Διαβάζοντας τις πρώτες δημοσκοπήσεις του Σεπτεμβρίου, διαπίστωσα τα εξής:

.

.
1. Σταθεροποίηση της επιρροής της ΝΔ, κοντά στα ποσοστά του Ιουνίου, παρά το άχθος των επικείμενων μέτρων.

.

2. Σταθεροποίηση της ΔΗΜΑΡ , πολύ κοντά κι αυτή στους αριθμούς της.

.

3. Αμήχανη παγιοποίηση της δυναμικής του ΣΥΡΙΖΑ στα υψηλά,έτσι κι αλλιώς, των εκλογών.

.

4. Μεγάλη ρευστότητα στις δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ, πάντως καθοδικής φοράς κι ανεξακρίβωτης ποσότητας.

.

5. Οι Ανεξ. Έλληνες και το ΚΚΕ παρουσιάζουν μεταβλητότητα, που δεν αποκλείει απότομη πτωτική πορεία, προσεχώς.

.

6. Για την ΧΑ, όλοι μας γράψαμε και είπαμε πολλά κι έτσι εδώ απλώς αναφέρεται το πέταγμά της πλησίον του 10%.

.

.

.

Αναφορικά με την ΝΔ, ένα μάλλον πρώιμο συμπέρασμα είναι αυτό που λέει πως τούτο τον καιρό, αποτελεί τη σημαντικότερη συστημική  σταθερά, έχοντας αποκαθαρθεί από λαϊκότροπα δημοκοπικά στοιχεία, που κατευθύνθηκαν προς τους Ανεξ. Έλληνες ή και προς τη ΧΑ τα πιο γκρίζα και απαίδευτα εξ αυτών. Αν σ’ αυτές τις διαπιστώσεις αθροίσουμε και τη βάσιμη εικασία πως κεντρώα –φιλελεύθερα στοιχεία μεσοαστικών χαρακτηριστικών στοιχήθηκαν μαζί της, ενώ υπό κανονικότερες συνθήκες μάλλον θα κατοικοέδρευαν στο ΠΑΣΟΚ, αντιλαμβανόμαστε την αθόρυβη σταθερότητά της –για την ώρα, βεβαίως. Το παράδοξο είναι πως αυτής της κατάστασης ηγείται ο Α. Σαμαράς, ένας πολιτικός με αμφιλεγόμενο παρελθόν, περίπου εθνικιστικές απόψεις και με εκφορά ενός άκρως επιπόλαιου πολιτικού λόγου την περίοδο Παπαδήμου.

.

Ποιος να ξέρει! Είτε εβίωσε το όραμα του Σαούλ-Παύλου στο δρόμο για τη Δαμασκό και μετεστράφη σε Παπαδήμο, είτε απλώς τον υποδύεται με επιτυχία. Θα μείνει ανεξακρίβωτο, ωστόσο εξακριβωμένο είναι το επιπλέον ποσόν των 5 δις. Ευρώ που χρεώθηκε η χώρα στην 2μηνη εκλογική περίοδο. Κατά την άποψή μου, παραμένει ένας παλαιάς κοπής Καλαματιανός πολιτικός, που διαθέτει εκ παραλλήλου, πλέον, επαρκείς αντιληπτικές ικανότητες για τα όρια του παρόντος.

.

Να κλείσω αυτή την ενότητα με τη στασιμότητα του ΣΥΡΙΖΑ. Όσο δεν ξεκαθαρίζει αν είναι κινηματική συνισταμένη ή Κεντροαριστερός ενιαίος πόλος -που δεν είναι- τόσο και το επόμενο ανοδικό βήμα θα είναι δύσκολο. Έχει δε και τις απώλειες προς ΧΑ, όπου μετακινούνται τα πιο ακραία απολιτίκ στοιχεία της εκλογικής του επιρροής, σε οριζόντια τροχιά.

.

Μετά τα όσα είπαμε παραπάνω, εισαγωγικά αλλά αναγκαία για το θέμα του τίτλου, ας έλθουμε ακριβώς σ’ αυτό, δηλαδή στη ΔΗΜΑΡ, που σταθεροποιείται παρά τη συμμετοχή της στις επώδυνες αποφάσεις.

.

