Η ανάσταση της Ελλάδας, δεν ήρθε ούτε φέτος! Και μάλλον, αν συνεχίσουμε να πορευόμαστε μ’ αυτά τα μυαλά, θα περάσουν πολλά Μ. Σάββατα μέχρι να την γιορτάσουμε… Το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι, υπεραμυνόμενοι των όποιων κεκτημένων του παρελθόντος και κηρύσσοντας μια νέα εθνική αντίσταση κατά της παραμικρής μεταρρύθμισης, νομίζουμε ότι θα… καθαρίσουμε κάποια στιγμή με την κρίση και θα επανέλθουμε σιγά-σιγά στις παλιές, καλές μέρες! Το μόνο που καταφέρνουμε είναι να βυθιζόμαστε ολοένα και πιο πολύ και να βιώνουμε με δραματικό τρόπο τις συνέπειες της νοοτροπίας μας αυτής.
Γιατί καθυστερώντας τις ουσιαστικές, ριζικές και αυτονόητες θεσμικές, οικονομικές και κοινωνικές μεταρρυθμίσεις, αναγκαζόμαστε να υποστούμε μειώσεις και περικοπές εσόδων -που δεν έχουν φυσικά καμιά σχέση με μεταρρυθμίσεις- για να καλύψουμε κάπως το δημοσιοοικονομικό μας έλλειμμα, που δεν μπορούν -και δεν θέλουν πια- να το επιβαρύνονται οι εταίροι μας. Ο κύκλος της ανατροφοδοτούμενης ύφεσης, καλά κρατεί.
Η… ευρωπαϊκή εβδομάδα της ΔΗΜΑΡ, ήταν χρήσιμη -πέραν όλων των άλλων- και για την διαπίστωση των δικών μας, των ελληνικών καθυστερήσεων και της λαθεμένης αντίληψης που εξακολουθούμε να διατηρούμε σε πολλά ευρωπαϊκά θέματα.
– Ζητάμε μεγαλύτερη οικονομική βοήθεια σε χρηματοδότηση και επιδοτήσεις, αλλά δεν καταφέρνουμε να απορροφήσουμε το μεγαλύτερο μέρος των ποσών που μας έχουν ήδη χορηγηθεί. Ούτε είναι βέβαια επαρκής εξήγηση ότι είμαστε στο μέσο όρο της ευρωπαϊκής απορροφητικότητας, γιατί εμείς θα έπρεπε να είμαστε στο… 110%!
– Ζητάμε ανακατανομή των κονδυλίων στα διάφορα ταμεία, αλλά δεν έχουμε υποβάλει συγκεκριμένο σχέδιο για ποια ποσά, από πού και πού θέλουμε να μεταφερθούν. Τις ανάγκες και τις δυνατότητές μας, εμείς πρέπει να τις προγραμματίσουμε και μετά να ζητήσουμε την υλοποίησή τους από τους διάφορους επιτρόπους!
– Ζητάμε επενδύσεις για ν’ ανοίξουν έργα και να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας, για ν’ αντιμετωπίσουμε το πιο κρίσιμο πρόβλημα της κοινωνίας μας μέσα από συνθήκες ανάπτυξης, αλλά καθυστερούμε απελπιστικά ν’ αλλάξουμε όλα όσα μπορούν να διευκολύνουν και να ενθαρρύνουν τις ελληνικές ή ξένες επενδύσεις. Η γραφειοκρατία –βλέπε… μιζοκρατία- ζει και βασιλεύει, οι αρμοδιότητες παραμένουν… συναρμοδιότητες περισσότερων υπουργείων και οργανισμών, το κτηματολόγιο διαιωνίζεται, οι απαλλοτριώσεις εκκρεμούν -όπως και τόσα άλλα κρίσιμα ζητήματα- για δεκαετίες σε μια βαλτωμένη δικαιοσύνη, πολλά απ’ αυτά που πρέπει να γίνουν απαιτούν συνταγματικές αλλαγές που χρειάζονται πολλές τετραετίες…
– Ζητάμε, για να έρθω και στα πιο μικρά -που όμως φανερώνουν πολλά- να αυξηθεί η ευρωπαϊκή ποσόστωσή μας στην αλίευση του κόκκινου τόνου. Οι ποσοστώσεις αυτές, βέβαια, υπολογίστηκαν στη βάση των στοιχείων που έδωσαν οι αλιείς κάθε χώρας-μέλους για τα προηγούμενα χρόνια. Και οι δικοί μας έδωσαν μικρότερες ποσότητες, φοβούμενοι ότι αν έπαιρνε τα στοιχεία η εφορία, θα πήγαινε για έλεγχο…
