθνικών δικαίων, μας κάνει να αντιληφθούμε –έστω μερικώς – την υπόθεση της Αδριανούπολης και τα επεισόδια με την ακταιωρό του Λ.Σ.
Η ίδια επιπολαιότητα , η απλοϊκή ανάγνωση των καταστάσεων εμφανίζεται στην επίσης τζάμπα μαγκιά της καθαρής – λεγόμενης – εξόδου. Κι όταν τα επιχειρήματα είναι σαθρά και ερειπώνουν φτιάχνεται πολεμικός αντιπερισπασμός κατά του Γ. Στουρνάρα κά….
Η Ελλάδα είναι ανίσχυρη πιά και ως τέτοια είναι φτωχός συγγενής, ακόμα και άθυρμα στα χέρια ανθρώπων που διεκδικούν την θεσμική αλλοτρίωση για να επιβιώσουν.
Όταν, ομόρροπης κρίσης με μας , χώρες ισχυροποιούνται η Ελλάδα – ταυτισμένη με την ανίκανη εμμονική αντίληψη της συστηματικής εγγενούς απραξίας – είναι ένα κύμβαλο αλαλάζον την παρακμή, την μέσα και εκ των πραγμάτων την έξω. Όταν δεν υπάρχουν όρια άσκησης εμπράγματης πολιτικής η χώρα θα απειλείται από αυτούς , που έχουν εθνική εξωτερική πολιτική του γούστου τους κι από την ίδια την κοινωνία, που θυματοποίηθηκε αναίτια και ανερμάτιστα από τον κάθε μορφής θεσμικό ημι-ολοκληρωτισμό…