Ασ’ φαντασθούμε ότι τα τεστ για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών δεν γίνονταν για να παραμείνουν απλώς βιώσιμες, αλλά ότι εκτιμούσαν τις ανάγκες χρηματοδότησης για την ανάκαμψη της πραγματικής οικονομίας. Ας φαντασθούμε ότι σε αυτόν τον διευρυμένο στόχο ανακεφαλαιοποίησης συμβάλλουν ιδιώτες, επιχειρήσεις, τράπεζες -με την κατάλληλη διαχείριση στοιχείων του ενεργητικού τους- και η πολιτεία αποδεχόμενη να δανειστεί και να αυξήσει το χρέος της.

Ας φαντασθούμε επίσης ότι ύστερα από αυτήν την «επιθετική» ανακεφαλαιοποίηση, τραπεζίτες, κυβέρνηση, αντιπολίτευση και εκπρόσωποι των παραγωγικών φορέων συμφωνούν σε ένα πρόγραμμα αναπτυξιακών ενεργειών χρηματοδοτουμένων από τη διοχέτευση ρευστότητας με ελάχιστο κόστος. Ας φαντασθούμε τέλος ότι οι τραπεζίτες δέχονται ακόμα και να υποστούν λειτουργικές ζημίες για τα πρώτα χρόνια αυτής της κοινής προσπάθειας, που ωστόσο, θα είναι διαχειρίσιμες στο πλαίσιο της επιθετικής ανακεφαλαιοποίησης που έχει προηγηθεί. Λοιπόν! Θα επενδύατε σε αυτήν τη φανταστική οικονομία της συνεργασίας, όπου όλοι αναλαμβάνουν μέρος των ευθυνών για την ανάκαμψη της οικονομίας και τη σωτηρία της χώρας; Η απάντηση είναι πως ναι… Και το ναι θα ενισχυόταν με κάθε νέο επίτευγμα της κοινής προσπάθειας… Τότε η ανάκαμψη θα ήταν πραγματικότητα, όπως και η ενίσχυση των μετοχών των τραπεζών και του Χρηματιστηρίου, όσο και η κοινωνική υποστήριξη των μεταρρυθμίσεων και μιας δίκαιης δημοσιονομικής προσαρμογής, καθώς σταδιακά, πολίτες και επενδυτές θα βίωναν τη συνεννόηση και τη συναίνεση, νοηματοδοτώντας τις αμοιβαίες θυσίες που είναι απαραίτητες για να ξαναγυρίσουν σε θετικές ατραπούς η οικονομία και η ποιότητα της καθημερινότητας όλων.

Μόνο που αυτή δεν είναι η ελληνική περίπτωση. Αντίθετα, η χώρα δυναστεύεται από «υπεύθυνους» που δείχνουν τους άλλους ως ενόχους εξαιρώντας πάντα εαυτούς, ενώ στροβιλίζεται σε έναν φαύλο κύκλο από λάθος επιλογές που αφήνουν το πελατειακό πολιτικό σύστημα να διαχειρίζεται μεταρρυθμίσεις που δεν πιστεύει, και ένα ολιγοπωλιακό σύστημα 4 τραπεζών να διαφεντεύει τα νομισματικά μεγέθη… Αμφότεροι με ίδια συμφέροντα υπεράνω των εθνικών, αλλά πλήρως συνεργαζόμενα… Οι τράπεζες χρηματοδοτώντας τις ανάγκες των κυβερνώντων του πελατειακού πολιτικού συστήματος με έντοκα γραμμάτια και ομόλογα… και οι εκάστοτε κυβερνώντες ανεχόμενοι την κερδοσκοπία των τραπεζών σε βάρος της οικονομίας και της κοινωνίας. Οπως ακριβώς θα γίνει με την τρέχουσα, πραγματική ανακεφαλαιοποίηση… μήπως και καλυφθεί το χρηματοδοτικό κενό και αποφύγουμε το 4ο Μνημόνιο της κατά Σόιμπλε δραχμής..