Είναι απολύτως κατανοητό γιατί ο υπουργός Άμυνας Π. Καμένος ενδιαφέρεται για τις στρατιωτικές παρελάσεις, τα εμβατήρια και τις χαμηλές πτήσεις πολεμικών αεροσκαφών πάνω από την Αθήνα στους σημερινούς εορτασμούς: με τον εθνολαϊκισμό απέκτησε την προίκα του στην πολιτική, σε αυτόν ποντάρει και μ’ αυτόν θα πορευτεί και στο μέλλον.
Όμως γιατί η «πρώτη φορά Αριστερά» που καταδίκαζε πάντοτε τους στρατόκαυλους και τις πολεμικές φιέστες και τασσόταν παγίως κατά των παρελάσεων, δέχεται να παίξει στο χουντικής αισθητικής πανηγύρι των εθνικοψεκασμένων ;
Τι κερδίζει ο ΣΥΡΙΖΑ από το ζαβλάκωμα του κόσμου μέσα από πατριωτικά εμβατήρια, γυαλισμένα άρβυλα και μπάντες του στρατού να παίζουν δημοτικά τραγούδια ;
Θα περίμενε κανείς ότι ο κ. Τσίπρας που θέλει να εμφανίζεται ως ο εκπρόσωπος της πολιτικής αλλαγής στον τόπο – ο επικεφαλής της νέας Αριστεράς στην Ελλάδα – όχι μόνο θα καταργούσε μια για πάντα τις στρατιωτικές παρελάσεις αλλά και θα τις αντικαθιστούσε με εορτασμούς ειρήνης και πολιτισμού .
Με εκδηλώσεις θα είχαν ως επίκεντρο τον άνθρωπο, τις δυνατότητες που έχει η Ελλάδα να ανοίξει νέους δρόμους , να κατακτήσει αγορές με υψηλής ποιότητας προϊόντα , να επενδύσει στην παιδεία και στην επιμόρφωση του πληθυσμού για να αποκτήσει καινούργιες δεξιότητες.
Αν αυτού, τανκς, αεροπλάνα, πύραυλοι, κομάντος, βατραχάνθρωποι και πατριωτικά εμβατήρια που εκθειάζουν την στρατιωτική αρετή των Ελλήνων και την Ελλάδα που ποτέ δεν πεθαίνει σκορπίζοντας του εχθρού τα φουσάτα.
Το χειρότερο: μόνο αυταρχικά καθεστώτα και υπανάπτυκτες πολιτικά χώρες ( Βόρεια Κορέα, Κίνα, Ιράν κλπ) επιμένουν σήμερα στις μεγάλες στρατιωτικές παρελάσεις της εποχής του Ψυχρού Πολέμου για να περάσουν μηνύματα ισχύος και εθνικής ανεξαρτησίας .
Αντίθετα πανίσχυρες στρατιωτικά και τεχνολογικά χώρες όπως οι ΗΠΑ -που θεωρούν ότι τέτοιου είδους στρατιωτικές παρελάσεις είναι δαπανηρές και άσκοπες γιατί μεταφέρουν μηνύματα μίσους και αλαζονείας- προτιμούν εκδηλώσεις χαράς. Με πυροτεχνήματα, μαζορέτες, δημοτικές μπάντες και άρματα καρνάβαλου απ’ όπου μασκαρεμένοι ήρωες της αμερικανικής ανεξαρτησίας πετούν καραμέλες και σερπαντίνες .
Τόχουμε πεί πολλές φορές: η αγάπη για την πατρίδα δεν φαίνεται μέσα από τις παρελάσεις, τα εμβατήρια και τις φουστανέλες. Ούτε από τους «δεκάρικους» με την ευκαιρία της 25ης Μαρτίου.
Φαίνεται από τους φόρους που πληρώνουν οι πολίτες για να στηρίξουν το ελληνικό κράτος και τους οικονομικά ανίσχυρους συμπατριώτες τους , από την αποφασιστικότητα των πολιτικών να αντιμετωπίσουν τα πραγματικά προβλήματα της χώρας και τα βάλλουν με τα συμφέροντα κι όχι να εκμεταλλευτούν την θέση τους για να κερδίσουν περισσότερα χρήματα, από την ετοιμότητα του πολίτη να αφιερώσει εθελοντικά λίγο από τον σπάνιο –πλέον- ελεύθερο χρόνο του για να προσφέρει στον διπλανό του που έχει την ανάγκη του .
«Μη ρωτάς τι μπορεί να κάνει η χώρα σου για σένα αλλά τι μπορείς να κάνεις εσύ για τη χώρα σου» όπως έλεγε και ο Τζον Κένεντι.
Και αν δει κανείς την πραγματικότητα, παρά τα μεγάλα λόγια , και τις επετειακές εξάρσεις αγάπης για την πατρίδα μας, είμαστε πολύ λιγότερο πατριώτες από πολλούς άλλους λαούς.