Πράγματι, από την ίδρυσή της έως σήμερα, κλυδωνίστηκε κάμποσες φορές, αλλά και πώς να γινόταν αλλιώτικα… Τα δημοσκοπικά της ποσοστά, από πολύ χαμηλά, εκτοξεύθηκαν και σε αριθμούς περί το 10 και βάλε, ενώ καλά-καλά δεν είχε βρει χώρο να στεγαστεί. Έτσι, τα περάσματα από τον τακτικισμό στον ελάχιστο λαϊκισμό, από εκεί σε θέσεις αμιγώς εκσυγχρονιστικές και ξανά πίσω στην απόρριψη Παπαδήμου και στην καταψήφιση του νομοθετήματος για την Ανωτ. Παιδεία, κι άλλα τόσα, δεν δείχνουν τίποτε άλλο από τις εναγώνιες προσπάθειές της να αποκτήσει τον συνεκτικό της ιστό, ώστε να αναμετρηθεί με τις διακυβεύσεις και να διατάξει τις επιδιώξεις της.

.

Η πιο μεγάλη ώρα για τη ΔΗΜΑΡ, αρχίζει κάπου εδώ. Η μειωμένη πια -παρά τα όσα λέγονται- υπαρξιακή της ανασφάλεια και η αποδοχή της ως ενός καινούργιου και προοδευτικού συστημικού παίκτη, την οδηγούν αναπόφευκτα προς τα επόμενα εμπροσθοβαρή βήματά της. Κουβαλάει άλλωστε την πολιτική κληρονομιά του Κύρκου και εφάπτεται επιπλέον  εκ των πραγμάτων, με τη σοσιαλδημοκρατική μεταρρυθμιστική αντίληψη του Κ. Σημίτη και τις όποιες θετικές πτυχές της διακυβέρνησής του. Στο μεταξύ, να λογαριάσουμε και τη δική της μικρή, πολιτική αποταμίευση.

.

Η ανάπτυξή της και η διεύρυνση με πρόσωπα και ιδέες, μαζί με όσα αναφέρθηκαν, μπορούν να την καταστήσουν έναν από τους κύριους πυρήνες στη διαδικασία ομογενοποίησης της όλης Κεντροαριστεράς, που για την ώρα παρουσιάζει σημάδια κατάτμησης. Ποια είναι η αποζητούμενη Κεντροαριστερά; Αυτή που υπάρχει στις επάλληλες στρώσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ, στις ιδέες προσωπικοτήτων και κινήσεων και στις αναζητήσεις ενός εδρεύοντος στον πολιτικό φιλελευθερισμό, κόσμου.

.

Το μέλλον είναι ήδη παρόν και οι εξελίξεις πρέπει να είναι ταυτόχρονα αργές για την εδραίωση μόνιμων πολιτικών χαρακτηριστικών, αλλά και συμβατές με τον πολιτικό χρόνο, που είναι πυκνός. Η ΔΗΜΑΡ, ανάμεσα στις δύο εκλογές άλλαξε δραματικά ως προς την διαστρωμάτωσή της, με ρότα προς μια πούρα μεταρρυθμιστική εκδοχή. Η σύγχρονη  Κεντροαριστερά οφείλει να είναι μία και ενιαία, με την απαραίτητη προαπαίτηση της εξόφλησης παλαιών γραμματίων που την βαραίνουν. Ενδεικτικά και όχι περιοριστικά, αναφέρονται: Ο ρόλος των Δημ. Υπαλλήλων και η παραγωγικότητα, η γεφύρωση της ιδεοληπτικής αντίθεσης ανάμεσα στην Τεχνολογία παραγωγής Έργων και στην αποκαλούμενη Πολιτική Οικολογία, η κατοχύρωση των διακριτών ρόλων Κράτους-Εκκλησίας, μέσα από τον σταδιακό συναινετικό χωρισμό, η  οριστική απόφανση για την Παιδεία δίχως αντιμεταρρυθμιστικά πισωγυρίσματα, το πλαίσιο λειτουργίας του τραπεζικού τομέα σε μία όχι κεντρικά σχεδιασμένη οικονομία, τα νέα γεωπολιτικά πλεονεκτήματα ή μειονεκτήματα της χώρας, μεσούσης της κρίσεως, με αφορμή τις αλλαγές καθεστώτων στην Ασία και την Β. Αφρική, κ.λπ.

.

Ο Α. Σαμαράς τείνει να εξελιχθεί σε ηγέτη του πιο φιλελεύθερου ακροατηρίου των Συντηρητικών. Η όλη Κεντροαριστερά, πρέπει να εντοπίσει τα ηγετικά φορτία και τις νέες ιδεολογικές διακριβώσεις της, ώστε να αποτελέσει πλειοψηφία στα συμμαχικά σχήματα του όχι μακρινού μέλλοντος.

.

*Ο Νίκος Γκιώνης είναι Πολιτικός Μηχανικός.