Γερμανοί και Γάλλοι θα αποφασίσουν για την Ελλάδα αμέσως μετά τις γερμανικές εκλογές. Τα αφεντικά της Ευρώπης δεν βάζουν το χέρι στη τσέπη. «Εύχονται» να βγούμε στις αγορές, ενώ ξέρουν ότι αυτό είναι ανέφικτο. Σαν να βρισκόμαστε στην μέση της ερήμου και να μας παροτρύνουν να βρούμε μία όαση για να σωθούμε. Ούτε εμείς δεν θα ποντάραμε στην επιβίωσή μας!
Η Ελλάδα θα πρέπει να βρει μέχρι το επόμενο καλοκαίρι έναν τρόπο να καλύπτει τις ανάγκες της δανειζόμενη από τις αγορές. Να αντικαθιστά, δηλαδή, ομόλογα που λήγουν με άλλα νέα ομόλογα. Και ναι μεν μπορεί κανείς να βρει χρήματα αν είναι διατεθειμένος να δώσει ένα υψηλό επιτόκιο. Αλλά το ζητούμενο δεν είναι να προσφέρουμε επιτόκια χρεοκοπίας, αλλά να πετύχουμε μία καλή τιμολόγηση. Είναι αυτό εφικτό;
Αν δείτε στο αεροδρόμιο να καταφτάνουν Άραβες με κελεμπίες και Τεξανοί με τα γνωστά τους καπέλα, τότε να ξέρετε ότι βρισκόμαστε στον σωστό δρόμο. Αν η χώρα, δηλαδή, μπει σε έναν κανάλι με εξαιρετικά υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, ανάλογους με εκείνους που πετύχαινε επί σειρά ετών η Κίνα, τότε ναι, θα μας παρακαλάνε να μας δανείσουν. Αν δείτε τα γνωστά ελληνικά φαινόμενα με επενδύσεις που προχωράνε και όλο κάτι συμβαίνει, τότε θα τους παρακαλάμε να μας δώσουν κάτι τις για να φύγουμε και να αναζητήσουμε την βαλκανική μας μοίρα.
Ο Αλέξης Τσίπρας έχει αντιληφθεί το αδιέξοδο. Μέχρι πρόσφατα πίστευε ότι θα μπορούσε να γυρίσει το πλοίο πριν αυτό συντριβεί στα βράχια. Ότι η αξιολόγηση και μόνο έφτανε για να μπορέσει να αλλάξει την εικόνα της χώρας και την κατάσταση της Οικονομίας. Αυτό δεν είναι αληθές! Ακόμη κι αν είχαμε μπει στην περίφημη ποσοτική χαλάρωση, η Οικονομία δεν πρόκειται να εκτοξευτεί, όπως έχουν προαναγγείλει τα στελέχη της κυβέρνησης. Η ανάπτυξη δεν είναι κάποιο αίσθημα που του έχουμε δώσει ραντεβού και το περιμένουμε να έρθει στην προκαθορισμένη ώρα στο παγκάκι της πλατείας. Η ρόδα τσάντα και κοπάνα ήταν μία φθηνή βιντεοταινία, δεν μπορεί να αποτελεί έμπνευση της πολιτικής ζωής της χώρας.
Ο Αλέξης Τσίπρας, λοιπόν, πίστευε μέχρι πρόσφατα ότι θα μπορούσε να κάνει την στροφή και να μετατραπεί σε έναν φιλελεύθερο πολιτικό που θα οδηγούσε την Ελλάδα στην ανάπτυξη. Μόνο που στο παραμύθι δεν υπήρχε τελικά Τζίνι. Τον ρόλο αυτόν τον έπαιζε στο παρελθόν η Ευρωπαϊκή Ένωση, η γνωστή «λέσχη των τοκογλύφων», σύμφωνα με παλιότερες δηλώσεις κυβερνητικών στελεχών. Όταν ο κ. Τσίπρας επιχείρησε να τρίψει το μπουκάλι για να βγει το Τζίνι και να πραγματοποιήσει τις ευχές του, διαπίστωσε ότι το Τζίνι είχε δραπετεύσει. Ποιος άλλος θα μπορούσε να εκτελέσει το θαύμα της ανάπτυξης της ελληνικής Οικονομίας;
Η ανάπτυξη απαιτεί χρήματα και οι επενδυτές που τα έχουν απαιτούν εμπιστοσύνη. Κι εδώ βρίσκεται το πρόβλημα. Η κυβέρνηση αυτή δεν μπορεί να προσφέρει αυτό το αγαθό. Δεν της «βγαίνει». Είναι σαν να απαιτείται από ένα αλάνι του δρόμου να γίνει μέσα σε μία βραδιά μπάτλερ στην αυλή της Βασίλισσας της Αγγλίας. Άλλα πράγματα μπορεί να κάνει, αλλά αυτό όχι!
