Η εδραίωση της μεταπολιτευτικής – και μετεμφυλιακής ουσιαστικά – δημοκρατίας μας οφείλεται σε δύο βασικούς λόγους. Στην ισχυρή παλλαϊκή διάθεση να αποτελέσουν οριστικά παρελθόν τα δεινά των εθνικών περιπετειών και στην οικονομική ευημερία που δημιουργήθηκε στις πρώτες δεκαετίες.

Η ευημερία αυτή, ωστόσο, στηρίχτηκε εξ αρχής σε μια κρατικοδίαιτη οικονομία και σ’ ένα γραφειοκρατικό πελατειακό κράτος που σύντομα την υπονόμευσαν. Οι όποιες προσπάθειες εκσυγχρονισμού της, ώστε να μπορέσει να στηριχτεί στις παραγωγικές δυνάμεις της χώρας και στην ανάπτυξη απέβησαν μάταιες και καταδικασμένες. Η ευημερία αποδείχτηκε επίπλαστη και εν πολλοίς δανεική, η οικονομία κατέρρευσε.

Η μεγάλη κρίση στην οποία βυθίστηκε η χώρα τα τελευταία επτά χρόνια δεν στάθηκε ικανή, μέχρι στιγμής, να θίξει τις βασικές αιτίες που οδήγησαν σ’ αυτήν. Αντίθετα, δημιούργησε εύφορο έδαφος για τους αριστεροδεξιούς λαϊκιστές που προθυμοποιήθηκαν να χαϊδέψουν τ’ απελπισμένα αυτιά. Οι πολιτικοί έμποροι της ελπίδας δεν δυσκολεύτηκαν να καταλάβουν την εξουσία. Καταδικασμένες θεωρίες – ακόμα και οι πιο φρικτές – ανασύρθηκαν από τον σκουπιδοντενεκέ της ιστορίας. Οι δημοκρατικοί θεσμοί και το πολιτικό σύστημα απαξιώνονται καθημερινά.

Όσο δεν κοιταζόμαστε στον καθρέφτη, δεν συνειδητοποιούμε και δεν ξεριζώνουμε τις αιτίες του κακού, όσο δεν πολεμάμε αποφασιστικά τον λαϊκισμό και τους πολιτικούς του εμπνευστές, όσο δεν υπερασπιζόμαστε με πάθος την ευρωπαϊκή πορεία της Ελλάδας, τόσο θα ξεμακραίνει η ελπίδα για τη σωτηρία και την ανάσταση της χώρας.