Οι συνειρμοί μπερδεύονται τις ώρες αυτές ανάμεσα στην παράδοση, την ελπίδα και την πραγματικότητα. Φεύγει η σκέψη στο μέλλον προσπαθώντας να μαντέψει το τέλος της μεγάλης περιπέτειας που βιώνουμε για δέκα περίπου πέτρινα χρόνια. Τα μαντάτα δεν είναι και τα καλύτερα.

Η έξοδος από την κρίση δεν έρθει βέβαια με την έξοδο από τα μνημόνια – που κι αυτή είναι συζητήσιμη – όπως διαλαλεί η κυβέρνηση, ούτε και με μια απλή κυβερνητική εναλλαγή, όπως ευαγγελίζεται η αξιωματική αντιπολίτευση.

Το τέλος της περιπέτειας προϋποθέτει ν’ αλλάξουν όλα όσα μας έβαλαν στην περιπέτεια και οι πιο σκληρές αλλαγές δεν είναι δυστυχώς αυτές που πληρώσαμε ακριβά μέχρι σήμερα. Είναι αυτές που κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε την αναγκαιότητά τους, το πελατειακό μας κράτος, τα συντεχνιακά κεκτημένα μας η νοοτροπία του βολέματός μας. Είναι αυτό το διαιωνιζόμενο «ή εμείς ή αυτοί» που νομίσαμε για μια στιγμή ότι – αυτό τουλάχιστον – το είχαμε ξεπεράσει και που ήρθε αυτή η κυβέρνηση, εκπροσωπώντας την παράταξη που υπέφερε περισσότερο από τον διχασμό, να το ξαναθυμίσει με τον χειρότερο τρόπο.

Η δική μας Ανάσταση δεν εξαρτάται από την θεία παρέμβαση. Τον λίθο του μνημείου πρέπει να τον κυλίσουμε μόνοι μας.

Σημείωση: Η πρόταση του Κυριάκου Μητσοτάκη για αμοιβαία αποδοχή από κυβέρνηση και αντιπολίτευση των προτεινόμενων για αναθεώρηση άρθρων κι από τις δύο πλευρές, είναι στη σωστή κατεύθυνση. Αναγκάζει τον πρωθυπουργό να αποδείξει ότι η αποδοχή της πρότασης του Κινήματος Αλλαγής δεν ήταν ένα επικοινωνιακό τρικ και ταυτόχρονα απαντά σε όσους έσπευσαν να αποκλείσουν εκ των προτέρων κάθε συζήτηση με την κυβέρνηση για το κρίσιμο αυτό θέμα.