Το δικό μας συμφέρον, το συμφέρον των Ελλήνων πολιτών, είναι να δούμε την χώρα να αλλάζει σελίδα. Ένας κανονικός άνθρωπος δεν ενδιαφέρεται αν αυτό θα το κάνει ο Τσίπρας ή ο Μητσοτάκης. Το πρόβλημα, όμως, είναι ότι ο κ. Τσίπρας έχει κάνει ό,τι περνούσε από το χέρι του για να αποδείξει προς όλους ότι αυτός είναι σίγουρα ο μόνος που δεν μπορεί.
Καλώς ή κακώς οι μεγάλοι της Ευρώπης έχουν αυτή την στιγμή άλλα προβλήματα και δεν θέλουν να ασχολούνται διαρκώς μαζί μας. Το κλίμα αυτό είναι φανερό, δεν πρόκειται για κάποια φοβερή αποκάλυψη. Να μην περιμένουμε ότι υπό αυτές τις συνθήκες θα υπάρξει ένα ακόμη μνημόνιο, όπως ήταν τα τρία πρώτα. Τα επόμενα μνημόνια θα είναι όπως το τέταρτο: Χωρίς λεφτά και μόνο με υποχρεώσεις. Ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι υπάρχουν φιλέλληνες πολιτικοί που θα προσπαθήσουν για το αντίθετο, οι συσχετισμοί δυνάμεων δεν επιτρέπουν αυτή την στιγμή (μάλλον και την επόμενη) να περάσει ένα νέο μνημόνιο σε πολλά από τα Κοινοβούλια της Ευρώπης. Κι οι συσχετισμοί έχουν ανατραπεί σε βάρος μας εξαιτίας της παρελκυστικής πολιτικής μας. Οι λαοί της Ευρώπης δεν πείθονται από τις δικαιολογίες μας, όταν όλες οι άλλες χώρες που ήταν σε μνημόνια έχουν ήδη βγει. Κι όταν έχουμε φροντίσει τα προηγούμενα χρόνια να διαλύσουμε την εικόνα της χώρας μας στο εξωτερικό.
Μην μπούμε στην διαδικασία να ψάξουμε για εχθρούς. Ας μην χάσουμε άλλο χρόνο αναζητώντας ευθύνες στις πράξεις των άλλων, όταν γνωρίζουμε ότι οι μεγαλύτερες ευθύνες βρίσκονται στην δική μας πλευρά. Έχει σημασία να γνωρίζουμε ποιο είναι το περιβάλλον μέσα στο οποίο κινούμαστε, αλλά έχουμε ήδη δαπανήσει αρκετό χρόνο και ακόμη περισσότερη ενέργεια σε αναλύσεις και ενδοσκοπήσεις. Το θέμα πλέον είναι τι μπορούμε να κάνουμε για να αλλάξουμε αυτό το κλίμα στο εξωτερικό. Να σταματήσουν δηλαδή να μας αντιμετωπίζουν ως «αρχαίο δράμα».
Ακόμη κι αν αποφασίζαμε να πάμε σήμερα το βράδυ όλοι στον καθρέπτη του σπιτιού μας και να δώσουμε έναν ιερό όρκο για την σωτηρία της πατρίδας, δεν είναι βέβαιο ότι θα προλαβαίναμε να λύσουμε τα προβλήματά μας σε λίγες εβδομάδες ή μήνες. Χρειαζόμαστε πολύ περισσότερο χρόνο, σίγουρα περισσότερο από εκείνον που μας απομένει μέχρι την λήξη του μνημονίου και την έξοδό μας στις αγορές. Κι ο χρόνος είναι ένα αγαθό που μπορεί να μας το προσφέρει μόνο η … Ευρώπη. Θα μας δώσουν χρόνο οι Γάλλοι και οι Γερμανοί;