Η… καλή Ευρώπη λοιπόν και η κακή Ελλάδα; Σε καμία περίπτωση. Αντίθετα, η σημερινή Ευρώπη, αντί να βαδίζει προς τη σύνθεση των διαφορετικοτήτων και την ενοποίησή της, βαδίζει, ολοένα και περισσότερο προς μια Ευρώπη – άθροισμα χωρών, μια Ευρώπη συνεχούς σύγκρουσης οικονομικών και άλλων συμφερόντων, μια Ευρώπη της αποσύνθεσης. Το όραμα της ευρωπαϊκής ομοσπονδίας ξεθωριάζει συνεχώς, το ανησυχητικά αυξανόμενο ποσοστό των ευρωσκεπτιστών -και στη χώρα μας- σ’ αυτό οφείλεται και όχι στην… ελκτικότητα των εναλλακτικών λύσεων των αντιευρωπαϊστών. Και αυτό θα συνεχίζεται όσο η πλειοψηφία στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο και σε όλα τα θεσμικά όργανα θα παραμένει σε συντηρητικά χέρια, στα χέρια αυτών που συνεχίζουν να… ονειρεύονται μια Ευρώπη λιτότητας και φτώχειας, στη θέση μιας κοινής ευρωπαϊκής ανάπτυξης που θα γίνεται με τη συναίνεση της κοινωνίας, τη συμμετοχή και την ευημερία της!
Στη μεγάλη αυτή προσπάθεια αλλαγής των πολιτικών ευρωπαϊκών συσχετισμών, δεν θα έχουμε απέναντί μας το ισχυρό μπλοκ των δυνάμεων της συντήρησης, μόνο. Θα έχουμε και τις δυνάμεις εκείνες, της χώρας μας για παράδειγμα, που υπόσχονται έναν… παράδεισο έξω από την Ευρώπη. Τις δυνάμεις, που στο όνομα μιας δήθεν «αριστερής κυβέρνησης» -που έριξαν στους αριστερούς ψηφοφόρους για δόλωμα- επιχειρούν να ρίξουν τα σύνορα αριστεράς – δεξιάς, συμμαχώντας… «ακόμα και με τον διάολο», δηλαδή με λαϊκίστικα ακροδεξιά κόμματα και μορφώματα. Και είναι οι ίδιες δυνάμεις που σκαρφίστηκαν τώρα τη «σύγκρουση βορά-νότου» ως καθοριστική για το μέλλον της Ευρώπης.
Στην Ευρώπη όμως, δεν συγκρούονται οι βόρειες με τις νότιες χώρες, συγκρούονται οι προοδευτικές και συντηρητικές πολιτικές και ιδεολογίες. Και από το αποτέλεσμα αυτής ακριβώς της σύγκρουσης, θα κριθεί το μέλλον της!
Η σύνθεση του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου είναι ήδη προβληματική για όσους αναζητούν μια προοδευτική διέξοδο στην κατεύθυνση της περισσότερης Ευρώπης. Ο κίνδυνος να γίνει αυτή η σύνθεση ακόμα πιο πολύπλοκη μετά τις ερχόμενες ευρωεκλογές, είναι απόλυτα υπαρκτός, αν αναλογιστεί κανείς τους χρυσαυγίτες και τους κάθε λογής γκρίλους που φαίνεται ότι θα προστεθούν. Γι’ αυτό και δεν υπάρχει καιρός για χάσιμο. Ο συντονισμός και η συνεργασία όλων των προοδευτικών ευρωπαϊστών, των αριστερών δημοκρατών, των σοσιαλιστών, των σοσιαλδημοκρατών, των οικολόγων, κάθε ομάδας, κίνησης ή κινήματος που ενδιαφέρεται για μια τέτοια θετική εξέλιξη, πρέπει να προχωρήσουν από τώρα!
Οι συναντήσεις που είχε την περασμένη εβδομάδα ο Φώτης Κουβέλης με θεσμικούς εκπροσώπους της Ευρώπης, διαμορφώνουν θετικό έδαφος, ώστε η ΔΗΜΑΡ να πάρει δραστήρια μέρος στη μεγάλη αυτή προσπάθεια για μια νέα προοδευτική πλειοψηφία σε μια προοδευτική, ενωμένη Ευρώπη!